เธอเป็นคนปกติไม่ได้ดีขนาดที่ต้องการเสรีภาพ ไม่ได้ต้องการให้สงครามหายไปจากโลก ณ ตอนนี้ (แต่หวังว่าซักวันนึงถ้ามันหายไปได้คงดี) แต่สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือได้ยินข่าวว่าเหตุการณ์ยังคงปลอดภัยและรายชื่อผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์จะไม่มีชื่อคนรักโผล่ขึ้นมา

แม้จะทำใจไว้เสมอว่าชีวิตนั้นไม่แน่ไม่นอนนักแต่ก็อดใจหายไม่ได้แค่รู้ว่าคนรู้จักจากไปในเวลาที่ยังไม่สมควร ขนาดรู้สึกแบบนี้ความรู้สึกในใจก็สั่นไหว แต่ถ้าหากวันใดเป็นชื่อคนที่เธอรักสุดหัวใจ ณ เวลานั้นเธอคงจะใช้ชีวิตได้ไม่ปกติเหมือนเดิม

BBC พาดหัวข่าวขนาดใหญ่ที่หน้าจอและตัดภาะเข้าสู่การปฎิบัติภารกิจสุดท้ายที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง สงครามไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย หลายๆคนเคยบอกว่าไม่ฝ่ายใดฝ่ายนึงก็ต้องสูญเสีย แต่ฉันเองรู้สึกว่าฝ่ายที่ต้องสูญเสียนั้นคือทั้งสอง

"แองเจล่าละกัน" เราถกเถียงเรื่องชื่อของลูกคนแรกของเรามีนับ 10 ที่ต่างคนต่างสรรหามาบรรยายถึงคุณสมบัติต่างๆของชื่อ เช่น โซดเฟีย อแมนด้า เจสสิก้า โรด้า แต่สุดท้ายแองเจล่า ที่แปลว่า พรจากพระเจ้าก็กลายเป็นชื่อที่เราสองคนเห็นพ้องต้องกันมากที่สุด


การรอคอยมันยาวนาน ยิ่งเวลาที่รู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาทุกทียิ่งเร่งให้เราใจร้อนขึ้นมากกว่าเดิม เราสองแม่ลูกช่วยกันทำอาหาร แองเจล่าที่พอจะหยิบจับอะไรช่วยได้บ้างไม่ได้ช่วยให้ฉันหายเหนือยน้อยลงเลย แต่มันกลับทำให้ฉันมีความสุขที่เห็นลูกอยากจะทำอะไรซักอย่างช่วยกัน เราทำอาหารง่ายๆของโปรดของยัยตัวเล็กที่สุดแสนจะเกลียดชีส นิสัยนี้เหมือนกันกับหม่าม๊าของเธอไม่มีผิด สองคนนี้เกลียดชีสมากไม่รู้เพราะอะไร ตอนแรกนึกว่าแพ้นมแต่เปล่าเลย การกินนมเป็นเรื่องที่แสนจะสุดโปรดยิ่งช่วงเช้าที่เราสามคนเลือกซีเรียลที่ตัวเองชอบออกมาจากตู้ แล้วเทลงในชามสีขาวที่อยู่ตรงหน้า กลายเป็นเรื่องแสนสนุดของทุกวัน จนกระทั่งเค้าต้องออกไปประจำการยังพื้นที่ห่างไกลกินระยะเวลาเกือบปี

การจากลากันทั้งเป็นและรับรู้ว่ามันมีความเสี่ยง ณ ทุกขณะ เป็นเรื่องยากสำหรับเธอมาก

แต่วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอต้องรอแล้ว เพราะเราทั้งสามคนจะได้เจอกัน และได้ตื่นทุกเช้ามาเลือกซีเรียลด้วยกันเช่นเคย

"มัมมมมมีคนเคาะประตู" เสียงยัยตัวเล็กตะโกนบอกเธอที่มัววุ่นวายกับการล้างผักอยู่ในครัวตะโกนเสียงดังเหมือนตื่นเต้นเธอจึงบอกลูกสาวตัวเล็กไปเปิดเพื่อต้อนรับคนสำคัญของครอบครัว

"เบบี้ใครมาคะ"

เป็นเรื่องแปลกหากเค้ากลับมา เสียงหัวเราะและดีใจของแองเจล่าคงจะดังขึ้น และเธอก็จะต้องยิ้มกับภาพที่เห็นทุกครั้งแต่เปล่าเลยครั้งนี้มันแปลกมากไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงพูดใดๆ มีแค่เพียงเสียงปิดประตูลงและภาพที่ปรากฎตรงหน้าคือ โทมัส รอยด์เพื่อนสนิทของเค้าเท่านั้น

.

.

.