ชีวิตการฝึกงานของเราเริ่มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

มันกะทันหันมาก ๆ จนเราแทบเสียหลัก

นี่เป็นอีกครั้งที่เราต้องกลับมาถามตัวเองว่าสิ่งที่เราเลือกมันถูกแล้วจริง ๆ ใช่ไหม หนทางการเติบโตของเราค่อนข้างทุลักทุเล เพราะความไม่มั่นใจของตัวเอง ไม่กล้าตัดสินใจ ไม่กล้าเดินต่อ แท้จริงตั้งแต่ช่วงเตรียมหาที่ฝึกงานเราไม่รู้เลยว่าเราอยากทำอะไร เราไม่ได้เก่งอะไรพิเศษ มีแต่สิ่งที่พอทำได้และจะพยายามทำให้ได้พอต้องมาเลือกอะไรให้ตัวเองอีกครั้งก็ค่อนข้างทำตัวเองวิตกกังวลมากกว่าที่ควรเพราะสิ่งที่อยากจะลองทำกลับไม่ตรงกับสายที่เราเรียนเสียอย่างนั้น พอลองยื่นเรื่องไปก็ไม่สามารถสู้กับคนที่เขาเรียนสายนั้นมาโดยตรงได้ เราก็ได้แต่ช้ำใจอยู่เงียบ ๆ เป็นความเศร้าที่เราคาดการณ์ว่าต้องเจอเลยผ่านมาได้ไม่ยากลำบากอะไร หลงเหลือไว้เพียงแต่ความเสียดายเท่านั้น

ประกอบกับสถานการณ์โควิดที่ทำให้หอศิลป์ปิดตัวอย่างไม่มีกำหนด หนึ่งในตัวเลือกหลักของเราโดนโรคร้ายเล่นงานเสียแล้ว เราที่ชะล่าใจกับการยื่นเรื่องฝึกงานน้ำตาตก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรแต่ก็ไม่กล้าไปโทษใครเพราะเป็นความผิดตัวเองทั้งนั้นที่ไม่มีความกระตือรือร้นมากพอ

แต่เหมือนฟ้าก็ชี้ทางสว่างให้เมื่อคุณครูประจำเอกได้แจ้งข่าวว่าสามารถฝึกงานกับสาขาได้ เราที่เหนื่อยกับการพยายามหาที่ที่ใช่ กระโดดลงหลุมที่คุณครูขุดไว้อย่างเต็มใจ

ทำไมถึงบอกว่ากระโดดลงหลุมน่ะหรือ

ก็เพราะมันไม่มีทางย้อนคืนหรือเปลี่ยนใจไงล่ะ วันที่คุณครูนัดคุยรายละเอียดเป็นวันเดียวกับทางหอศิลป์ประกาศเปิดอีกครั้ง เราอยากย้ายไปทำหอศิลป์แต่ก็ตกลงกับคุณครูไปแล้วว่าเราจะทำกับสาขา เราน้ำท่วมปากทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับและโกรธตัวเองเพียงลำพัง

ดูสิ แค่คิดถึงยังอยากร้องไห้อยู่เลย

แต่ช่างมัน เพื่อนคนหนึ่งในเอกเคยพูดไว้ว่าอะไรที่เกิดขึ้นแล้วมันดีเสมอ ดังนั้นเราจะยึดมั่นตามนั้น ไม่ย่อท้อและสู้ต่อไป ดังนั้นการฝึกงานกับสาขาวรรณกรรมสำหรับเด็กก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการในวันที่คุณครูนัดไปคุยรายละเอียดนั่นเอง

ซึ่งคุณครูได้แจกแจงรายละเอียดขอบเขตงานอย่างคร่าว ๆ ให้เราและน้ำหวาน(เพื่อนผู้ร่วมชะตากรรม) ฟังซึ่งเมื่อฟังจบก็ได้มองตากันปริบ ๆ เพราะสเกลงานที่คุณครูกำลังพูดถึงมันใหญ่กว่าที่คิดมากและแรงงานตอนนี้มีเพียงเราสองคน เราต้องรวบรวมข้อมูลของสาขาจัดการรูปภาพประวัติศาสตร์อันยาวนานที่เก่าเก็บ จัดการรวบรวมงานเก่า ๆ ของรุ่นพี่ที่มีมากมายจนไม่อยากนับ ยังไม่รวมถึงการทำเว็บของสาขาอีก ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยเพราะพอได้ยินคำว่าทำเว็บเราก็รู้สึกว่า ต้องเขียนโค้ด มันต้องยาก เราต้องทำไม่ได้แน่ เพราะมันเป็นสิ่งที่เราไม่คุ้นเคย อีกทั้งวันนั้นคุณครูยังได้มอบหมายงานให้เราและน้ำหวานลองออกแบบแบนเนอร์เว็บเพื่อดูสไตล์การทำงานอีกด้วย

เราจบการฝึกงานวันแรกด้วยความสับสนเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากและเราไม่ทันตั้งตัวเลย ความรู้สึกมันสับสนวุ่นวายจนเราไม่รู้ว่าควรจัดการยังไงเราต้องเริ่มทำงานที่ได้รับมาแต่เราคิดอะไรไม่ออกเลยสักกะนิด ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นสิ่งที่เราเลือกเองแต่เรากลับรู้สึกไม่พอใจเลยวันนั้นเราจบวันด้วยการนอนพร้อมกับคำถามในหัวว่า นี่เราเลือกถูกแล้วจริง ๆ ใช่ไหม

เฮ้อ ไม่ทันได้เตรียมใจ ชีวิตการฝึกงานของเราก็เริ่มขึ้นแล้วจริง ๆ

ปล.รูปข้างล่างเป็นเว็บแบนเนอร์ที่เราลองออกแบบคร่าว ๆ ซึ่งพอลงมือทำจริงก็ไม่ได้น่ากลัวแบบที่เราคิด ทำให้ได้รู้ว่าเราเป็นกระต่ายตื่นตูมโดยแท้ ต้องเลิกตีตนไปก่อนไข้จริง ๆ แหละตัวฉัน