ชนุธนา แสนเหม
กลอนสุภาพ

--- แด่นิทานหลอกเด็กที่พวกเราเชื่อมาตลอดหลายสิบปี

กาลครั้งนั้นยังมีธานีหนึ่ง

ที่มนุษย์ได้พึ่งพามาอาศัย

ได้ทำเกษตรการพาณิชย์ก้าวไกล

ต่างเติบใหญ่ยั่งยืนชื่นตาบาน

กาลหนึ่งเล่าก็เกิดการณ์วิปโยค

เมื่อฟ้าโศกโกรกฝนซะซ่าซ่าน

ชะภูธรคลอนไศลไหลเป็นธาร

ผู้ใดพบมลานหนีผลีพัลวัน

พ้นคืนวันเข็ญใจให้ริกริก

ต้องกระซิกกระเซ้าไห้ในอาสัญ

นับแต่พิบัติภัยได้โรมรัน

ชุมชนพลันมลายเหี้ยนเปลี่ยนอีกมือ

จากคนดีมีทรัพย์ก็ดับสิ้น

จะหาข้าวปลากินถิ่นใดหรือ

ชาวไร่นาพาสะท้านพาลเล่าลือ

ว่านี่คือทัณฑ์โทษเทพโปรดมา

ณ อรัณย์ยอดบรรพตจรดเขต

มีเทเวศวร์แห่งเทวันท่านรักษา

ท่านเสกฟ้าเสกฝนแก่ชาวนา

เพราะไร้ผู้บูชาเลยตักเตือน

เหล่าผู้ใหญ่ใครใครก็รักเคารพ

แต่อาจพบพานใครทำตัวเถื่อน

แหละบุคคลสมัยนี้หละแชเชือน

อยู่บิดเบือนเผือนไปฝั่งอื่นแทน

ฝั่งนายกปกครองถิ่นมิได้สู้

แลอดสูมิใฝ่ใจในตัวแถน

พามวลชนผินพ้น ณ ธนแทน

อบายมุขทุกข์ทวีมิไพบูลย์

ปรามาศอาจกระทบโสตก็โกรธขึ้ง

ถมึงทึงขึงเสียงเขียวเขี้ยวเสิดสูน

เอ๊อะไอ้เราเขาหากินกันอาดูร

บำเพ็ญทูนละจะสูญหลายตางค์

เขามีจริงรึไฉนใคร่อยากรู้

อย่ามาตู่ตัวใครไหนมาสร้าง

ตูทำดีมีกินก็มาล้างบาง

ฤาทิพย์ท้าวคาวโฉ่เฉกเถื่อนดิน

แลเหล่าผู้ศรัทธาฟังก็ฮ้าไฮ้

บริภาษเอาเสียใหญ่ด้วยโดนหมิ่น

ท่านเทพาอารักษาทั้งแผ่นดิน

อย่าเล่นลิ้นลบหลู่สามหาวเลย

ใจจะฟังก็ยั้งไว้ด้วยลูกเต้า

ต่างมาเคล้าคลอเคลียเอาเฉลย

รอประภาษสาดไฟใส่เชลย

แหละคิดตามใครที่เอ่ยอ้างชื่อมา

หนูนาเจ้าหลายคนเขาก็เชื่อ

อันท่านแถนแสนเฝือมิเหลือหนา

หากเป่าปัดคาถาเอาแต่ก่อนมา

ก็ต้องอารักษ์ผองชนเพื่อผลตน

แต่ไฉนเอาคนไปตายด้วย

จะเอาไปช่วยบริจารกฉันฉงน

อีกลากไปภิกษุไท้หลายรูปจน

เห็นจะปนเลือดเย็นเหลือเห็นใจ

เหล่าผู้คนต่างแยกแตกก๊กเหล่า

ทะเลาะเอาผลสรุปครุบให้ได้

เหล่าอมรน่ากังขากว่าอะไร

ควรจะไปฤๅจะอยู่ดูแลคน

แลจะมีหนึ่งบุรุษสุดแปลกชื่อ

สุดรู้คือผู้ใดคือต้นหน

พาเขามาและพาเขาบันดล

มาบอกชนว่าตนคือเทพเทวัน

อันเทพไท้ไป่มีซึ่งสังขาร

จึงต้องเอ่ยโองการผ่านตัวฉัน

