-- ท่าเรือ

เวลาเช้า ผู้คนพลุ่กพล่านเพราะมีตลาดที่ใกล้กับที่อยู่อาศัยของคนที่อาศัยอยู่ที่นี่

ไซม่อน สวมโค้ทสีน้ำตาลไหม้ที่ดูโทรม ก็เพราะว่าเขาสวมมันไปทุกที่ ไม่ว่าจะไปที่ไหน

ดยุคหนุ่มผู้กระหายการค้นพบและความรู้ เส้นผมที่เคนตัดแต่งให้ดูเรียบร้อยตอนนี้ยาวขึ้นจนยุ่งเหยิง

แต่กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องเสียหน่อย ..เขาทอดน่องไปหาแซนวิชร้อนๆและชาซักแก้ว ก่อนจะขึ้นเรือเดินทางไปที่แสนไกลอีกครั้ง

แผนที่ถูกกางบนโต๊ะไม้เล็ก ๆ ในร้าน 

ขนาดตัวของเขาใหญ่จนโดดเด่น ดูไม่ใช่คนในพื้นที่เท่าไรนัก

แน่นอนว่าพนักงานสาวก็ดูจะชอบเขาและให้คุกกี้นิ่มที่ทำใหม่จากเตาให้เขาด้วย

“ขอบคุณครับ” เขาถอดแว่นทรงกลมของตนออก 

แล้วมองเธอพร้อมพูดอย่างสุภาพ

“คุณจะไปที่ไหนหรอ?”​ เธอพักถาดไม้ที่หน้าขาของเธอด้วยสองมือที่ประสานกันอย่างเคอะเขิน

“อียิปต์ครับ” ไม่ว่าเปล่า หนุ่มผมหยักศก อมยิ้มพร้อมชี้นิ้วไปยังอียิปต์บนแผนที่

“ผมเคยไปมาแล้วน่ะ...กับเพื่อนเก่าแก่ แต่ยังไงก็ยังหลายสิ่งที่ยังไม่ถูกค้นพบ แล้วผมก็สนใจมัน”

เขาอธิบาต่อโดยที่เธอไม่ต้องเอ่ยปาก

“งั้นเอง” เธอพยักหน้าเข้าใจดี “มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ” เธอว่าต่อก่อนจะยิ้มหวานให้ สาวผมแดงคนนี้อัธยาศัยดีเสียจริง จนเขาอยากชวนคุยต่อ

“คุณพอจะแนะนำเรือซักลำที่จอดในท่าตอนนี้ให้ผมได้มั้ย?”

“ซักลำที่..ใจดีรับคนเร่ร่อนแบบผม” เขาเอ่ยติดตลกนิด ๆ ดวงตาสีเฮเซลบ่งบอกว่าเขานั้นอำเล่นอยู่

ดยุคที่แต่งตัวซอมซ่อ ใครเห็นคงไม่คิดว่าเขานั้นก็มีฐานะอยู่พอสมควร

“อ้อ มีสิ แต่ถ้าคุณมีเงินหน่อยคงขึ้นได้นะ” เธอประเมินเขาอย่างอดไม่ได้ ..เป็นอย่างที่ไซม่อนคิดจริงๆ

แต่เขาก็ไม่มีท่าทีดูแคลนความคิดนั้น

“เรือของอีสต์อินเดีย เพิ่งจอดที่ท่าไม่นานนี้เอง ถ้าคุณทำงานให้เขาได้นิด ๆ หน่อยๆ เขาคงใจดีให้คุณขึ้นไปด้วยนะ”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ อีสต์อินเดีย เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย 

เป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า?

“มาจอดพักซื้อเสบียงขึ้นเรือด้วยล่ะมั้ง” เธอว่าต่อพร้อมมองออกไปนอกร้าน

ประจวบเหมาะกับที่มีลูกเรือบางคนเดินเข้ามาในร้านด้วย

กลุ่มชายหนุ่มสั่งมื้อเช้าและชาซักกาสำหรับเติมเชื้อเพลิง

“ขอตัวก่อนนะ” เธอค้อมให้เล็กน้อยก่อนจะไปทำหน้าที่ของเธอต่อ

ไซม่อนยกหูแก้วชาใบจิ๋วเมื่อเทียบขนาดมือของเขาขึ้นจิบชาอุ่น ๆ 

แต่ดวงตาเหลือบมองกลุ่มลูกเรือนั้นเล็กน้อยแล้วมองแผนที่ของตนต่อ

เวลาผ่านไป มื้อเช้าจบลงแล้วเขาพร้อมที่เดินทางต่อ 

ขาก้าวเลียบท่าเรือ ใกล้เรือใหญ่โตที่ว่า อีสต์อินเดีย

เขาคุ้นเคยกับมันดี ..มันคือเรือของเพื่อนเก่า

เขาเงยหน้ามองเรือนั้นด้วยดวงตาสีอ่อนที่หรี่ลงสู้แสง

มือใหญ่ยกขึ้นบังแสงแดดจ้าเอาไว้ 

เขาจะอยู่รึเปล่านะ?

..

“ไซม่อน?” 

ใครคนนึงเอ่ยชื่อของเขา มือที่บังแดดลดลงข้างกาย

ไม่ได้ยินชื่อตนจากการทักทายนานแค่ไหนแล้วนะ

เขาหันไปมองต้นเสียงอย่างแปลกใจ

ดวงตาสีเขียวแซมน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“ไม่ได้พบกันเสียนาน”

“เซซิล”

…