มันออกจะน่าเบื่ออยู่ซักหน่อยกับการที่ต้องทำตัวให้ดูโหด ทั้งที่ความจริงแล้วเขามันสายเอนเตอร์เทนของจริง คงเพราะเผลอบ้าจี้ตามเพื่อนที่ให้เขาต้องไปลงชื่อสมัครประธานชั้นปี

“อ้าวไงไอประธาน” ซันแทบไม่ต้องเงยหน้ามามองก็รู้ว่าไอเพื่อนรักกำลังทำน้ำเสียงที่เสี่ยงเท้าเขามากแค่ไหนไม่นับหน้าที่ต้องระรื่นระดับสิบนั้นอีก

 

“ไรมึง” โรงอาหารในเวลาสิบโมงเช้าแบบนี้คนแทบจะไม่มีเพราะเป็นเวลาเรียนกันคนอย่างเขาที่มีเรียนสิบเอ็ดโมงก็เพิ่งจะมาถึงคณะแล้วมากินข้าวก็ต้องมาเจอเพื่อนรักกวนประสาทอีก

 

“เมื่อวานได้ยินว่าโดนน้องหมอหักหน้ามาหรา” หลังจากเรื่องเมื่อวานเขามั่นใจว่าไม่น่าจะมีใครเอาไปเล่าแต่ก็นะเพื่อนเขามันแสนรู้จะตายไม่งั้นมันคงไม่ได้อยู่ชมรมหนังสือพิมพ์คณะหรอก

 

“หักหน้าไรวะไม่มี”

 

“อ่ออออหรออออ” รู้ว่าไม่เชื่อแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ซักอะไรเพิ่ม ซันค่อนข้างมั่นใจว่ามันคงรู้มาหมดไส้หมดพุงแล้ว

 

“เออมึงอยากรู้ปะว่าน้องนั่นเป็นใคร”

 

“กูจะอยากรู้ไปทำไม” พูดแล้วก็ตักข้าวขาหมูร้านประจำเข้าปากคำสุดท้ายก่อนจะหยิบกระเป๋าเตรียมลุกทำให้อีกคนต้องลุกมาด้วย

 

“เอ้า ก็เผื่อเจออีกรอบไง” เขาเลิกคิ้วให้เป็นเชิงว่าแล้วไง ต้องรู้หรอถึงอย่างนั้นเพื่อนเขาก็ให้ฟังอยู่ดี

 

“ไอเกอร์แล้วมึงจะถามกูทำไมครับ” ไทเกอร์ยักไหล่ให้ก่อนจะสาธยายต่อไปโดยไม่สนหรอกว่าเพื่อนเขามันจะฟังมั้ย

 

 

“เฮ้ยวันนี้ไอประธานมันมาเช้าจังวะ” ซันมองนาฬิกาข้อมือตัวเองบอกเวลา10:45 น.เลยทำให้เขาเผลอเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนเขาที่มานั่งรอในห้องไม่ได้

 

ปกติแล้วคุณซันต้องมา11โมงเป๊ะนี่นะ

 

“ไงวะเมื่อวาน” ซันเผลอกลอกตารอบที่เท่าไหร่แล้วของวันก่อนจะผายมือไปทางไทเกอร์ที่คันปากอยากเล่าแทนจะตายและเขาก็หันมาสนใจโปรเจคเตอร์ที่กำลังจะเริ่มฉายสไลด์ของอาจารย์แล้ว

 

 

 

“เมื่อวานแกก็เกินไปอ่ะ” ระหว่างพักเที่ยงอยู่ๆเพื่อนเขาก็พูดขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนพีตต้องเลิกคิ้วถามแทนในเมื่อปากยังคาบหลอดดูดอยู่

 

“ก็ที่ไปเถียงกับพี่วิดวะไง” เมื่อเพื่อนเฉลยทำให้เขาต้องอ๋อออกมาดังๆ

 

“ถามจริงแกไม่กลัวรึไงตอนเขาขึ้นเสียง”

 

“กลัวสิ”

 