แต่นี้ไปคือธาบดีฉายาอัน

ท่านเทพสรรค์สมมุติไว้แก่เรา

นับแต่นั้นธานีนับหนึ่งใหม่

ด้วยองค์ราชดวงใจของใครเขา

แต่หนึ่งเกณฑ์กำหนดไว้ว่าพวกเรา

ห้ามขอเอาความจริงซึ่งสิ่งใด

กี่คิมหันต์ท่านมิปล่อยให้อดอยาก

กี่น้ำหลากก็จากหนีมิเลี้ยวใกล้

กี่คืนวันเหล่าประชาพาสุขใจ

ด้วยปลอดภัยปาฏิหาริย์สานกมล

ศิษยาสาวกมีดาษดื่น

แต่เหมือนผืนพื้นแผ่นดินดิ้นสับสน

เพราะคนเถื่อนแต่เดิมที่ถือตน

ก็ถูกก่นสารพัดถูกจัดการ

แหละหนึ่งในใจเราคือเหล่าราชย์

อธิวาสดังสุวรรณประดับสถาน

อีกองครักษ์มักเสพกิเลสกามา

มินำพาไป่เชืองนัยน์ไปเชยชาย

กรรมาชีพกระเด้ากระเสือกสุดกระอัก

ก็ถูกดักหักถีบเสียเกือบสลาย

ด้วยไร้สินไหมปรับทรัพย์มลาย

อีกใจหายผู้ศรัทธาฆ่าเข่นกัน

ใครผิดผีตีแปลกแยกจิตจาก

เจ้าจอมราชย์ก็ยากได้สุขสันต์

ทะเลาะรบตบตีมีพัลวัน

แต่มิทันทักคิดเหตุและปลาย

บรรณาการหลั่งไหลจากเหล่าราษฏร์

ลุอำนาจภูมินทร์ยิ่งสุดสาย

ก็เรียกส่วยภาษีเสียกรุยกราย

กระเจียดพวกจุยจายเพียงหยิบเดียว

ปกฤทธาป้องศิษยาแทบกัดลิ้น

ปวงสุดดิ้นสุดทนก็โกรธเกรี้ยว

หากบัลลังก์มิว่างไปในบัดเทียว

เราจะเลี้ยวหัวขบถให้รู้ไป

ภูมินทร์ทรามคร้ามใจอยู่หนอยหนอย

แต่ก็คอยชี้ให้พลทัพปรับจับไพล่

ตัดเสรีตัดแขนขาตัดเยื่อใย

ตัดสายใจเส้นทางแห่งรามา

ยิ่งมากเข้าคนเขลาก็เริ่มรู้

ว่าตูอยู่ได้ด้วยตูใช่ใครหา

ใช่เพราะทรัพย์รัฐปรับไปให้ราชา

ด้วยเงินตราที่ได้มาก็อัฐยาย

ที่ชอบธรรมก็นำไปใฝ่ที่ผิด

ขุนนางคิดทุจริตจนฉิบหาย

บิดขื่อแปเสียแปล้มาทำร้าย

เห็นประชาเป็นควายใต้ตีนตน

จะโทษเทพเทพารักษ์ ณ เถื่อนไหน

จึงส่งให้เธียรเก๊มามัวป่น

เอาเสียปี้ยียับอับจน

เห็นเป็นตนนิรยสัตว์เหลือจัดการ

จะโทษชนแตกใฝ่พาแตกแยก

แล้วชายแปลกมิช่วยให้ใจห้าวหาญ

ฤๅแถนแสนร้ายฤทธิ์มิได้ราน

มิได้รุกปลุกพิบัติภัยให้ตื่นกลัว

จะโทษว่านี่ถึงกาลวิปโยค

ต้องสิ้นโชคด้วยโลกมันปั่นหัว

ฤๅบุ้ยโทษโจทก์ใครให้ได้ตัว

ก็เหมือนมัวจับแพะผิดมรรคพ้น

นิทานนี้จะมิมีสรุปแน่

หากใจแท้ท่านมิเห็นมาแต่ต้น

เพราะที่ท่านใช่มีเทพที่เป็นตน

เราก็คนเหมือนกันเท่านั้นเอง.