Theme: Kisses

Pairing: Chwe Hansol x Boo Seungkwan

Rating: PG15

Warning: This is RPF aka Real Person Fiction. 

◍ ◍ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

How can your mend 

a broken heart?

“หลับตาสิ...”

เจ้าของดวงตากลมฉายแววดื้อรั้นมองผมนิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา เขารู้ดีว่าผมต้องการอะไรจากคำขอนั้น 

“แล้วฉันจะได้อะไร?” น้ำตาที่เปรอะแก้มของเขาไม่น่ามองเลยจริง ๆ ผมคิด พลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยออกอย่างแผ่วเบาแล้วจึงเลื่อนไปคลึงเปลือกตาแดงก่ำ พยายามให้เขาผ่อนคลายลง “ถ้าไม่ตอบ ฉันก็ไม่หลับนะ”

ผมขยับใบหน้าให้อยู่ในระดับเดียวกับเขา มีความสุขทุกครั้งที่เห็นคนเก่งเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นขวยเขินจนทำอะไรไม่ถูก มันเป็นแบบนี้เสมอหลังจากที่เราตัดสินใจพัฒนาความสัมพันธ์ในฐานะใหม่ ซึ่งไม่ต่างกับก่อนหน้านั้นเท่าไรนัก เพราะเขาก็คือเขา ที่รู้ดีว่าผมชอบอะไร ส่วนผม... ก็คือผม ที่รู้ดีว่าเขาพ่ายแพ้ต่ออะไร

“ฉันจะทำยังไงกับคนที่แกล้งถาม ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วดีนะ?”

ดวงตาขี้เล่นเป็นประกายจ้องลึกในดวงตาของผม ก่อนจะยอมพับเปลือกตาลงอย่างง่ายดาย แต่ไม่วายทำปากยู่ยื่นออกมาคล้ายนกทวิตตี้เพื่อกวนประสาทผม

ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกแตะเนื้อแก้มของเขา ริมฝีปากคลอเคลียริมฝีปากไปมาอย่างนึกสนุก แต่พอรู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดช่วงคล้ายกำลังกลั้นหายใจของอีกฝ่าย จึงอดขำไม่ได้

“หัวเราะทำไม?!”

“ฉันจูบนายมากี่ครั้งแล้ว” ผมถามทั้งที่ยังหัวเราะอยู่ สังเกตเห็นหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันกับแก้มแดงปลั่งของเขา เลยตัดสินใจเพิ่มระดับการหยอกล้ออีกสักนิด “มากกว่านั้นฉันก็เคย...”

จังหวะที่เขาจะอ้าปากเถียง ผมชิงกดริมฝีปากลงบนมุมปากของเขา ไล้ริมฝีปากตามคราบน้ำตาที่ทิ้งไว้บนเนื้อแก้มเนียน เย้าหยอกผิวเนื้อข้างใบหู และมาหยุดที่เปลือกตาบวมช้ำ 

“ช้ำไปหมดแล้ว...” ผมเอ่ยอย่างที่คิดขณะจูบย้ำบนเปลือกตาทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา ถือโอกาสที่เขาอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งถูกไฟลนจึงโอบรั้งร่างที่ผอมลงจนน่าหงุดหงิด... เข้าหาตัวอย่างหวงแหน 

ไหล่บางสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นอีกครา ผมกระชับร่างของเขาในอ้อมกอด นานทีเดียวที่ผมปล่อยให้เขาระบายทุกอย่างออกมา อาศัยจังหวะที่เขาสะอื้นไห้ ก้มมองคนที่อาศัยเสื้อของผมเป็นผ้าเช็ดหน้าชั่วคราว

คน ๆ นี้จะรู้บ้างไหมว่าหน้าตาในตอนนี้ของตนทั้งน่าสงสารและน่าเอ็นดูเพียงใด มันยับยู่เหมือนครั้งที่ผมพยายามสรรหาวิธีง้อเด็กชายซึงกวานตอนอายุ 15 ตอนนั้นเขางอแงเสียยกใหญ่เพราะน้อยใจที่ผมไม่ยอมให้เขากอด

ผมฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนิ่ม ก่อนจะเลื่อนไปจูบบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน กลิ่นพีชจาง ๆ จากตัวเขายังคงเป็นเซฟโซนของผมเสมอ

“ซึงกวาน” 

เขาลืมตาที่บวมช้ำขึ้นมา 

“พร้อมไหม?”

ผมยิ้มให้เขาที่ยอมไม่ตอบอะไร ทั้ง ๆ ที่แก้มกลมชิงแดงจนลามไปถึงใบหูแล้ว

“ตอบสิครับ”

“นายอยากโดนต่อยจริง ๆ สินะ” ริมฝีปากอิ่มยื่นโดยไม่รู้ตัวเวลาเจ้าตัวไม่พอใจ ดวงตากลมเสมองไปทางอื่น “...จะทำอะไรก็ทำไปสิ”

ผมหัวเราะจนตาหยี

และเลือกจูบในที่ที่ผมปรารถนาที่สุดตั้งแต่เห็นเขาร้องไห้ ผมค่อย ๆ แตะริมฝีปากลงบนผิวนุ่มหยุ่นราวกับเยลลี่ ลอบสังเกตใบหน้าแดงระเรื่อตรงหน้า เมื่อเห็นท่าทีที่ผ่อนคลายลง จึงมอบสัมผัสที่ลึกซึ้งกว่านั้น... หวังปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำ

ผมรู้ดีว่าผมห้ามความคิดของเขาไม่ได้ สิ่งที่ผมพอจะทำได้ก็คืออยู่ดูแลเขาจนกว่าจะกลับมาสดใสอีกครั้ง เยียวยาเขาด้วยความรัก ไม่ว่าจะในรักฐานะเพื่อนที่สนิทที่สุด รักในฐานะคนรัก หรืออะไรก็ตาม ขอแค่ให้เขามีความสุขก็พอ

แต่ทว่า

“อืม...”

เสียงครางในลำคออย่างพึงใจของเขาพังทุกความตั้งใจของผมที่ต้องการให้จูบครั้งนี้ของเรานุ่มนวลและอบอุ่นไปเสียสิ้น... ผมถอนริมฝีปากออกมาและกดจูบซึมซับความหวานล้ำบนลูกเชอรี่สีสด ก่อนจะเริ่มป้อนจุมพิตรสร้อนแรงให้อีกฝ่าย

เรารู้ดีว่าเราไม่มีทางพอใจแค่รสหวานละมุน ถึงจะปรารถนาให้มันจบแค่นั้น แต่ผมไม่เคยทำได้สักครั้ง 

ผมต้องการมากกว่านั้น

เขาเองก็เช่นกัน

End.

◍ ◍ talk with me free wifi :

- ต้องเริ่มจากเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งฟิคคู่วกนะคะ ตอนแรกกะจะตามน้องแบบเรื่อยๆเรียงๆ แต่เพราะ vlive ที่น้องๆนั่งดูเอ็มวี hit กันแล้วน้องบูของพี่ร้องไห้ ༼ಢ_ಢ༽ มันก็เลยเกิดเป็น os สั้นๆเรื่องนี้ออกมา 

- ตอนแต่งเปิดเพลง how can you mend a broken heart ของ al green ฟังวนไปด้วย 

- พอแต่งเรื่องนี้จบก็มีเรื่องอื่นๆตามมา... 

- มีอะไรติชมกันได้ที่ #kurofics ในทวิตภพหรือจะคอมเมนต์ตรงนี้ก็ได้นะคะ น้อมรับฟังเสมอ

- enjoy reading ♡

• แก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 1 (01.12.19)