ลูกเต่าโกรธมาก แต่ก็โต้ตอบอะไรไม่ได้เพราะมันไม่มีใบหูจริงๆ 

มันจึงได้แต่แอบร้องไห้ด้วยความน้อยใจ 

วันหนึ่งลูกเต่าเดินผ่านบ่อน้ำ มันเห็นพวกกบนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน จึงเดินเข้าไปทักทาย

"สวัสดีคุณกบ ฉันอยากรู้ว่าพวกเราเป็นสัตว์พิการหรือเปล่า ที่ไม่มีใบหู"

กบจ้องหน้าลูกเต่าเขม็งแล้วตอบว่า "อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้น"

"ก็พวกลูกสัตว์ที่มีใบหูน่ะสิ พวกมันชอบล้อว่าฉันพิการ" ลูกเต่าตอบ

"ยังมีอีกนะ กระดองของฉันก็หนัก มันทำให้ฉันเชื่องช้าจนวิ่งแข่งได้เป็นที่โหล่ ฉันนี่ช่างแย่จริงๆ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง"

ลูกเต่าพูดต่อพร้อมกับทำหน้าเศร้า เจ้ากบจึงกอดอกแล้วพูดว่า 

"ถ้าเช่นนั้น เธอไปเรียก พวกลูกสัตว์ที่ว่าเธอมาพบฉันหน่อยได้ไหม"

เจ้าเต่าทำท่าแปลกใจจึงถามกลับไปว่า "จะเรียกพวกมันมาทำไมหรือ" 

เจ้ากบบอกว่า "แล้วเธอก็จะรู้เอง" 

ว่าแล้วเจ้ากบก็พา ลูกหมา ลูกแมว ลูกหนู และลูกกระต่ายมาพบเจ้ากบ พวกลูกสัตว์ที่มีใบหูเมื่อเห็นกบก็ขำ พร้อมกับว่าเจ้ากบว่าเป็นสัตว์พิการไม่มีใบหูเหมือนกับลูกเต่า 

ลูกเต่าอายมาก แต่เจ้ากบทำท่าเฉยๆ แล้วเจ้ากบก็พูดขึ้นว่า "พวกเธอมีหูไว้ทำไม" พวกลูกกระต่ายหัวเราะดังขึ้น "ก็เอาไว้ฟังน่ะสิ ถามได้"

"พวกเราแม้ไม่มีใบหู แต่พวกเราก็ฟังเสียงของเธอได้เหมือนกัน" กบพูดขึ้น 

"ฮ่าๆ เจ้าพวกสัตว์พิการ ไม่มีใบหู" พวกสัตว์ที่มีใบหูก็ยังหัวเราะ

"หัวเราะอะไรกันเหรอ" เจ้างูที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาจากพงหญ้าถาม พวกลูกสัตว์ที่ไม่มีหูจึงบอกเจ้างูว่า กระต่ายหาว่าพวกมันเป็นสัตว์พิการเพราะไม่มีหู เจ้างูได้ฟังเช่นนั้นก็หันมาจ้องหน้ากระต่ายเขม็ง กระต่ายเกิดความกลัวจนจับขั้วหัวใจแล้วพูดขึ้นว่า

"ความจริงพวกเราล้วนเกิดมาแตกต่างกัน อย่างงูไม่มีหู แต่มีพิษร้ายไว้ป้องกันตัว ส่วนเต่าไม่มีหูแต่กระดองแข็งของมันก็ใช้ป้องกันตัวได้อย่างดี และมีอายุยืนยาว แม้แต่พวกนก แม้มันไม่มีหูมันก็บินได้ แม้แต่เจ้ากบที่ไม่มีหู มันก็ว่ายน้ำได้เก่งมาก"

 เจ้ากระต่ายพูดจบก็รีบกระโดดหนีเข้าไปในพงหญ้า ส่วนลูกสัตว์มีหูทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบแยกย้ายกันกลับรัง จากนั้นเจ้างูก็หันมาพูดกับลูกสัตว์ที่ไม่มีหูทุกตัวว่า "จำไว้นะ อย่าได้กังวลเรื่องที่เราไม่เหมือนสัตว์อื่น ทุกตัวมีข้อดีและข้อเสียในตัวเอง จงมองให้เห็นสิ่งหล่านั้น อย่าหวั่นไหวกับคำพูดของคนอื่นที่ไม่หวังดี ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น และรู้จักให้อภัยกับคนที่เขาไม่เข้าใจเรา"