สวัสดีครับผมคือคนที่อ้วนคนหนึ่งบนโลกใบนี้ที่โดนเอารัดเอาเปรียบในเรื่องต่างๆ และมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดเท่าที่เคยมีมา และ การกระทำของสังคมที่ผมได้พบเจอไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้าย หรือเรื่องที่ดีก็ตามมันก็คือความทรงจำอันเลวร้ายในชีวิตไปแล้ว...
เรื่องเริ่มจากวันหนึ่งในช่วงวัยเด็กของผมซึ่งตอนนั้นผมได้เข้าโรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นผมก็อยู่ในช่วงวัยมัธยมต้น และช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเข้ามาเรียนใหม่ๆ ผมไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม และไม่รู้แม้กระทั้งห้องที่เรียน... ถีงอย่างงั้นก็ตามผมก็ได้เข้าแถวสายอยู่ดีในวันแรก ผมเลยรอให้เครพธงชาติเสร็จก่อน 9 โมง ผมเริ่มรู้แล้วว่าห้องผมอยู่ไหนผมเลยเข้าไปห้องเรียนประมาณ 9:15 น. สายไปนิดนึง พอมาถึงห้องการสนทนาก็เริ่มขึ้น
ครู : เห้ยไออ้วนตรงนั้นอ่ะ ทำไมเข้าสาย
เด็กอ้วน : ขอโทษครับ พอดีผมเข้าห้องน้ำมาก่อน
ครู : นั่งลง และรีบจดตามเพื่อนเข้าสะ
ในจังหว่ะที่ผมกำลังหาที่นั่ง ผมก็ได้เห็นแววตาและเสียงหัวเราะเล็กน้อยจากนักเรียนหญิงและชายในห้องเหมือนกับว่าสิ่งที่ผมทำไปมันเป็นเรื่องผิดปกติ เหมือนกับไม่รูดซิปกางเกงเลย ในขนาดผมก็พบที่นั่งของผมแต่ว่าที่นั่งตรงนั้นมันมีแต่พวกที่ชอบแกล้งหรือคนจำพวก bully อย่างเห็นได้ชัดผมที่เลือกไม่ได้เลยต้องไปนั่งตรงนั้น
นักเรียน : เห้ยมึงอ่ะ ไปกินอะไรมาว่ะ ถึงอ้วนขนาดนี้
เด็กอ้วน : ก็ข้าวปกติแหล่ะ
( สีหน้าไม่พอใจ )
นักเรียน : กินกี่ชามวะ กูว่า 3 ก็ไม่น่าจะพอ
( นักเรียนที่นั่งข้างๆก็ได้หัวเราะไปด้วย )
เด็กอ้วน : แล้วทำไมพวกมึงผอมจัง ที่บ้านไม่มีข้าวแดกหรอ
( ยิ้มมุมปาก )
นักเรียน : อย่าอวดดีมากนะไออ้วน ระวังปากมึงไว้ดีๆ
หลังจากนั้นไม่นาน นักเรียนคนนั้น ที่ผมพูดถึงไปก็โดนไล่ออกเนื่องจากคดีไล่ต่อยคนในโรงเรียน และ เล่นกิ๊กกับห้องอื่นในโรงเรียนจนผมได้เรียนจบยันปี 3 ผมก็ได้เลือกที่จะเรียนสายอาชีพต่อ เพราะว่าเกรดของผมไม่ค่อยจะน่าดูสักเท่าไหร่ และผมเองก็มีความสนใจและสิ่งที่ชอบมาตั้งแต่เด็กๆ ที่จะได้เป็นผู้กำกับหนัง เพราะชอบดูหนังอยู่แล้วก็เลยลองไปศึกษาสิ่งต่างๆที่ตัวเองชอบทั้ง การถ่ายทำ ตัดต่อ CG คนทำบทหนัง และหลายๆอย่างที่ใช้ความคิดในการทำแล้วสนุกทำให้เราอินไปกับงานที่ทำ
หลังจากที่ผมได้เรียนสายอาชีพอย่าง ปวช. มาสองปี ก็ถึงปีสามที่ผมต้องออกไปเจอกับโลกภายนอกเพราะปีสามของผมต้องฝึกงาน และตอนนั้นเป็นช่วงที่ต้องทำโปรเจคควบไปด้วย เพราะที่ๆผมเรียนต้องทำโปรเจคทุกๆปี แต่ไม่ใหญ่เท่าปีสาม เพราะปีนี้ต้องทำหนังสือรูปเล่ม แก้กันจนตาดำกันไปข้าง และหลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ที่ฝึกงานมาอยู่ที่ อมรินทร์ทีวี
แต่เรื่องที่อยากจะเล่าไม่ใช่เรื่องในตอนฝึกงานหรอก เป็นเรื่องของการเดินทาง เนื่องด้วยที่ผมอ้วนผมเลยเลือกที่จะใช้รถสาธารณะในการเดินทาง แต่เลือกได้ไม่มากเพราะผมต้องนั่ง 2-3 ต่อ แต่ส่วนมากจะใช้รถเมล์ และเจ้ารถเมล์เนี่ยเจ้าปัญหาเลย บางทีก็นั่งผิดสายเพราะเลขเดียวกัน แต่สีป้ายคนละสีเลยไปกันคนละทาง และที่ผมเจอหนักๆเรื่องการเหยียดคนอ้วน ถึงแม้ว่าคนที่เหยียดผมเข้าจะโตและเป็นผู้ใหญ่ก็ตาม ช่วงนั้นผมกำลังขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ผมที่เดินไปหลังรถเมล์จะได้เวลาคนเดินเข้ามา จะได้มีพื้นที่ให้พอสำหรับการอัดกันในรถ และก็มีป้าคนหนึ่งผมไม่รู้ว่าเข้าเฟลลี่หรือต้องการเล่นตลกกับผมเข้าเดินมาและพูดกับผมว่า...
ป้า : ไอหนุ่ม น้ำหนักเท่าไหร่หึ ?
เด็กอ้วน : 120 ครับ
ป้า : โอ้ยยย กินอะไรเยอะแยะถึงได้อ้วนแบบนี้
( พูดเสียงดังจนคนที่นั่งหรือยืนข้างๆต่างกันหัวเราะเล็กๆ )
ป้า : (เงียบ)
เด็กอ้วน : (เงียบ)
ป้า : ก็เพราะอย่างงี้ไงคนในรถเมล์ถึงไม่ชอบให้คนอ้วนขึ้น
เด็กอ้วน : ครับถ้ามันจะขนาดนี้ผมไม่ขึ้นก็ได้ครับ
ผมที่โกรธมากจนกลั้นน้ำตาแถบไม่ได้รีบเดินลงจากรถเมล์และรอจอดป้ายหน้า และสุดท้ายผมก็ต้องทำใจเสียตังค่าแท็กซี่กลับบ้านราคา 300 บาท -_- มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดทำไมสังคมยังไม่เข้าใจคนอ้วนบ้าง เปิดใจหน่อยบ้างก็ดีไม่ใช่เจออะไรก็ อือ ออ ตามกันไป แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกที่ผมเจอสังคมบนโลกนี้มันมีหลายแบบ ขึ้นอยู่กับตัวบุคลจริงๆ เรื่องพวกนี้ตัดสินกันไม่ได้ แต่ก็อยากจะให้คนบางกลุ่มได้เข้าใจคนอ้วนหน่อยว่า...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in