การได้รักและถูกรักคือความปรารถนาสูงสุดของของเล่น

แม้แต่เจ้าจิ้งจอกเองก็เหมือนกัน

เจ้าจิ้งจอกไม่มีชื่อ มันเป็นตุ๊กตายัดนุ่นตัวสีส้มและมีตาเป็นกระดุมสีเขียว ในทุกวันมันจะนั่งเฝ้ามองเด็ก ๆ จากตู้โชว์หน้าร้าน รอคอยใครสักคนมาซื้อมันไป แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าเด็ก ๆ ชอบตุ๊กตาหมีขนฟูมากกว่า นั่นเลยทำให้เจ้าจิ้งจอกได้แต่นั่งมองเพื่อนของมันถูกซื้อไปตัวแล้วตัวเล่า จนกระทั่งวันหนึ่งที่มันถูกหยิบลงมาจากชั้นโดยชายหนุ่มที่มีผมสีเหมือนกับมัน

“ช่วยห่อให้ด้วยครับ” พอชายคนนั้นบอก เจ้าจิ้งจอกก็ถูกจับยัดลงกล่อง มันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะถูกพาไปไหน ได้แต่นอนรออยู่ในความมืดจนกระทั่งได้ยินเสียงกระดาษถูกแกะออกพร้อมกับแสงสว่างที่สว่างขึ้นในตอนที่กล่องถูกเปิด

“ตุ๊กตาตัวนี้จะเป็นตัวแทนของอา เธอชอบมันไหม เบ็ตตี้” 

ชายคนนั้นบอกขณะที่เจ้าจิ้งจอกถูกอุ้มออกมาจากกล่องของขวัญ มันเงยหน้ามองเจ้าของใหม่ของมันเป็นครั้งแรก เธอเป็นเด็กหญิงที่มีผมสีทองและดวงตากลมโตสีเดียวกันซึ่งมันรู้ได้ทันทีว่านี่คือ ‘เจ้าหญิงแห่งแดนตุ๊กตา’ ที่ของเล่นทุกตัวรู้จักมาแต่เกิดซึ่งเป็นคนเดียวที่จะได้ยินเสียงและเห็นว่าเจ้าจิ้งจอกขยับได้

“หนูชอบมากค่ะ!” เบ็ตตี้บอกก่อนกอดเจ้าจิ้งจอกแน่น ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้หัวใจของมันพองโตขึ้นทันที “หนูจะให้ชื่อว่าโรดี้เพราะโรดี้เหมือนคุณอา” หนูน้อยบอกกับคุณอาของเธอและกอดเจ้าจิ้งจอกอีกครั้ง โรดี้ยกแขนนุ่นกอดตอบก่อนที่จะซุกไซ้จนเบ็ตตี้หัวเราะคิกคัก

ตั้งแต่นั้นมา โรดี้ก็กลายเป็นของเล่นชิ้นโปรดของเบ็ตตี้

“ดูสิเจ้าหญิง ฉันจับหนูได้!” โรดี้บอกพร้อมกับลากหนูสีเทาตัวอ้วนมาวางตรงหน้า ทำให้เบ็ตตี้ที่กำลังเล่นดื่มชาอยู่อุ้มเจ้าตุ๊กตาจิ้งจอกขึ้นก่อนชมด้วยรอยยิ้ม 

“โรดี้เก่งจัง”

“มาทำหนูย่างกันเถอะ!” มันชูมือ

พวกเธอเล่นด้วยกันทุกวันและนอนหลับไปด้วยกันในยามค่ำคืน ในเวลาที่เบ็ตตี้เหงาเพราะโรเดอริคต้องออกทะเลหรือเวลาที่เธอกลัว โรดี้จะคอยปลอบโยนเธอเสมอ เบ็ตตี้เองก็มักจะอุ้มโรดี้ไปไหนมาไหนด้วยเสมอและยังเย็บชุดต่าง ๆ ให้ใส่อยู่ตลอด โรดี้เป็นตัวโปรดเสมอแม้แต่ตอนที่ต้องไปเป็นคนใช้บ้านคาร์เทีย เบ็ตตี้ก็ยังเลือกจะเอามันติดตัวไปด้วย เบ็ตตี้รักโรดี้มากเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะรักของเล่นและเมื่อเธอโตขึ้นจนถึงวัยที่จะไม่เล่นของเล่นอีกแล้ว มันก็ยังคงอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหน

“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เล่นกับเจ้าหญิงเลย”

