" ทำไมยังไม่นอน? " แฟริเออร์เอ่ยเสียงทุ้มกับรุ่นน้องอีกคนที่อยู่เตียงถัดไปในห้องเดียวกัน แม้สายตาของเขาจะยังโฟกัสกับการจดอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ตเก่าๆ
" นอนไม่หลับ " คอลลินส์ตอบกลับสั้นๆ เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงคลายความงุ่นง่านอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะพลิกตัวมองรุ่นพี่เงียบๆ
ไร้บทสนทนาระหว่างทั้งสอง มีเพียงเสียงขีดเขียนบนกระดาษด้วยปากกาลูกลื่นด้ามวาว แฟริเออร์ถอนหายใจก่อนจะปิดสมุดลง หันมามองรุ่นน้องที่กำลังจ้องเขาเหมือนหมาหงอย
“ กลัวเหรอ ”
“ .. กลัว ” คอลลินส์ตอบเสียงแผ่ว “ .. กลัวว่าวันพรุ่งนี้จะไม่ได้กลับมา “
กลัว .. ที่จะเป็นแฟริเออร์ หรือตัวเขาเอง ที่ไม่ได้กลับมา
แฟริเออร์ได้ยินดังนั้นจึงลุกจากเตียงมาหาอีกฝ่าย เขานั่งลงบนเตียงข้างคอลลินส์ มือหนาลูบศีรษะของเจ้าหมาเบาๆราวกับปลอบประโลม
“ อย่ากลัวไปเลย คอลลินส์ ”
แฟริเออร์ก็ยังคงเป็นแฟริเออร์ คนที่มักจะเอ่ยคำสั้นๆพร้อมมอบสัมผัสอบอุ่นให้กับเขาเสมอ
“ ฉันสัญญา ว่านายจะได้กลับบ้าน ”
แม้อากาศเย็นในคืนฝนตก แต่คำสัญญาของแฟริเออร์กลับทำให้อบอุ่นหัวใจ คอลลินส์พยักหน้าตอบรับคำด้วยความเชื่อมั่น ก่อนที่นัยน์ตาสีฟ้าจะปิดลงและหลับไปในที่สุด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in