Couple:Vmin
Words:1,803
ยาพิษคือสิ่งที่คุณใช้ในการฆ่าคนเพื่อให้เขาได้พบความตายแต่มียาพิษตัวหนึ่งมันไม่ทำให้คนที่คุณใช้ด้วยตาย แต่มันจะทำให้สติของเขาค่อยๆหายไปหากคุณใช้มันอย่างผิดวิธีสิ่งนั้นมันจะย้อนกลับมาทำลายคุณแทน มันคือ‘ยาแห่งความหลง’
“จีมินพรุ่งนี้หลังสอบไปไหน ไหมจะชวนไปเที่ยว”
“เรามีนัดกับยุนกิฮยองแล้วอะโทษที....”
“ไม่เป็นไรไว้คราวหน้าก็ได้ ยุนกิฮยองเป็นแฟนนาย สอบเสร็จแล้วอยู่กับยุนกิฮยองหนะดีแล้ว พ่อคนติดแฟน”
ร่างสูงส่ายหัวแล้วพูดติดตลกไม่ให้เพื่อนของเขารู้สึกผิดมากถึงแม้ในใจเขาจะเจ็บมากมายก็ตามแน่หละเขาอิจฉามินยุนกิคนนั้นเสียเหลือเกินที่ได้คบกับจีมิน
“ย่า!คิมแทฮยอง อย่ามาล้อกันนะ”
จีมินเมื่อโดนเพื่อนล้อก็โวยวายใส่อีกคนเสียงดังเพราะลืมไปว่าพวกเขาอยู่ในหอสมุดของมหาลัยจีมินที่ลืมตัวไปและนึกขึ้นได้เลยเงยหน้าขึ้นมาขอโทษคนรอบข้างที่หันมาสนใจเขาเพราะเสียงดังเมื่อกี้
“เบาๆสิจีมิน นี่ห้องสมุดนะ”
“ก็!-แทฮยองล้อเรานี่...”
จีมินที่ขึ้นเสียงตอนแรกเพราะหลุดต้องลดเสียงลงมาเพราะทีนี่เป็นห้องสมุด
“แต่เราขอโทษจริงๆนะที่ไปด้วยไม่ได้”
ด้วงตาเรียวเล็กหม่นแสงลงเพราะต้องปฏิเสธการไปเที่ยวกับเพื่อนของเขาที่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันเพราะช่วงนี้ก็ยุ่งๆด้วยกันทั้งคู่
“ไม่ต้องคิดมากเราไม่เป็นไร ค่อยไปด้วยกันวันอื่นก็ได้ ไม่มีปัญหา”
แทฮยองพูดแล้วยิ้มบางๆให้กับอีกคนเพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่เป็นไรจริงๆ
ยิ้มด้วยความจริงใจถึงแม้ด้านในมันจะแตกสลายไปแล้วก็ตามร่างกายเหมือนหุ่นเชิดที่ต้องคอยหลบซ่อนความรักที่เขามีมาตลอดต่ออีกคนเพียงเพราะกลัวว่าถ้าหากบอกออกไปความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงกว่าเดิมจากที่เป็นอยู่
“ได้เลยวันเสาร์หน้าเป็นไงวันนั้นว่างใช่ไหม”
แทฮยองเงียบพักนึงแล้วคิดว่าวันนั้นเขาว่างไหมแล้วจึงตอบออกไป
“ว่างนะ”
“ดีเลยงั้นไปเที่ยวผับกัน”
“ได้ๆ”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงตื่นขึ้นมาสอบ กลับบ้านกันเหอะ”
“ได้ๆแทฮยองช่วยกันเก็บของเร็ว เราอยากกลับบ้านไปนอนแล้ว”
“เก็บเสร็จแล้วไปกัน”
ทั้งคู่เดินออกจากห้องสมุดมาเดินไปตามถนนที่มืดแต่ก็ยังพอมีแสงจากร้านค้าและแสงไฟส่องอยู่ตามข้างทางทำให้ทางไม่มืดจนเกินไป
“แยกกันตรงนี้แล้วกันนะ”