“มันช่วยไม่ได้นี่นา เจ้าหญิงโตจนแต่งงานไปแล้ว เราก็คงต้องอยู่บนชั้นแบบนี้”

“ถ้าเจ้าหญิงไม่อยากเล่นกับเราแล้วล่ะ”

เหล่าของเล่นของเบ็ตตี้พูดคุยกันในวันหนึ่ง เบ็ตตี้ยังคงเก็บของเล่นของเธอไว้แต่ก็เล่นด้วยน้อยลงจนทำให้ทุกตัวเริ่มวิตกจริตว่าเจ้าหญิงของพวกเขาจะไม่มาเล่นด้วยอีกแล้ว แม้แต่โรดี้เองก็เริ่มกังวลหน่อย ๆ เพราะไม่ได้นอนกอดเบ็ตตี้มาหลายอาทิตย์แล้วจนสุดท้ายมันก็ทนไม่ไหวต้องแอบออกจากห้องไปดูเจ้าของ โรดี้ต้องเดินผ่านโถงทางเดินยาว คอยหลบสุนัขของโรเดอริคที่จ้องจะฟัดมันจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องเลี้ยงเด็กที่ประตูเปิดอยู่

เบ็ตตี้ในวัยสาวกำลังร้องเพลงกล่อมเด็ก ในอ้อมแขนมีห่อผ้าสีขาวอยู่ โรดี้แอบมองจนกระทั่งเบ็ตตี้สังเกตเห็นมันจนได้ “โรดี้ มานี่สิ” เบ็ตตี้กวักมือเรียกในตอนที่โรดี้แอบอยู่หลังประตู ทำให้เจ้าตุ๊กตาจิ้งจอกปีนขึ้นมาบนตักของเด็กสาวก่อนชะโงกมองทารกในห่อผ้านั้น

“น้องน่ารักไหม?”

“เจ้าหนูนี่ตัวจิ๋วเดียวเอง” โรดี้บอกพลางเอาแขนนุ่นจับแก้มของทารกน้อยที่หลับอยู่ก่อนจะนิ่งเงียบไป เบ็ตตี้ที่สังเกตเห็นจึงเอียงคอมองเล็กน้อยอย่างสงสัย “เป็นอะไรไปเหรอ?” เธอถาม

“นี่มันก็หลายปีแล้วนะ เจ้าหญิง” มันพูดขึ้นพลางเงยหัวมองเจ้าของ “ตั้งแต่ที่เจอเจ้าหญิง ฉันก็มีความสุขมาก ๆ เลยแต่ตอนนี้เจ้าหญิงโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เจ้าหญิงจะยังต้องการฉันอีกไหม”

เบ็ตตี้กะพริบตามองก่อนใช้มือช้อนตัวโรดี้ขึ้นมากอดอย่างอ่อนโยน

“ต้องการสิ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

ถ้าตุ๊กตาร้องไห้ได้ โรดี้ก็คิดว่าตัวเองตอนนี้คงกำลังน้ำตารื้นอยู่

“ตอนนี้น้องก็ต้องการโรดี้เหมือนกัน โรดี้ดูแลน้องเหมือนที่เคยดูแลฉันได้ไหม”

โรดี้ก้มมองเจ้าทารกน้อยอีกครั้ง ใบหน้ายามหลับที่ทำให้นึกถึงเบ็ตตี้ในวัยเด็ก 

“เชื่อมือฉันได้เลย!” มันยืดอกรับอย่างภูมิใจ

ตั้งแต่นั้นมาโรดี้ก็ได้พี่เลี้ยงดูแลลูก ๆ ของเบ็ตตี้ ทุกคนจะได้รับโรดี้เป็นตุ๊กตาตัวแรกเสมอและเมื่อโตขึ้น โรดี้ก็ถูกส่งต่อจนสุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่กับเบ็ตตี้อีกครั้ง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เบ็ตตี้ก็ยังเหมือนเดิมในสายตาของโรดี้เสมอ เป็นสาวน้อยผมทองผู้ดีใจในตอนที่ได้เจอกันเป็นครั้งแรก

สาวน้อยผู้ทำให้โรดี้ได้รู้จักความรัก

“ฉันรักเจ้าหญิงนะ” โรดี้บอกในตอนที่นอนกอดเบ็ตตี้ ทำให้เบ็ตตี้ยิ้มพร้อมกับจุ๊บปลายจมูกของมัน 

“อื้อ ฉันก็รักโรดี้ด้วย อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”

คงไม่มีตุ๊กตาตัวไหนในโลกจะมีความสุขเท่าโรดี้อีกแล้ว.