"ปี4 แล้วเมื่อไหร่เธอจะมีแฟน"
มาลีพูดขึ้นตอนที่ผมตักขนมปังเข้าปาก ผมยิ้มบางให้เธอ ผมไม่รู้ต้องตอบยังไงจะบอกว่ารอเธอหรอ มันก็ไม่ใช่ ผมรู้ว่าไม่ว่าผมจะรออีกนานแค่ไหนเราก็เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอก เราน่าจะถนัดแบบนี้มากกว่า
"เราว่าเราอยากมีแฟนแล้ว..."
"ทำไม จะให้เราขอหรอ"
เธอตบผมที่ปาก ก่อนจะทำหน้าดุ
"อย่ากวนตีน"
"ทำไมถึงอยากมีแฟน ถ้าเธอมีแฟนเราก็หมาหัวเน่าเลยนะมาลี"
เธอทำหน้ามุ่ย ก่อนจะยกมือสั่งเบียร์อีกขวด
"ก็ปี4แล้วอยากมีความรักแบบส้มจุกบ้าง"
ส้มจุกคือแมวครับ ตอนนี้ส้มจุกมีแฟนชื่อเสือ
เธอคงกำลังอิจฉาแมว..

"ก็เราไง แต่เราไม่ขอเธอเป็นแฟนหรอกนะ"
ผมพูดเสียงเรียบ สไลด์มือถือไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เสียงสั่นไหมแต่ใจมันสั่นแปลกๆ
"แล้วเธอชอบอยู่กับเราไหม"
ผมมองหน้าเธอก่อนแล้วยิ้ม
"ถามแปลกๆ ก็ชอบดิว่ะ "
ผมหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่แปลกที่สุดในโลก เราจบบทสนทนาแค่นั้นก่อนแยกย้าย

เอาจริงๆช่วงนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่นัก ปี4 เราต่างมีงานกันจะพันตัวพันหัวไปหมด เธอทำโปรเจคเกี่ยวกับดอกไม้ของเธอ วุ่นวายอยู่เนิสเซอรี่ของภาคบอทตานี่ทั้งวัน ส่วนผมก็ยุ่งอยู่กับนก กระรอก ต้นไม้มากมายในสวนพฤกษศาสตร์
ส่วนขจรมันหายไปเลยหายจากไปหลายๆเดือนแล้ว เห็นว่าช่วงนี้มันบ้าเครื่องเทศมาก ตอนนี้ก็ไปอยู่อินเดีย นานๆทีกลับ มันส่งโปสการ์ดมาบ้าง ส่งข้อความมาบ้าง แต่ส่วนใหญ่เนื้อหาจะเป็นแนวเล่าเรื่องบ้านเมืองของที่โน่นมากกว่า เช่น

'ที่นี่ เสื้อผ้าพื้นเมืองสีสันสดใส'