Theme: Reunion

Pairing: Chwe Hansol x Boo Seungkwan

Rating: PG15

Warning: เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

◍ ◍ แนะนำให้ฟังเพลง Warning Sign ของ Coldplay

I

ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่เข้าใจ

ริมฝีปากที่ผ่าวร้อนพอ ๆ กับใบหน้ายังคงหลงเหลือสัมผัสหน่วงตึงจากจูบของคนที่ผมคิดมาตลอดว่าเป็นคนสุดท้ายที่จะทำแบบนี้กับผม

สายตาที่จ้องมองกันคมกริบไม่ต่างกับใบมีดที่ค่อย ๆ กรีดบาดแผลที่ปิดสนิทมาตลอดสองปีอีกครั้ง

ผมถอยหลังออกมา หมายจะออกจากห้องนี้ หากแต่ใครอีกคนที่อยู่ในห้องนี้เช่นกันรั้งร่างผมไว้ ก่อนจะดันตัวผมเข้ามาในห้องจนหลังกระแทกกับผนังด้วยแรงที่ไม่เบานัก

ไม่ทันได้อ้าปากตอบโต้ ริมฝีปากของอดีตเพื่อนสนิทบดเบียดปิดทุกเสียงของผมไว้ ผมใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดผลักร่างของเขาออกไป นอกจากจะไม่ขยับแม้แต่นิดแล้ว มือของเขาขยับฉวยข้อมือและหยุดทุกการกระทำของผม

รสเย็นของบุหรี่กลิ่นเมนทอลแทรกผ่านพร้อมเรียวลิ้นที่รุกล้ำอย่างชำนาญจนผมอยากดิ้นตาย เกลียดร่างกายที่โอนอ่อนอย่างง่ายดายนี้ เกลียดความโหยหาในส่วนลึกของจิตใจที่ค่อย ๆ เผยกายออกมาอย่างเริงร่า 

เกลียดตัวเองที่ทำเหมือนว่าลืมทุกคำพูดที่คน ๆ นี้พูดกับผมในวันนั้น

   ‘นายมันน่าสมเพช ซึงกวาน นายหลอกให้ฉันเชื่อใจมาตลอดเพราะแบบนี้อย่างนั้นเหรอ’

   ‘ฉันรับไม่ได้หรอกนะ’

จู่ ๆ จูบแสนเอาแต่ใจก็ผละออกไป ผมค่อย ๆ ลืมตาที่หนักอึ้งด้วยหยาดน้ำตาและพยายามข่มเสียงสะอื้นไห้ ยิ่งเห็นดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมองผมอยู่ ยิ่งยากที่จะฝืนอีกต่อไป เช่นเดียวกับเขาที่โน้มกายลงมาวางหน้าผากบนไหล่ของผม คล้ายว่าจะปกปิดแววตาเมื่อครู่นี้

แววตาที่เศร้าโศกของเขา

“...ทำแบบนี้ทำไม?” 

ผมเอ่ยถามถึงสิ่งที่สงสัย 

“ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?”

ผมมองคนยังคงซบไหล่ของผมอยู่ด้วยความรู้สึกที่หลายหลาก จนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเราสบประสานกัน 

ความรู้สึกที่ผมโหยหามาเนิ่นนานอยู่ใกล้เพียงลมหายใจ

ผมคิดถึงเขา

“ซึงกวาน...” 

เขากระซิบ 

ผมเอนหัวกับผนังและหลับตาลงเมื่อรู้สึกริมฝีปากบางกดจูบแผ่วเบาที่ช่วงลำคอ

“อยู่กับฉันได้ไหม?”

ผมเกลียดมุมนี้ของชเว ฮันซล เหลือเกิน

.

.

.

ผมปิดประตูห้องพักของผม

ความมืดมิดที่เงียบงันภายในห้อง ทำให้ร่างกายที่รุ่มร้อนสงบลงได้บ้าง ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนเรียบตึง ปล่อยให้น้ำตาชะล้างกลิ่นบุหรี่และกลิ่นกายที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของเขา

แค่คืนนี้เท่านั้น

แค่คืนนี้...

