"แค่ไปดูพระอาทิตย์ตกน่ะ"

เสียงควบม้าสนั่นทั่วผืนป่า ไม่นานนักก็สิ้นสุดลงบริเวณหน้าผา ทิวทัศน์จากมุมสูงสวยงามแทบลืมหายใจ แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาแต่เขาก็ไม่เคยจะชินเสียที 

เจ้าชายน้อยลงจากม้าตัวโปรด ลูบหัวของมันแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด ดวงตาสอดส่องลงไปด้านล่าง ทุ่งหญ้าเขียวกำลังไหวน้อยๆรับสายลมเอื่อย


"รออยู่แล้วสินะ" โทโดโรกิเอ่ย เสียงเดินสวนสาบหยุดอยู่ข้างกาย บาคุโกว เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ไหล่กว้างถูกปกคลุมด้วยผ้าสีแดงผืนใหญ่ ที่คอมีแผงขนฟูๆดูนุ่มนิ่มแต่เชื่อเขาเถอะว่ามันหยาบเอามากๆ กายท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงสร้อยคอแสดงถึงพลังอำนาจของเจ้าตัว 

“แกมาสาย” ใบหน้านั้นดูหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์ แต่โทโดโรกิกลับกลั้วหัวเราะ
“เหรอ? โทษที พวกเขาเตรียมม้านานไปหน่อย” 

“...” บาคุโกวเงียบเป็นคำตอบ สงสัยคงโดนโกรธเข้าจริงๆเสียแล้ว โทโดโรกิคิดในใจ เจ้าชายน้อยขยับตัวเข้าใกล้ มองถุงมือสีขาวที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าเกลียดมันมากนัก เพราะทำให้รู้สึกเหมือนจับกับมือคนตาย ถอดออกแล้วสอดประสานกับมือหนาใต้ผ้าคลุม มันหยาบกร้าน แต่กลับมอบความรู้อบอุ่น ปลอดภัยทุกครั้งที่ได้สัมผัส ก็เหมือนกับเจ้าตัวเองนั่นแหละ 

ใบหน้าไม่สบอารมณ์หันมามอง ถ้าตาไม่ฝาด โทโดโรกิแอบเห็นนัยน์ตาสีแดงกำลังวูบไหว บาคุโกวยังคงเงียบ เขาทำเพียงยกมือที่กุมกันไว้ขึ้นมา ริมฝีปากจรดบนผิวขาวหลังมือ สัมผัสนุ่มหยุ่นอุ่บวาบไปถึงขั้วหัวใจ

“คิดถึง” คำเอยเบาราวกับสายลม ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินดังก้องในหัว โทโดโรกิคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม ส่วนบาคุโกวก็นำฝ่ามือนั่นแนบแก้ม พวกเขาไม่ได้เจอกันเกือบเดือน มันทำให้โหยหามากมายเหลือเกิน

คำหวานที่ไม่ค่อยออกมาจากปากแข็งๆเท่าไหร่นัก สายลมโชย ดวงอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า บรรยากาศทั้งหมดทั้งมวล กำลังเติมเต็มให้ความรู้สึกเบาหวิวก่อนหน้านั้นของโทโดโรกิ เต็มไปด้วยความสุข ยิ่งกว่าคำยกยอใดๆทั้งปวง



“ดีจังเลยนะ... ที่มีนายอยู่ด้วย”


“อืม”

-fin-

Talks: ประเดิมมินิมอร์ยูสใหม่ด้วยรีเควสจากนังโดก อุอิ หวานๆใสๆ รับประทานง่าย ลื่นคอพอกรุบกริบ หวังว่าจะชอบกันนะคะ :D ♥