แล้วก็แอบ bookmark ไว้ในใจว่า สักวันเราคงได้ทำความรูู้จักและทดลองทำอะไรใหม่ๆ ดูบ้าง 

...เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ 

เพิ่งจะมีโอกาสแวะเวียนมาหาอีกครั้ง ก็วันนี้เอง

เอาไปแนะนำรุ่นพี่คนหนึ่ง ที่ดูท่าทางจะชอบเขียนความเรียงสนุก ๆ (จากการสังเกตเฟซบุคของเขา) ให้เขาลองเขียนเรื่องสั้นลงในนี้ พี่เขาดูจะชอบอกชอบใจอยู่เหมือนกัน และยุให้เราทำบ้าง พอเราบอกว่า ไม่รู้จะเขียนอะไร เขาก็แนะนำว่า เขียนเรื่องเรียนเปียโนสิ...

น่าสนใจนะ :)

ย้อนกลับไปปี 2557 ด้วยสภาพสังคมและผู้คนที่แวดล้อม ดูทุกคนจะแปลกใจและบางคนก็ดูจะตื่นเต้นมากในนาทีที่เราบอกว่า สมัครเรียนเปียโนไว้ พอได้เห็นปฏิกิริยาแบบนั้น เราได้แต่แอบคิดในใจว่ามันประหลาดตรงไหน? เพราะหลงลืมไปว่า พวกเขาเหล่านั้น ไม่ได้รู้จักเราในแบบที่คนในครอบครัวเรารับรู้

คนที่บ้านไม่มีใครแปลกใจเลยสักนิด เพราะรู้ดีว่าเราชอบดนตรีมาแต่ไหนแต่ไร แค่ประสาทไม่ค่อยดีและขี้เกียจกว่าพี่น้องก็เท่านั้น ที่ทำให้เราเล่นดนตรีไม่เป็น ถึงจะมีพื้นฐานเรื่องตัวโน้ตมาแล้วบ้าง แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องเมื่อเกือบยี่สิบปีมาแล้ว... - -" 

เราจำเพลงแรกที่ได้เรียนไม่ได้แล้ว เพราะเป็นโน้ตเพลงที่คุณครูใจดี แอบเอามาให้เรียนนอกเหนือจากตำราเรียนที่ทางโรงเรียนกำหนดให้ ก่อนที่จะถูกครูใหญ่จับได้และต้องกลับมานั่งเรียนจากในตำราแทน ทำเอาเซ็งกันไปทั้งคนสอนและคนเรียน

หลังจากพยายามไล่เรียงกันไปทีละหลายหน้าด้วยความอดทนจนจบเล่มตำราอย่างรวดเร็วภายในสองเดือน คุณครูวัยรุ่นของเราก็หยิบเพลงคลาสสิคสั้น ๆ มาสอนต่อด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นมากขึ้น เป็น Sonatina / Sonatine (ชื่อเพลงประมาณนี้ จำไม่ได้แล้วด้วยว่าเป็นเวอร์ชันไหน) 

ข้อดีของเพลงคลาสสิคพวกนี้ คือการที่กระดาษโน้ตค่อนข้างบังคับชัดเจนว่าควรเล่นแบบไหนยังไง สำหรับมือใหม่หัดจิ้มอย่างเรา สิ่งเหล่านี้จำเป็นมากจริง ๆ ... แต่ข้อดีของมันก็คือข้อเสียสำหรับเราด้วยเหมือนกัน เพราะบางช่วงของเพลงต้องใช้ทักษะที่ต้องการการฝึกฝนพอสมควร และด้วยความขี้เกียจส่วนตัวทำให้เราเล่นผิด ๆ ถูก ๆ อยู่นานจนครูเองก็คงเบื่ออยู่บ้างเหมือนกัน 

ไถจบไปได้สามสี่เพลง เราเลยลองขอคุณครูให้สอนเพลง ๆ นึง ที่ดูเหมือนจะง่าย ? (และมาค้นพบความจริงในตอนท้ายของเพลงว่า แม่ง.. ก็ไม่ง่ายนี่หว่า) นั่นก็คือเพลง "다시, 첫눈(Dear Snow, Thee Fall Again)" ของนักเปียโนอินดี้ชาวเกาหลีที่ใช้ชื่อในวงการว่า 316 

โน้ตเพลงนี้มี 3 หน้า และเราก็ถูกหลอกด้วยโน้ตหน้าแรกที่ดูเหมือนจะง่าย.. เอาจริง ๆ ครูบอกว่ามันยากสำหรับเราตั้งแต่มี 1 แฟลต (b) แล้ว แต่ไม่เป็นไร ลองลุยกันดู ...เลยได้ลุยกันอยู่หลายเดือนทีเดียว กว่าจะจบเพลง และจนถึงทุกวันนี้ยังเล่นไม่คล่องเลย (คุณครูก็ด้วย เหอเหอ)

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เรายังคงเล่นเปียโนได้ไม่คล่องสักเพลง (ทั้งเพลงที่คุณครูหยิบมาสอน และเพลงที่เราร้องขอเองว่าอยากเรียน) และยังคงมีอีกหลายเพลงที่อยากเล่นเป็นแต่ยังไม่มีโอกาสได้ลอง แม้บางครั้งประสาทมือเท้าและสายตาจะไม่สัมพันธ์กันเท่าไหร่ แต่เราก็ยังพยายามฝึกฝนอยู่เสมอ 

เพราะนี่คือช่วงเวลาที่เราเคยใฝ่ฝันเอาไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ว่าอยากเล่นเปียโนเป็น.. สักนิดสักหน่อยก็ยังดี :)

ปล.1 ขอบคุณรุ่นพี่คนนั้น ที่ทำให้เราได้ออกเดินทางบนโลกแห่งการขีดๆ เขียนๆ อีกครั้ง

ปล.2 ตอนนี้กำลังเรียนหน้าสุดท้าย ของเพลง Love Me ของ Yiruma...

2017.04.04