“อื้อ บาย”
พวกเขาเลือกที่จะแยกกันตรงป้ายรถบัสเพราะคันที่จีมินต้องขึ้นมาพอดี แต่เขาเดินกลับบ้านก็ได้เพราะหอของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากมันเลยไม่เป็นปัญหาในการเดินทางซักเท่าไหร่
แทฮยองเดินไปตามทางเรื่อยๆคนเดียวแบบไม่รีบมากนักเพราะเขาอยู่คนเดียว
เขาเจอกกับร้านที่ดูเก่าๆร้านหนึ่งที่ชื่อร้าน-ดึงความสนใจ-ของเขาเป็นอย่างมากยิ่งถ้ามันมีของที่เขาต้องการจะยิ่งดีมากที่สุด
ร้านขายเครื่องราง
เขาเปิดประตูเข้ามาในร้าน เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่กับประตูดังกรุ่งกริ่งเพราะเขาเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการเครื่องรางแบบไหนค่ะ แบบที่เสริมเรื่องให้เจอคนรัก แต่คุณดูเป็นหนุ่มฮอตขนาดนี้คงจะมีแฟนแล้วแน่เลย จะรับเป็นเครื่องรางเสริมเรื่องดวงความรักให้คบกันยาวนานไหมค่ะ”
เท่าที่ดูคนทีออกมาต้อนรับเขาหล่อนเป็นสาวสวยอายุไม่น่าเกิน20ปลายๆหรืออาจจะเป็น30ต้นๆ
“คือผมยังไม่มีแฟนเลยครับ”
พี่สาวคนสวยที่ออกมาต้อนรับเขาทำหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบาๆ
“จะรับเป็นเครื่องรางเสริมให้เจอคนรักไหมค่ะ จะได้เจอคนที่ใฝ่ฝัน”หล่อนพูดติดตลก
“คือว่ามีพวกที่ทำให้คนเขาที่ไม่รักเราหันมาสนใจไหมครับ”
“ทางร้านเรามีน้ำยาที่ทำให้คน ที่ไม่รักหันมาสนใจอยู่นะคะ จะลองดูสินค้าของทางร้านก่อนไหมคะ”
เขาคิดว่าถ้าน้ำยานั้นมันมีและใช้ได้ผลจริงๆเขาก็อยากลอง เขากลืนน้ำลายก่อนที่จะตอบออกไป
“สนครับ”
หล่อนแสยะยิ้มน้อยๆ แล้วบอกให้เขาเดินดูของในร้านอย่างอื่นก่อนเดินไปหลังร้านเพื่อหยิบของให้เขา
เขาถึงได้มีโอกาสเดินสำรวจภายในร้านเขาพึ่งรู้สึกได้ว่ามันน่ากลัว(แน่หละมีเขาคนเดียวนี่ไม่แปลกที่จะดูน่ากลัว)ในร้านมีพวกเครื่องรางแบบต่างๆทั้งที่เขาเคยเห็นและไม่เคยเห็น ทั้งน่ากลัวและไม่น่ากลัว
“นี่ค่ะคุณลูกค้า”
เธอเดินออกมาพร้อมกับขวดแก้วที่เป็นลวดลายสวยงามน้ำด้านในเป็นสีชมพูอ่อนๆมองแล้วดูสวยดีอ่า....ราคามันต้องแพงแน่เลย
“เท่าไหร่หรอครับ”
“20,000วอนค่ะ”
-แพง- มันใช้ได้ผลมันก็ดีกับเขามันก็คุ้มไม่ใช่น้อย
“แล้วมันใช้ยังไงหรอครับ”
“หยดวันละหยดใส่ในน้ำให้อีกฝ่ายดื่ม หลังอาหารเช้าและเย็นแค่2เดือนเท่านั้นนะคะ ห้ามเกิน”
“ค-ครับ ผมซื้อ”
“ขอบคุณค่ะ คุณลูกค้า โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