ผมย้ำกับตัวเอง

II

ผมมองเจ้าของนัยน์ตารั้นกำลังหัวเราะกับมุกฝืด ๆ ของเพื่อนรุ่นเดียวกันอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง แม้จะเหลือเค้าจากเหตุการณ์เมื่อคืนวานบ้าง แต่ก็น้อยมากจนแทบไม่มีใครสังเกตเห็น

นอกจากผม

เสียงหัวเราะกับท่าทางทโมนไม่ได้เปลี่ยนไปจากอดีตมากนัก รอยยิ้มของเขายังคงสดใสและน่ามองเสมอ

ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เคยโกหกตัวเองว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งเหล่านี้

จนกระทั่งรู้ว่าสายเกินไปเมื่อได้รับความเฉยชาที่ไม่คาดคิดมาก่อน

ผมยังจำใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของเขาได้ดี ดวงตากลมคู่นั้นเศร้าแต่ไม่เคยนิ่งขนาดนี้ แววตาของเขาที่มองผมไม่เคยเรียบเฉย 

บู ซึงกวาน เป็นคนสุดท้ายที่ผมจะนึกถึงหากเอ่ยคำว่า ‘เย็นชา’ ขึ้นมา โดยเฉพาะกับผม

   ‘ฉันรักนาย รักมานานแล้ว’

   ‘แค่อยากอยู่ข้าง ๆ นายแบบนี้’

แม้แต่ตอนที่ผมปฏิเสธเขาด้วยคำพูดร้ายกาจ เขาเพียงแค่... ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาให้ผมเท่านั้น

เพราะคำว่า ‘รัก’ นะเหรอ

บางทีคำว่า ‘รัก’ อาจเป็นแค่หนึ่งในคำโกหกของเขาก็เป็นได้

เขาคงไม่ได้รู้สึกถึงคำ ๆ นั้นเลยยามที่เอ่ยมันออกมา หรือไม่ก็เกลียดผมมาก... อดทนรออย่างใจเย็นจนวันที่คำ ๆ นั้นมีอิทธิพลกับผม และปล่อยให้มันทำลายผมอย่างช้า ๆ

แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไรนัก

เพราะคนอย่างผมไม่ควรได้คำว่า ‘รัก’ จากเขาเสียด้วยซ้ำ

ผมยกกาแฟดำขึ้นดื่ม รับรสขมปร่าไม่น่าอภิรมย์อย่างขุ่นมัว ลอบมองคนที่ชอบความขมของอเมริกาโน่นักหนาขยับริมฝีปากอิ่มที่แดงช้ำพูดคุยกับคนโน้นคนนู้นทีอย่างเป็นธรรมชาติ

เหมือนตกอยู่ในห้วงความทรงจำเก่า ๆ วันที่รอยยิ้มนั้นเคยเป็นของผม และเสียงหัวเราะนั้นเกิดขึ้นเพราะผม

ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน

“ฮันซล โอเคไหมวะ?”

ผมหันไปมองเพื่อนที่เอ่ยถาม พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด “แค่ฉันไม่ค่อยชอบกาแฟเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอก”

“เฮ้ย ลืมไปเลย ซึงกวานก็บอกฉันแล้วนะว่านายไม่ดื่มกาแฟ ขอโทษนะเว้ยฮันซล”

“ไม่เป็นไร” ผมยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปมองคนที่ถูกอ้างชื่อเมื่อครู่อีกครั้ง

ช่วงเวลาสองปีที่เขาหายไปอาจทำให้เขาหลงลืมหลาย ๆ อย่างไป แต่ก็ไม่ทุกอย่าง

เขายังคงรู้จักผมดีกว่าใคร 

เพราะอย่างนี้ คนเห็นแก่ตัวอย่างผมถึงไม่มีทางปล่อยให้เขาหนีไปไหนอีกเป็นหนที่สอง

และต่อให้เขาจะแสร้งย้ำนักหนาว่าไม่รักผมอย่างไร ผมก็ไม่มีวันปล่อยมือไปจากเขา

เว้นเสียแต่ เขาจะไม่รักผมแล้วจริง ๆ

End.

◍ ◍ talk with me free wifi :

- ชอบโทนของเรื่องนี้มาก เราอยากเขียนอะไรแบบนี้มานานมากแล้ว ความสัมพันธ์ของเพื่อนรักคิกคักที่มีบรรยากาศสีเทาหม่นๆ

- ไม่มีเพลงไหนจะเหมาะกับเรื่องนี้เท่ากับ warning sign ของ coldplay อีกแล้ว มันใช่มากๆ 

- ฉากที่เราวางไว้คืองานแต่งของใครซักคนที่สนิทกับน้องทั้งสองและถูกเชิญมาให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว น้องบูที่หนีมาตลอดเลยเลี่ยงไม่ได้ จำใจต้องมา ฉาก I คือหลังปาร์ตี้สละโสด ส่วนฉาก II คือบรรยากาศก่อนงานแต่งนะคะ

- แอบหยอดประเด็น homophobia มานิดหน่อย ถ้าเล่นมากเกรงว่าน้องบูของแม่จะช้ำไปกว่านี้ 

- มีอะไรติชมกันได้ที่ #kurofics ในทวิตภพหรือจะคอมเมนต์ตรงนี้ก็ได้นะคะ น้อมรับฟังเสมอ

- enjoy reading ♡