1

ฉันจะไม่เป็นแบบพ่อแม่

 ปั้ง!!!

เสียงปิดประตูดังมาจากห้องของปอเด็กสาววัย 17 ปี ซึ่งเธอเพิ่งวิ่งออกมาจากห้องครัวและกลับเข้าห้องของตัวเองพร้อมปิดประตูเสียงดังอย่างประชดประชัน ปอใส่หูฟังและเปิดเพลงเสียงดังเพื่อกลบเสียงทะเลาะกันของคู่สามีภรรยาที่อยู่ในครัว

เสียงฟังไม่ได้ศัพท์ดังอยู่ในครัวสักครู่ก่อนปิดท้ายด้วยเสียงดังของรถยนตร์ที่ขับออกไปจากบ้านปอลดเสียงเพลงลงและปาดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ ก่อนจะลุกขึ้นไปส่องกระจกตาและจมูกที่แดงบอกเป็นนัยว่าเธอเสียใจมากขนาดไหนก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าที่เตียง

ปอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอนหัวค่ำด้วยความหิวเธอรู้สึกกลัวที่จะออกมาจากนอกห้อง แต่เมื่อเธอใช้หูแนบประตูเพื่อฟังเสียงจากข้างนอกทำให้เธอคิดว่าไม่มีคนอยู่แล้วหรืออย่างน้อยก็ไม่มีเสียงทะเลาะกันที่น่ารำคาญของ ‘พ่อ’ และ ‘แม่’

ปอเดินออกจากห้องด้วยท่าทางนิ่งเฉยตรงไปยังห้องครัวเพื่อจะหาอะไรกิน ไฟที่ห้องครัวเปิดอยู่แต่ไร้วี่แววของพ่อกับแม่ปอเดินเข้าไปในห้องครัวและตรงไปที่ตู้เย็นดูเหมือนว่าจะมีกระดาษโน้ตแปะไว้ประตูของตู้เย็น

‘เย็นนี้มีผัดบวบใส่ไข่กับหมูผัดซอ-’

               เป็นกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยลายมือของแม่และมีคราบน้ำกระเด็นใส่นิดหน่อยทำให้อ่านไม่ค่อยออกในช่วงหลัง

ปอกัดปากอย่างโมโหและเดินไปที่ตู้เก็บอาหารแห้งแล้วหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมา จากนั้นปอก็ต้มน้ำด้วยกระติกน้ำร้อนปอเติมน้ำใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยและเอากลับเข้าห้องไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะเปิดดูอาหารในตู้เย็นที่แม่เตรียมไว้

               เวลา20:22 วันศุกร์

               ปอนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบนโต๊ะคอมพิวเตอร์และเล่นคอมพิวเตอร์ไปด้วย ระหว่างกำลังกินอาหารเย็นของตัวเองปอก็มักหาอะไรดูแก้เหงาไปด้วย นี่ก็นานมาแล้วที่ปอไม่ได้กินข้าวร่วมกับครอบครัวหลังจากที่พ่อแม่ทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่าจนตอนนี้การทะเลาะกันมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนห้ามไม่ได้

ติ้ง!

เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

‘วันเสาร์นี้ว่างปะ ไปทะเลกัน’ มิ้งทักปอมา

‘ที่ไหนอะ’

‘ชลบุรี เกาะล้าน ไปป่าว ดำน้ำกัน’

‘ใครไปบ้าง เหมือนเดิมปะ’

‘ฉัน นุ่น แวว เตย เหมือนเดิม แล้วแกไปป่าวววว’

‘ไปๆๆ’

               ปอตอบตกลงทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาตพ่อแม่ปอมักจะไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มนี้เป็นประจำ โดยพักหลัง ๆ มานี้ที่พ่อแม่ทะเลาะกันปอมักจะหาเรื่องออกจากบ้านเสมอ ครั้งนี้ก็เหมือนกับครั้งก่อน ๆ

               ปอเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวไปเที่ยวเกาะล้านในวันพรุ่งนี้และไม่ลืมที่จะเขียนกระดาษโน้ตบอกคนในบ้านว่าตัวเองจะไม่อยู่

‘ไปค้างบ้านมิ้ง’

วันรุ่งขึ้น ปอเดินทางไปบ้านมิ้งทันทีโดยไม่ได้กล่าวลาพ่อและแม่ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ที่บ้านหรือไม่ด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะกันจะลงเอยด้วยการที่พ่อขับรถออกจากบ้านไปและไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนและจะกลับมาบ้านในอีก2 วัน ส่วนแม่ก็ไม่ได้เจอหน้าเลยคงตั้งใจหลบหน้าปอเพราะรู้สึกผิดและไม่อยากให้ปอเห็นสีหน้าอันโศกเศร้าเสียใจของตัวเองปอไม่รู้ว่าการทะเลาะกันของพ่อแม่เกิดจากสาเหตุใด และฝ่ายไหนผิดกันแน่แต่ปอรู้แค่ว่า ปอต้องหนีไปให้ไกลจากความสัมพันธ์ที่พังทลายความเสียใจและความผิดหวังเหล่านี้ที่เกิดขึ้นจากคนที่ปอรัก

ปอกัดปากกลั้นน้ำตาบนรถไฟฟ้าและก้มหน้าดูโทรศัพท์ที่กำลังสั่น

‘แม่ 3 miss call’

 ‘กำลังไปบ้านมิ้ง’ปอส่งข้อความตอบแม่ พลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนปอก็รู้สึกโกรธปนน้อยใจขึ้นมา ทำให้ปอไม่คิดจะโทรกลับหาแม่ปอปาดน้ำตาพลางคิดในใจว่า ‘ฉันสาบานเลยว่าฉันจะไม่เป็นแบบพวกเขาเด็ดขาด’