หลังจากนั้นก็ผ่านมาแล้วจนตอนนี้ก็ย่างเดือนที่4แล้ว แน่นอนว่ายานั้นใช้ได้ผลพัคจีมินและมินยุนกิเลิกกันตั้งแต่ตอนเดือนแรกเข้าเดือนที่2ที่เขาใช้ยานั้นกับจีมินแล้วและจีมินก็มาคบกับเขาแทน เหมือนที่พี่พนักงานผู้หญิงคนนั้นพูดเอาไว้
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนจีมินจะอยากกลับไปคบกับมินยุนกิ ถามว่าเขารู้ได้ยังไงกันงั้นหรอ ก็สองคนนั้นกลับมาคุยกันไงหละ
‘ไม่ได้นะเขาทำขนาดนี้แล้วนะจีมินต้องเป็นของเขาคนเดียวสิ'
ทำไงดี หรือว่าเขาจะให้จีมินกินยานั้นเพิ่มดี คิดสิ คิดเข้า คิมแทฮยอง
ดีสิ มันต้องดีมาก ถ้าเขาใช้มันต่อจีมินต้องเป็นของเขาตลอดไปแน่ๆใช่แน่นอนเลยหละ’
แทฮยองคิดหนัก ความหวาดกลัวที่จะเสียของรักไปเริ่มเข้ากลืนกินจิตใจความมืดดำเริ่มขยายวงกว้างมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
“จีมินกินข้าว”
“ได้ๆ แปปนะแทแท”
พวกเขาสองคนกินข้าวด้วยกันและพูดคุยอะไรนิดหน่อยแต่สรุปสุดท้ายพอหมดเรื่องคุยก็ปล่อยให้ความเงียบเข้าโรยตัวไปเรื่อยจนกินข้าวหมด
“กินข้าวแล้วกินน้ำนะจีมิน”
“อื้อ กินข้าวแล้วกินน้ำ”
ตอนนี้เขาใส่ยานั้นลงไปในน้ำและเขาจะจีมินกินเรื่อยๆเลยหละจีมินจะได้เป็นของเขาอย่างถาวรไง ใช่ของเขาคนเดียว ‘คนเดียว’
จากวันนั้นจีมินเริ่มเปลี่ยนไป
หลังจากนั้นผ่านไป2-3เดือนจีมินเหมือนไม่คนเดิม เหมือนจีมินเปลี่ยนจีมินเหมือนเลื่อนลอยเหมือนเขาหลงผมหนักขึ้นหนักขึ้นเรื่อยๆ
มันเริ่มแย่แล้วหละเขาเริ่มขาดผมไม่ได้เราเริ่มห่างกันนิดหน่อยเขาก็จะเดินเข้ามาใกล้ผมว่ามันเริ่มมากเกินไป แต่มันก็ดีแล้วนี่ แสดงว่าเขาจะกลายเป็นของผมโดยถาวร
ความมืดดำกินจิตใตทั้งสองคนจนจะเสร็จสมบูรณ์แล้วหละ
“แทแทจะไปไหน”
“ไปเรียน”
“ไม่เอานะ แทแทอย่าไป”
“จีมินอย่าดื้อสิ”
“งั้นเราไปด้วยนะ”
“อ่า.....ได้สิ”
ถึงปัจจุบันตอนนี้จีมินไม่ใช่ตัวเองอีกแล้วเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนไปโดยสินเชิงจีมินกลายเป็นคนคลั่งผมคลั่งขนาดว่าห่างกันไม่ได้และเขาก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นผมด้วย ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ มากเกินไปผมต้องให้พี่คนที่ขายยาให้ผมช่วย
“จีมินเดี่ยวมานะ”
“ไปไหนอะ”
“ไปซื้อของ”
“ไม่!จีมินไม่ให้แทแทไป ไม่! ไม่! ไม่!”
