จะมีอยู่หนึ่งวัน
ในทุก ๆ ปี

ที่ใครคนนึงจะนั่งอยู่ตรงนั้น
บนม้านั่งตัวเดิม

คงเป็นภาพชินตา
สำหรับคนแถวนั้นไปแล้ว

เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า
ผ่านไปพร้อมกับภาพ ๆ เดิม

ภาพที่คุณป้าคนนึงยังนั่งอยู่ตรงนั้น

" ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะครับ ? "

ปีนี้เป็นคงจะเป็นปีแรก
ที่มันไม่ได้เหมือนเดิม

เพราะมีคน ๆ นึงเดินเข้าไปถาม
เพราะอยากรู้เรื่องคนอื่น

ก็คนมันอยากรู้นี่หว่า ....

" ป้ากำลังรออยู่จ้ะ "

" รออะไรหรอครับ ?"
ผมถามขึ้น

" คำสัญญาน่ะจ้ะ "

คุณป้าตอบพร้อมกับดูรูปในมือ

แล้วผมก็ไม่ได้ยุ่งเรื่องของคนอื่นต่อ
แต่หลังจากวันนั้นผมก็ไปถามคนแถวนั้น

ถึงได้รู้เรื่องของคุณป้า
ว่าคำสัญญาที่คุณป้าพูดถึง

มันคือคำพูดของใครคนนึง
ที่บอกว่าจะกลับมาหา
ตรงที่ ๆ พบกันครั้งแรก

หลายปีก่อน ....

ผู้ชายคนนึงต้องไปต่างประเทศ
แต่ว่าก่อนไป .... เขาบอกกับผู้หญิงคนนึงว่า

" รอก่อนนะ แล้วจะกลับมา "

ผู้หญิงคนที่ว่าก็คือคุณป้า

เป็นเรื่องเล่าที่น่ารักดี
แต่มันก็น่าเศร้าพอ ๆ กัน

คำสัญญานี่แปลกดีนะ

มันทำให้เรามีความหวังที่จะเดินต่อ
แต่มันก็เหนี่ยวรั้งเราไม่ให้ไปไหนไกล

หรือว่าสิ่งที่ดึงเราไว้
อาจจะไม่ใช่คำสัญญา
แต่เป็นความสำคัญของใครบางคน ....

.
.
.
.
.

ผ่านมาอีกปีแล้วนะ

แต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
ไม่ใช่เพราะผมเดินไปถามป้านะอีกนะ

แต่เพราะว่า ....
วันนี้ไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

ผมไม่รู้หรอกนะ
ว่าคุณป้าเขาไปไหน

แต่ผมรู้แค่ว่า ....

วันนี้คำสัญญาคงจะเป็นจริงแล้ว

- 25.11.2017 -
#onceamoment

ฝากเรื่องราวอีกมากมายไว้ที่เพจ : Once A Moment

ฝากด้วยนะครับ