คุณสัญญากับฉันได้ไหมว่าคุณจะไม่วิ่งหนีฉันไปอีก

คุณสัญญากับฉันได้ไหมว่าคุณจะไม่ปล่อยมือที่ฉันจับไว้

คุณสัญญากับฉันได้ไหมว่ารักของเราจะยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องสวยงามแค่เราอยู่ด้วยกันแล้วสบายใจก็พอ

ฉันยังจำวันนั้นได้ดี วันที่เรานั้นได้ไปเดินเล่นที่สวนแถวบ้าน คุณได้ชี้นิ้วไปที่เด็กๆกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน คุณยิ้มสดใสแล้วเดินไปพูดคุยกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความสนิทสนม

"พี่ชายต้องสัญญานะว่าจะกลับมาเล่นกับพวกหนูอีก"

"สัญญาครับผม"

พูดจบคุณก็ยีหัวเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วกลับมานั่งที่เสื่อเหมือนเดิม

"รู้มั้ยว่าคำสัญญาหนึ่งคำมีผลต่อจิตใจเรามากนะ"

คุณเริ่มต้นพูดด้วยประโยคที่แสนจะเรียบง่าย ฉันรู้ทันทีเลยว่าคุณต้องสอนอะไรฉันอีกแน่

"ถ้าเราสัญญาอะไรไว้กับเขาแล้ว เราควรทำตามสัญญานั้นให้ได้เพราะว่าคนๆนั้นเขาจะจดจำคำสัญญาของเราไว้แล้วในส่วนลึกของจิตใจ"

"ถ้าเราสัญญากับเขาว่าจะกลับมา เราก็ต้องกลับมาให้ได้ตามคำที่เคยให้ไว้ ไม่เช่นนั้นเขาคนนั้นคงนั่งคิดทบทวนเรื่องคำสัญญาของเราไปไม่รู้กี่ร้อยรอบในแต่ละวันก็เป็นแน่"

ฉันไม่พูดตอบอะไร ได้แต่ยื่นแก้วน้ำส้มให้กับเขาเพื่อคลายร้อน น้ำส้มที่คั้นเองกับมือ ฉันบรรจงคั้นน้ำส้มให้วันนี้ของเราเป็นพิเศษเพราะว่ามีคุณ ฉันถึงใส่ใจรายละเอียดกับสิ่งเล็กๆน้อยๆนี้

"ฉะนั้นจงคิดไตร่ตรองด้วยว่าที่เราสัญญากับเขาเนี่ย เราทำได้จริงๆรึเปล่า"

พูดจบคุณก็ยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ฉันยิ้มแก้มแทบปริให้กับความคิดที่แสนจะอ่อนโยนของคุณ ก่อนจะถามคำถามที่โง่เง่าออกไป

"แล้วคุณสัญญากับฉันได้มั้ยว่าคุณจะรักฉันแบบนี้ได้ในทุกๆวัน"

"ไม่จำเป็นต้องตลอดไปแค่สม่ำเสมอ ไม่มากไม่น้อยแต่พอดีสำหรับเราก็พอ"

เขานิ่งเงียบแล้วยิ้มบางๆให้ฉันแทนคำตอบ ก่อนจะแหงนมองต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาแก่เราสองคนอยู่ มีแค่แสงแดดอ่อนๆที่มากระทบหน้าคุณเป็นบางจุด ถ้าฉันสามารถถ่ายภาพนี้เก็บไว้ในตอนนี้ได้มันคงเป็นภาพที่สวยที่สุดและเศร้าที่สุดสำหรับฉันเลย

ฉันรู้ได้เลยว่าคุณทำตามสัญญาข้อนี้ไม่ได้

แต่ไม่เป็นไร บางทีพรุ่งนี้คุณอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้

ฉันก้มหน้าลงต่ำแล้วยิ้มให้กับตัวเองด้วยความเศร้า มันก็จริงอย่างที่คุณบอกแหละถ้ามันยากเกินไปก็ไม่ควรจะสัญญา แต่กลับกันตรงที่ว่าคำของ่ายๆข้อเดียวของเด็กผู้หญิงคนนั้น คุณกลับให้คำมั่นสัญญากับเธอได้อย่างง่ายดาย

น้ำตาฉันเริ่มคลอ แต่ฉันนั้นเก่งพอที่จะหยุดน้ำตาเหล่านั้นไว้แค่ตรงนี้ ฉันทำได้แค่ร้องไห้ให้กับตัวเองในใจ แล้วนั่งกินแซนด์วิชที่ทำกินเองอย่างเงียบๆ

แสงแดดอ่อนๆกับคุณในวันนั้น,17 เมษายน 20xx