“แต่แทแทต้องไป!”
“ทำไมหละเบื่อจีมินแล้วหรอ”
“ไม่นะแทไม่เคยเบื่อจีมเลย”
“ถ้าอย่างงั้นแทแทอย่าไปไหนนะอย่าไปจากจีม”
“ไม่แทแทต้องไปจริงๆ”
“ไม่ได้!แทแทไปไม่ได้ ถ้าแทแทไปจีมโกรธจริงๆนะ”
จีมินสั่นเทาไปทั้งร่างกายด้วยความโกรธ จากนั้นเขาจึงหยิบปืนขึ้นมาจากใต้หมอน
“แทแทต้องเบื่อจีมแล้วไปหาคนอื่นแน่ๆเลย แต่ถ้าจีมฆ่าแทแล้วเก็บแทไว้คนเดียวแทก็จะไม่เป็นของใครหน้าไหนนอกจากจีม แต่ถ้าตายด้วยกันจะมีความสุขกว่านะเราว่าแทต้องเหงาแน่ๆเลยถ้าไม่มีจีม งั้นมาตายด้วยกันเถอะ”
“เดี่ยว เดี่ยวสิจีม”
แทฮยองถอยตัวหนีด้วยความหวาดกลัว เขารีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
ปั้ง
เสียงปืนนัดที่หนึ่งลั่นออกมาจากกระบอกแต่มันโดนที่หัวใหล่
“เจ็บ เจ็บไม่เอาแล้ว พอแล้ว”
“แทแทอย่าหนีสิ เราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”
เขารีบวิ่งไปเปิดประตูแล้ววิ่งออกจากห้อง ‘พี่ร้านขายเครื่องรางต้องช่วยได้แน่ๆต้องช่วยได้’ เขาคิดถึงพี่คนนั้นและรับวิ่งไปด้วยความหวาดกลัว
ร้านขายเครื่องราง
เขามาถึงแล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้าน ไม่ได้ช้าไม่ได้ต้องเอาจีมินคนเดิมกลับมา
“เหมือนคุณลูกค้าจะมีปัญหาสินะคะ”
พี่สาวคนที่เคยขายยาบ้านั้นให้เขาเดินออกมาต้อนรับเหมือนรอเขาอยู่
“พี่ พี่ช่วยผมด้วย”
เขารีบวิ่งเข้าไปหาพี่คนนั้นด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับเขย่าแขนและอ้อนวอนขอความช่วยเหลือด้วยความหวาดกลัว
“คงไม่ทันแล้วหละค่ะ ก็บอกไปแล้วนี่ค่ะว่าหามเกิน2เดือนและเหมือนว่ามันจะสมบูรณ์แล้วด้วย”
“หมายความว่าไงพี่....”
“แทแทจีมมาหาแล้วนะ”
ร่างเล็กวิ่งถือมีดเขาไปปักกลางหลังของแทฮยองดึงและแทงลงไปอีกซ้ำๆไปมา
“ไม่ ไม่เอาแล้ว ไม่เอา ช่วยด้วย ช่วยด้วย.....”
“รักกันตลอดและอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ แทจะเป็นของจีมตลอดไป♥”
คำพูดสุดท้ายของจีมินก่อนจะยิงตัวตายตามแทฮยองที่อยู่ข้างไป
“ไม่น่าเลยนะ น่าสงสารจริงๆอายุยังน้อยแท้ๆ เฮ้อไม่เชื้อฟังเองนี่”
หล่อนกอดอกแล้วถอนหายใจเล็กน้อย
“นั้นสินะ ไม่น่าเลยจริงๆ”
เสียงที่เขาว่าเป็นปีศาจ2ตนพูดคุยกันอยู่ในร้านขายของเบาเหมือนเสียงกระซิบและมันก็หายไปพร้อมเสียงหัวเราะชวนสยองที่ลอยมาตามลม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in