ท้องฟ้านอกหน้าต่างดำมืด เมฆหนาแน่นบดบังแสงไฟด้านล่างจนมองไม่เห็นแม้แต่ดวงเดียว ผมปิดม่านบังแสง ขยับข้อมือเช็กเวลาขณะนี้เที่ยงคืนสิบนาที กวาดตามองไปรอบๆ พบว่า ผู้โดยสารเกือบทั้งลำหลับคอพับกันไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมที่ยังขยับตัวไปมาหามุมเหมาะๆ เป็นรอบที่สี่สิบแปด

ความสามารถในการหลับบนเครื่องบินของผมนั้นย่ำแย่มาแต่ไหนแต่ไร ซึ่งพอลองมาคิดๆ ดูแล้วช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เพราะกับยานพาหนะอื่นๆ ที่แลดูจะสบายน้อยกว่า (เช่น รถเมล์ร้อนสาย 8 หรือเรือด่วนคลองแสนแสบ) ผมยังหลับใส่มาแล้วทั้งนั้น แต่พอขึ้นมาอยู่เหนือพื้นโลก ทำไมมันต้องตาค้างด้วยวะ เสียดาย แอร์ฯ เย็นๆ เบาะนุ่มๆ จริงๆ ซึ่งถ้ามันไม่นานมาก ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก แต่นี่ถ้านอนไม่หลับก็ต้องนั่งตาแข็งไปยาวๆ เพราะระยะเวลาบินจากนิวยอร์กไปพอร์ตแลนด์นานพอๆ กับบินจากบ้านเราไปญี่ปุ่น อืม อีกห้าชั่วโมงกว่าๆ จะทำอะไรดีเนี่ย

แน่นอนว่ากิจกรรมลำดับแรกของคนนอนไม่หลับคือ การคิดย้อนไปมาว่าทำไมกูถึงนอนไม่หลับ

สำหรับผม พอลองมาไตร่ตรองดูแล้วพบว่าอาจเป็นเพราะมีอารมณ์หวั่นวิตกอยู่ภายใน เวลาโดยสารเครื่องบินทีไรผมมักประสาทกินแบบนี้เสมอ

ก่อนจะก้าวขึ้นเครื่อง คนอื่นอาจจะคิด “เอ๊ะ แอร์โฮสเตสจะสวยมั้ยนะ” “ที่นั่งจะสบายมั้ยนะ” “จะได้นั่งติดกับใครกัน” หรือ “ที่เก็บของเหนือที่นั่งของฉันมันจะเต็มหรือยังหนอ”

ส่วนของผมคือ “เครื่องแม่งจะตกมั้ยวะเนี่ย...”

เปล่าครับ ผมไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น แค่รู้สึกว่าคิดดักไว้ก่อนดีกว่า ถ้ามันตกขึ้นมา จะได้บอกกับตัวเองว่า “นั่นไง กูว่าแล้วววว!” (ซึ่งก็ไม่เห็นจะเข้าใจว่าคิดแบบนี้มันช่วยให้รู้สึกดีขึ้นยังไง)

เลื่อนฟีดไปสักพัก ผมก็ตระหนักว่า นี่เป็นการใช้อินเทอร์เน็ตบนเครื่องบินครั้งแรกในชีวิต (ไม่เคยขึ้นบิสซิเนสคลาส หรือเสียเงินซื้อไวไฟบนเครื่องบินมาก่อน) ซึ่งความรู้สึกที่ได้นี่แปลกประหลาดดี คือปกติเวลาขึ้นเครื่องบินจะรู้สึกเหมือนเข้าวัดมาก เหมือนกับว่าถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันอยู่ สังคมมนุษย์พัฒนาไปถึงไหนแล้ว โลกทั้งใบถูกย่อให้เหลือแค่วัตถุทรงกระบอกบรรจุคนสองร้อยกว่าคนที่นั่งหันหน้าไปทางเดียวกันเท่านั้น แต่พอมีอินเทอร์เน็ตปุ๊บ ทุกอย่างเปลี่ยนไปทันที การได้รู้ว่าขณะที่เรากำลังบินอยู่เหนือมินเนโซต้า อีแจนกำลังกินยำแซ่บอยู่แถวบางกะปิ ไมเคิลกำลังปั่นจักรยานอยู่ในบรูกลิน นิดนกกำลังนั่งประกอบเฟอร์นิเจอร์อิเกียอยู่กับผัวที่บ้านเป็นความรู้สึกที่พิลึกชะมัด มนตร์ขลังแห่งความโดดเดี่ยวของโลกใบเล็กพังทลายลงทันที คิดๆ ดูแล้วคราวหน้า ไม่เปิดเน็ตเล่นดีกว่า เสียฟีล (นอกเสียจากจะกูเกิล ‘how to survive plane crash’ เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน)