เพื่อนใหม่ที่คุ้นเคย
ปอเกิดความสงสัยขึ้นในใจขึ้นหลายคำถามปอสับสนงุนงงอยู่หน้าโทรศัพท์สาธารณะได้ไม่นาน ผู้ชายที่ต่อคิวอยู่หลังปอก็ทักขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"น้องใช้เสร็จแล้วก็ออกมาคนอื่นจะให้ต่อ"
ปอจึงเดินออกมานั่งอยู่บนทางเดินเท้าที่ไม่ไกลจากโทรศัพท์สาธารณะนักปอนั่งก้มหน้าร้องไห้ รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง และทำอะไรไม่ถูกปอทำได้เพียงนั่งอยู่ที่หาดทองหลางเพื่อรอให้เพื่อนกลับมารับจากที่ดำน้ำเท่านั้น
ตะวันเคลื่อนเข้าใกล้เส้นขอบฟ้าแต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเรือยอร์ชที่ปอพลัดหลงมาปอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมข้าง ๆ โทรศัพท์สาธารณะรอเผื่อว่าน้าพิมและเพื่อน ๆ จะตามหา
สักพักก็มีรถมอเตอร์ไซค์ขับมาจอดข้างๆ ปอ
"ปอหรือเปล่า"เสียงคุ้น ๆ ทักปอขึ้น ปอเงยหน้าด้วยความดีใจ คิดว่าเพื่อน ๆ มารับสีกทีแต่ก็ต้องตกใจที่เจ้าของเสียงที่เรียกไม่ใช่เพื่อน ๆ ของปอ
"ใช่แล้วเธอคือ...ใครเหรอ" ปอถาม
"ฉันชื่อสาที่เธอโทรหาเมื่อตอนบ่ายไง"
"ฮะ !
"เธอหลงกับเพื่อนใช่ไหมเห็นโทรมาให้ช่วย"
"แล้วเธอหาเราเจอได้ยังไงอะ"
"ก็เธอบอกว่าอยู่ที่หาดทองหลางฉันเลยลองหารอบ ๆ ดู ก็เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้ เลยลองทักดู"
"แต่ว่าเราโทรหาแม่นะทำไมเธอรับสายได้ล่ะ"
"เธออาจจะกดเบอร์ผิดมั้ง"
"งั้นเราขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยได้ไหม"
"ได้สิขึ้นรถมาเลย" สาหยิบหมวกกันน็อกให้ปอ
"ไปไหนอะ"
"ไปบ้านฉันไง"
"ไปทำไมอะ"
"ก็โทรศัพท์อยู่ที่บ้านฉันไง"
"เธอไม่ได้พกโทรศัพท์มาเหรอ"
"ฮ่า ๆฉันไม่มีเงินซื้อโทรศัพท์มือถือหรอก มีแต่โทรศัพท์บ้าน"
ปอตัดสินใจตามสาไปที่บ้านของสาอย่างน้อยสาก็เป็นความหวังเดียวของปอในตอนนี้ บ้านของสาอยู่ไม่ไกลจากหาดทองหลางนัก
รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ข้างๆ บ้านหลังหนึ่ง สาเดินนำเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ๆ สีขาวที่ตกแต่งด้วยไม้ระแนง พอเข้าไปก็เจอกับห้องนั่งเล่นเล็กๆ ที่ตกแต่งด้วยฟอนิเจอร์ไม้แบบเก่า
ปอสำรวจดูบ้านคร่าวๆ ก็ต้องแปลกใจ ที่ของใช้ในบ้านทุกอย่างราวกับหลุดออกมาจากยุค 90ปอคิดว่าบ้านของสาคงเป็นสไตล์เก่า ๆ ที่คนสมัยใหม่กลับมานิยมตามกระแสสาให้ปอยืมโทรศัพท์บ้านแต่ก็ยังโทรไม่ติดอยู่ดี จึงถามหาร้านอินเตอร์เน็ตสักร้านเพื่อจะใช้โซเชียลมิเดียส่งข้อความติดต่อเพื่อนๆ
“คอมพิวเตอร์เหรอ ฉันไม่มีของแพงๆ แบบนั้นหรอก เธอใช้เพจเจอร์แทนได้ไหม”
“อะไรนะ
“บ้าเหรอ เค้าใช้กันทั่วบ้านทั่วเมือง”
