กลิ่นของใบไม้ที่แห้งกรอบและร่วงหล่น กลิ่นของผืนหญ้าที่เพิ่งตัดอย่างสดใหม่ และกลิ่นของอาทิตย์ตกดิน

กลิ่นของอาทิตย์ตกดินเป็นเช่นไรงั้นหรือ

มันคงกลิ่นเหมือนเซยะกระมัง

— อบอุ่น, สว่างเจิดจ้าอย่างพอดิบพอดี และช่างสบายตา

ชายหนุ่มที่มีฉายา เจ้าชายน้อย อย่างเขานั้นสามารถมีทุกอย่างที่เขาคิดอยากได้ — ชื่อเสียง แสงไฟ เงินทอง — ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็ตาม มันช่างง่ายดายเหลือเกินที่เขาจะได้มันมาในครอบครอง ง่ายดายราวกับดีดนิ้ว แต่ในความเป็นจริงนั้นเขาไม่สามารถครอบครองอยู่เพียงสิ่งเดียว สิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง

เขาครอบครองเซยะไม่ได้

เซยะคนที่เอาแต่มองไปที่มินาโตะ

เซยะคนที่ทำทุกอย่างเพื่อมินาโตะ

และชูเกลียดเหลือเกินที่จะรับรู้ความจริงเหล่านี้

ความจริงที่ว่าเขาไม่ใช่แม้กระทั่งเศษเสี้ยวที่แตกกระจาย แหลกสลายในชีวิตของเซยะเลยเสียด้วยซ้ำ

เขานั่งคิดหวนถึงวันที่เขาพบเซยะหลังจากจบการแข่งขันรอบคัดเลือก รอบตัวเขามีใบไม้แห้งกรอบและร่วงหล่น มีผืนหญ้าที่เพิ่งตัดอย่างสดใหม่ และมีอาทิตย์ตกดิน ผืนฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีสันหลากหลายทั้งสีชมพูอ่อนน่ารัก สีฟ้าจืดๆ และสีส้มสดสวย ครานั้นเองที่ร่างคุ้นตาค่อยๆ ปรากฏแก่สายตาจากหลังต้นไม้ใหญ่

เขาคนนั้น

ทาเคฮายะ เซยะ

ชูไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอยู่สักพัก สิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในห้วงความคิดของเขาคือ เซยะ มีเพียงแค่ชื่อขานของชายหนุ่มคนนั้นเท่านั้นที่เขาเอื้อนเอ่ยออกไป

“นั่นนายใช่ไหม เซยะ”

เหตุไฉนชื่อของเซยะถึงฟังดูห่างเหินเช่นนี้? ราวกับว่ามันไม่เคยถูกขานออกมาเลยเป็นเวลานาน

แต่ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ชื่อนี้ไม่เคยถูกขานออกมาเสียนานนมจริงๆ

เพราะชูไม่มีความกล้าพอที่จะเรียกชื่อนี้ออกไปอีก หลังจากที่ปล่อยให้เซยะหลุดหายไปจากชีวิตอย่างง่ายดายราวกับเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมห้องที่่ผ่านเข้ามาแล้วจากไปแบบนั้น

โง่

นายนี่มันโง่ชะมัด ชู

ฟังเซยะพูดถึงมินาโตะครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ต่างอะไรกับการดูเทปเก่าๆ เดิมๆ วนซ้ำไปซ้ำมา ไม่แปลกที่จะรู้ดีว่าเรื่องราวจะเริ่มต้นอย่างไรและจบลงแบบไหน และชูหมดความอดทนเสียแล้วกับเรื่องเหล่านี้

“เซยะ ฉันอยากจะถามอะไรนายหน่อย”

“ทำไมถึงไปเรียนที่คาเซไมล่ะ”

ใช่ บอกมาเลยสิว่าทำไมถึงทิ้งเขาไว้คนเดียวแบบนี้

เซยะเคยคิดถึงเขาบ้างไหม

เซยะลืมเรื่องที่พวกเราเคยสร้างไว้ด้วยกันไปหมดแล้วหรือเปล่า

คำถามมากมายไหลพรั่งพรูเข้ามาในกระแสความคิด แต่มีเพียงใบหน้านิ่งสนิทและน้ำเสียงห่างเหินเท่านั้นที่แสดงออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้

“ทำไมน่ะเหรอ ก็เพื่อทำให้มินาโตะกลับมาเล่นคิวโดอีกครั้งไง”

สิ้นสุดชื่อของ “มินาโตะ” การรับรู้และสติยับยั้งของชูก็กลายเป็นสีดำสนิท ทุกถ้อยคำที่พรั่งพรูออกจากริมฝีปากของเขานั้นฟังดูแล้วมันช่างเต็มไปด้วยความเกลียดชังและแสนโหดร้ายนัก

“ทำไมไม่เลิกวิ่งตามมินาโตะเสียที”

“ยังไงนายก็ตามเขาไม่ทันอยู่แล้ว”

“เพราะนายไม่ได้รักคิวโดยังไงล่ะ”

เขาแค่อยากบอกให้เซยะเลิกวิ่งตามมินาโตะแล้วหันกลับมามองเขาเสียที

นั่นคือสิ่งที่ชูต้องการจะพูดออกไปในวันนั้น

แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว

เขาบดขยี้ดวงใจและความรู้สึกของเซยะเสียย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี

ดวงใจดวงนั้น ดวงที่ไม่เคยมีแม้แต่รอยสลักชื่อของ “ฟูจิวาระ ชู” อยู่บนนั้นเลย

เหตุการณ์วันนั้นผ่านพ้นไป เซยะยังคงยิ้มให้เขาเฉกเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รอยยิ้มที่ชวนอุ่นวาบที่หัวใจแบบนั้นที่เขาชอบมากที่สุด เซยะยังมอบความรู้สึกแบบเดิมๆ มาให้ไม่เปลี่ยนแปลง ความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจแบบนั้นที่เขาชอบมากที่สุด

แต่ลึกๆ แล้วชูรู้ดีอยู่แก่ใจ

เขารู้ดีว่าระยะห่างระหว่างตนเองกับเซยะนั้นห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

เพราะดวงตาที่สงบเงียบคู่นั้นของเซยะมักจะกลายเป็นความว่างเปล่าและแสนระทมเสมอเมื่อมันผินมาทางเขา

กลิ่นของใบไม้ที่แห้งกรอบและร่วงหล่น กลิ่นของผืนหญ้าที่เพิ่งตัดอย่างสดใหม่ และกลิ่นของอาทิตย์ตกดิน

กลิ่นของอาทิตย์ตกดินเป็นเช่นไรงั้นหรือ

มันคงกลิ่นเหมือนเซยะกระมัง

— อบอุ่น, สว่างเจิดจ้าอย่างพอดิบพอดี และเตรียมพร้อมที่จะกล่าวลา