เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
At The Age of 22 : ความสับสนแห่งวังวนที่ 22shortlegs
ตุ๊กตาหุ่นเชิด
  • มันกำลังมา มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว! 
    เธอได้ยินเสียงของมัน ตระหนักรู้ชัดเจนถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแทบทุกวัน สิ่งที่เธออยากหนีแค่ไหนก็หนีไม่พ้นสักที 

    เช่นเคย ร่างเธอนิ่งแข็งไม่อาจขยับได้ดังใจราวกับผู้ป่วยอัมภาต ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว เธอคิด มันคว้าท่อนไม้เงาวับ จับสางสายระโยงระยางที่คล้องพันกันอยู่อย่างคล่องแคล่ว เธอตัวสั่นกัดฟันกรอด เธอเกลียดมัน แต่เธอทำอะไรมันไม่ได้ ไม่ได้เลย เธอทำอะไรไม่ได้เลย

    มันกระตุกเชือกหนึ่งครั้ง...แขนเธอขยับ 
    มันกระตุกเชือกอีกเส้น...ตัวเธอทรุดลงกับพื้น 

    ละครหุ่นเชิดเริ่มขึ้นแล้ว 

    เธอ ตุ๊กตาหุ่นเชิดกำลังกระโดดเด้งเป็นจังหวะอยู่บนเวที เส้นสายสะบัดพัดพริ้ว ดึงทึ้งร่างกายเธอให้เคลื่อนไปตามทิศทางของผู้บังคับ ละครหุ่นเชิดที่เธอไม่ได้อยากแสดง การเคลื่อนไหวแสนทรมานตามจังหวะเพลงแสนเศร้าที่เธอไม่ได้อยากทำ ความบันเทิงที่เธอไม่อยากมีส่วนร่วม 

    เธอทรมานเหลือเกิน 

    เธอเกลียดเส้นเชือกทุกเส้นที่เชื่อมเธอไว้กับท่อนไม้เงาวับนั่น เธอเกลียดมือของมัน มือที่สามารถควบคุมร่างกายได้ ร่างกายที่ไม่ใช่ของมัน! ตลอดมาเธอทำได้เพียงร้องไห้ ร้องไห้ กล้ำกลืนทุกความรู้สึกน่าขยะแขยงที่มันมอบให้ แรงกระตุกของเชือกนั้นรุนแรงเกินไป เธอไม่เคยต้านทานมันได้เลย

    ละครหุ่นเชิดแสนเศร้า เรื่องราวของสาวน้อยผู้ทุกข์ทรมานกับการมีตัวตนอยู่ในโลกอันโหดร้าย เรื่องราวกำลังดำเนินไปใกล้ถึงตอนอวสาน สาวน้อยต้องปลดปล่อยตัวเองจากโลกใบนี้ สาวน้อยต้องไขว่คว้าอิสระภาพให้ตนเอง 

    อิสระภาพที่ต้องแลกด้วยเลือด 

    มันหยุด เธอหยุดเต้น 
    ดนตรีที่โหมกระหน่ำเริ่มเบาและเนิบลง
    มันสะบัดเส้นเชือกที่แข็งแรงและหนาหนักดุจโซ่ตรวนอีกครั้ง ส่งผลให้มือข้างขวาของเธอเคลื่อนไปด้านข้าง 
    และอีกครั้ง มือเธอกำใบมีดใบเดิม ใบมีดเปื้อนคราบที่เธอใช้มาเป็นร้อยครั้ง 
    ยิ่งใช้กลับยิ่งคม... 

    เธอเกลียดฉากนี้ที่สุด เธอเกลียดความรู้สึกสิ้นหวัง ท้อแท้ อ่อนแอ ไร้ค่า ไร้กำลัง ที่ถาโถมโหมเข้ามา ฉากที่ระทึกขวัญจนผู้ชมแทบหยุดหายใจ บรรยากาศในโรงละครเงียบเชียบ ตึงเครียดและน่าอึดอัด 
    สาวน้อยกำลังจะปลดปล่อยตัวเอง อีกครั้ง... 

    ความโกรธปรากฎกาย ถือดาบกวัดไกว่ไล่ฟันทุกความรู้สึกเลวร้ายให้เลือนหาย ฉุดมือความกล้าขึ้นจากหลุมศพ เธอจะไม่ยอมอีกต่อไป เธอฝืนแรงดึงของโซ่ตรวนสุดกำลัง

    ร่างกายนี้เป็นของฉัน  
    ร่างกายนี้เป็นของฉัน 

    เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ต้านแรงบังคับของมัน ค่อย ๆ คลายนิ้วออกจากใบมีด

    ร่างกายนี้เป็นของฉัน 
    ร่างกายนี้เป็นของฉัน

    มันหยุดนิ่ง แปลกใจ 
    การต่อต้านเล็ก ๆ ครั้งแรกของเธอสำเร็จ การต่อต้านเล็ก ๆ ที่ทำให้มันเริ่มกังวล

    ร่างกายนี้เป็นของฉัน 
    ร่างกายนี้เป็นของฉัน

    ตอนจบของละครหุ่นเชิดกำลังเปลี่ยนไป เธอกำลังเขียนบทขึ้นใหม่และจะดำเนินเรื่องด้วยมือของเธอเอง ละครที่ตัวเอกจะไม่ใช่เธอ
     
    แต่เป็นมัน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in