“ทำเหมือนว่านี่เป็นปี90 ไปได้”
“ปีนี้ปี 95 นะ”
“ฮะ
“บ้าอะไร
ปอตั้งสติครู่หนึ่ง
‘ย้อนเวลา’เป็นคำแรกที่ปอคิดออกเพื่ออธิบายเหตุการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ถ้าปอย้อนเวลามาจริงแสดงว่าผู้หญิงที่อยู่กับปอตอนนี้แท้จริงแล้วคือ
“แม่” ปอพูดออกมาเบาๆ
“อะไรนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าฉัน...หลงมาไกลมากๆ” ปอไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคืนนี้เธอนอนที่นี่ก่อนก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปที่สำนักงานให้เค้าช่วยหาพวกเพื่อน ๆ เธอนะ”สาพูดด้วยความเป็นห่วง
เย็นวันนั้นปออาบน้ำและพักผ่อนอยู่ที่บ้านของสาเสื้อผ้าของสาที่ให้ปอยืมใส่ดูเหมือนว่าจะพอดีตัวราวกับว่าเป็นของปอ สากับปอช่วยกันทำอาหารและทำเผื่อไว้ให้พ่อแม่ของสาด้วย
“แล้วตากับยา-แล้วพ่อแม่ของเธออยู่ไหนเหรอ” ปอถาม
“อ๋อพ่อแม่ฉันกลับบ้านดึกอยู่แล้ว ฉันอยู่บ้านคนเดียว บางครั้งก็ไปอยู่กับเพื่อน”
ในคืนนั้นปอนอนที่ห้องของสาปอมองสาที่กำลังหลับ พลางคิดถึงตัวเองที่อยู่คนเดียวบ่อยครั้งในบ้าน พ่อกับแม่มักกลับบ้านมาดึกและน้อยครั้งที่จะได้นั่งรับประทานข้าวเย็นด้วยกันปอเหมือนเห็นตัวเองผ่านสา หรือจริง ๆ แล้วคือปอเห็นตัวเองผ่านแม่ของปอเมื่อตอนที่ท่านอายุเท่ากัน
เช้าวันรุ่งขึ้นปอตื่นขึ้นมาพบแล้วว่าสาตื่นนอนก่อนแล้วปอลุกขึ้นและจะเดินไปยังห้องครัวเพื่อไปตามหาสา ปอเห็นสาแอบอยู่ข้าง ๆ หน้าประตูห้องครัวและมีเสียงทะเลาะกันระหว่างผู้ใหญ่สองคน ปอเดาว่านั่นคงเป็นเสียงตากับยายแน่นอน
สาจูงมือปอกลับเข้าห้องตัวเอง
“วันนี้เราออกไปตามหาเพื่อนเธอกันปะ รีบไปอาบน้ำเร็ว” สาพูดกับปอพลางพับผ้าห่มเก็บ
ปอพยักหน้าและไปห้องน้ำเงียบๆ พอออกมาจากห้องน้ำก็ไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันแล้ว เมื่อเดินไปที่ห้องครัวก็เห็นสากำลังเตรียมข้าวเช้าให้ปออยู่ปอกับสากินข้าวกันอย่างเงียบ ๆ
“คือว่าพ่อแม่ของเธอรู้มั้ยว่าฉันมานอนค้างบ้านเธอ” ปอถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“คงจะรู้มั้ง เพราะฉันก็พาเพื่อนมานอนค้างที่บ้านบ่อยๆ”
“พ่อแม่ของเราก็ทะเลาะกันบ่อยๆ เหมือนกัน คงเป็นเรื่องของผู้ใหญ่มั้ง ปกติแหละ ไม่ต้องคิดมากนะ” ปอพูดปลอบสา
“อืม คงอย่างนั้นแหละ”สาตอบอย่างเศร้า ๆ “ถ้าฉันโตขึ้นนะ ฉันจะไม่เป็นแบบนี้หรอก ...ว่าแต่พวกเรานี่เหมือนกันเลยเนอะเสื้อผ้าก็ใส่ไซส์เดียวกัน พ่อแม่ก็ชอบทะเลาะกันเหมือนกัน แล้วจะมีอะไรอีก”
“ฉันชอบกินผัดบวบใส่ไข่”
“เหมือนกันเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in