“เอ้า” จริงๆตอนนั้นเขาแทบจะใจวายตายอยู่แล้วแต่ต้องทำเป็นสู้เพราะเขาไม่ชอบไม่ชอบการโดนข่มขู่ในเรื่องไม่เป็นเรื่องแถมเขาก็มีความชอบธรรมที่ตรงนี้เหมือนกัน

 

หลังจากวันนั้นที่มีปัญหาเพราะไม่ไปจองที่ไว้ก่อนพวกเขาเลยจัดการส่งใบขอจองมันทั้งสองอาทิตย์ไม่ต้องให้ใครมันมาแย่งพวกเขาได้ก่อนจะได้คำตอบว่าวันนั้นคณะแพทย์ขอใช้แค่วันเดียวเนื่องจากสถานที่ซ้อมของคณะใช้ไม่ได้หนึ่งวัน

 

โห หน้าแตกโคตรเลยกู

 

“เร็วสิครับคุณ” ซันพูดเสียงให้ดังขึ้นเมื่อยังเห็นว่ายังมีปีหนึ่งบางคนช้าปล่อยให้พวกเขาต้องรออยู่นานแล้วนาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูเป็นครั้งที่สามเป็นสัญญาณเตือนว่าถ้ามีครั้งที่สี่จะมีการลงโทษ

 

กว่าที่จะเสร็จพร้อมกับบททำท่าโหดผ่านไปก็เล่นเอาเฉาพอสมควรเลยกะจะไปเล่นบอลให้หายเครียดซักหน่อย

 

“มึงเช็คดิวันนี้ใครได้สนาม”เขาบอกเพื่อนที่เล่นมือถืออยู่ค้นดูเวลาการใช้สนามของมหาวิทยาลัย

 

“คณะแพทย์ว่ะมึง”

 

“เชี่ยอีกละ” เขาไม่ได้เกลียดแต่เขาก็ไม่อยากจะเจอเตี้ยนั้นเท่าไหร่ก็ขออย่างเดียวว่าอย่าให้มันเป็นคนชอบเล่นบอลเลยเถอะ

 

แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ฟังเขาเท่าไหร่แถมยังส่งมาเย้ยหยันถึงในสนาม

 

“ลองไปขอพี่จูนเล่นด้วยมั้ยมึง” เพื่อนเขาเสนอเพราะยังไงแล้วพวกเขาก็มากันแค่ห้าคนแถมยังพอจะรู้จักรุ่นพี่คณะแพทย์ที่เล่นฟุตบอลอยู่

 

“แต่มองจากตรงนี้กูยังไม่เห็นพี่เขาเลยนะ”

 

“เดี๋ยวกูลองไปถาม” ซันก้าวฉับๆเข้าไปใกล้ๆสนามก่อนจะเรียกคนที่อยู่ใกล้ๆให้มาคุยกันซึ่งก็คือ

 

“เตี้ย”

 

“เตี้ย!” พีตได้แต่หวังให้ตัวเองหูฝาดแต่การเรียกมาสองรอบและกำลังจะมีครั้งที่สามตามมาทำให้เขาต้องหันไปตามเสียงจนได้

 

“บอกชื่อไปแล้วนี่ครับ” พีตวิ่งเหยาะๆมาหาคนที่เรียกเขาอยู่

 

“เออๆช่าง พี่จูนอยู่มั้ย” จูนรุ่นพี่ปี 4อดีตกัปตันทีมฟุตบอลคณะแพทย์แต่ตอนนี้ออกทีมไปเพื่อไปตั้งใจเรียนแต่จะว่าไปแล้วคณะเขาถ้าขึ้นปีสี่ทีไรแทบจะไม่มีเวลาทำอะไรทั้งนั้นแล้วเพื่อเตรียมตัวเจอสองปีหลังที่หนักกว่าเดิม

 

“ไม่ครับพี่เขาออกไปแล้ว” ซันเหวอไปเล็กน้อยแต่ก็พยายามหันไปหาคนอื่นที่พอจะคุยด้วยได้

 

“แล้วกัปตันทีมละ”

 

“ผมนี่ครับกัปตันทีม”