1. Pumpkin spice latte
ในเช้าวันอาทิตย์ต้นเดือนตุลาคมอันขมุกขมัว ภายใต้ท้องฟ้าสีเทาหม่นหมองและหยาดฝนโปรยปรายที่เย็นเยียบถึงกระดูก ชายหนุ่มผมสีส้มสว่างเดินยักแย่ยักยันบทบาทวิถี มือข้างหนึ่งถือถาดเครื่องดื่มร้อนสองแก้ว แก้วหนึ่งคือพัมพ์กิ้นสไปซ์ลาเต้ซึ่งเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วงสำหรับเขา อีกแก้วคือมัทฉะกรีนทีของใครบางคนที่รออยู่ที่บ้าน ส่วนมือและแขนอีกข้างก็หอบหิ้วถุงบรรจุอาหารเช้าสดใหม่จากร้านออร์แกนิกที่กำลังเป็นที่นิยมในย่านนี้ เบรนดอลไม่ได้โปรดปรานอาหารหน้าตาธรรมดาแต่ราคาแพงระยับพวกนี้สักเท่าไรนัก แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องจำใจบอกลาของกินง่าย ๆ ที่หากินได้ตามมีตามเกิดตลอดจนความเป็นอยู่สบาย ๆ จนถึงขั้นไม่แยแสตัวเองไป เพียงเพราะชีวิตในช่วงสองสามปีหลังดันพลิกผันเกินคาดคิด ("ผมไม่ได้ป่วยเป็นโรคร้ายระยะสุดท้ายสักหน่อย" เขาบ่นขณะจิ้มผักสลัดเข้าปากด้วยความรุนแรงเกินจำเป็น) แต่ถึงเขาจะกลายมาเป็นคนใส่ใจสุขภาพมากขึ้นเพียงใด เขาก็ยังเป็นเบรนดอลคนเดิมที่ชอบลืมพกร่มออกจากบ้านอยู่ดี และตอนนี้มือข้างที่หอบของพะรุงพะรังจึงต้องคอยดึงฮู้ดที่ชอบเลื่อนลงจากศีรษะมาคลุมเรือนผมไม่ให้ชื้นฝนไปมากกว่านี้
เสียงแตรที่ฟังดูไม่รู้ว่าเกรี้ยวกราดหรือหวังดีกันแน่ทำเอาเขาสะดุ้งจนเกือบโยนแก้วกาแฟกระเด็น คนขับตะโกนให้เขาหัดแหกตาดูทาง หากไม่เห็นแก่เครื่องดื่มร้อน เขาคงไม่ถ่อมาไกลสองสามช่วงตึกในสภาพอากาศที่ไม่น่าอภิรมย์เช่นนี้ให้เปลืองแรง อันที่จริงก็ไม่ใช่เพราะกาแฟรสพิเศษในช่วงเทศกาลเสียทีเดียว มีความรู้สึกบางประการที่เครื่องทำกาแฟที่บ้านไม่อาจทดแทนได้ รสชาติของพัมพ์กิ้นสไปซ์ลาเต้แก้วแรกในยามสายของเดือนตุลาคมมักจะหวานขมยิ่งกว่าวันไหนๆ
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นไม่หยุด เบรนดอลหยุดตรงหัวมุมถนนและใช้เวลาพักหนึ่งเพื่อหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาอย่างทุลักทุเล เมื่อชื่อของโซฟีโชว์หราบนหน้าจอ เขาไม่รู้ว่าจะโวยวายที่น้องสาวช่างโทรมาได้เหมาะเจาะหรือจะหวั่นใจดี (“ฉันขอคาราเมลมัคคิอาโตแก้วนึงสิ” เสียงเธอเจื้อยแจ้วผิดธรรมดา “มีของกินพอหรือเปล่า ซื้อแซลมอนรมควันมาด้วย ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าจะมากินมื้อสายกับพี่แล้วก็พอลน่ะ”) แต่โซฟีก็คือโซฟี และเขาก็คือพี่ชายแสนดีของเธอ มีร้านกาแฟอีกร้านอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน หวังว่าบาริสต้าคงไม่ถือสาที่เห็นเขาถือกาแฟร้านอื่นเข้าไปหน้าตาเฉยแบบนั้น
“คาราเมลมัคคิอาโตสินะ ยัยบ้า —“ ตอนนี้เขาเป็นห่วงว่ากาแฟของตัวเองจะเย็นชืดไปเสียก่อน ฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้นเรื่อยๆ และอากาศก็เย็นเสียจนเขาถอนใจออกมาเป็นควันขาว เด็กน้อยในเสื้อกันฝนสีชมพูเด่นและรองเท้ายางสีเหลืองวิ่งลงไปย่ำบนแอ่งน้ำข้างทางราวกับไม่มีแนวคิดเรื่องสุขลักษณะในหัว (แน่ล่ะว่ายัยหนูคนนั้นไม่มี) เขาเห็นแสงไฟนวลสว่างหลังบานกระจกของร้านกาแฟที่ดูอุ่นสบายอีกฟากถนน แทบจะได้กลิ่นขมเข้มชวนให้ล่องลอยและไอน้ำร้อนๆ ที่ทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว แทบจะได้ยินเสียงบดเมล็ดกาแฟและสตีมนมให้เป็นฟองนุ่ม
แต่สิ่งที่เบรนดอลไม่เห็นก็คือสัญญาณไฟบนถนนที่ผิดพลาดเพียงไม่กี่ครั้งต่อปีและบังเอิญมาผิดพลาดในขณะนั้นพอดิบพอดี เขาไม่ได้ยินเสียงแตรที่เปล่าประโยชน์และเสียงเบรกดังเอี๊ยดที่มาช้าเกินไป เขาคิดว่าได้กลิ่นไหม้และน้ำมันจางๆ ขณะที่ความคิดสุดท้ายในหัวของเขาคือคาราเมลมัคคิอาโตและแซลมอนรมควัน
2. Statistics
สถิติผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางจราจรในนิวยอร์กซิตีในระยะหลังไม่เคยสูงเกิน 300 คนต่อปี หากแยกเป็นคนเดินถนนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ถูกรถชน ยอดรวมก็ไม่เกิน 150 คนต่อปีอยู่ดี ไคล์จำได้ว่าหนังสือพิมพ์เคยแสดงความกังวลในปีหนึ่งที่ยอดผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นห้าคนจากปีก่อน ตอนนั้นเขาลืมไปแล้วว่าแม้เพียงชีวิตเดียวก็เป็นเรื่องใหญ่ หน้าที่การงานในฐานะยมทูตฝึกหัดที่เขาเริ่มคุ้นชินทำให้จิตใจด้านชา คนตายก็คือคนตาย เขานึกแล้วก็โยนหนังสือพิมพ์ทิ้งถังขยะอย่างไม่ยี่หระ และเมื่อนายกเทศมนตรีประกาศกร้าวว่าจะลดจำนวนการตายจากอุบัติเหตุจราจรให้เหลือศูนย์ภายในปี 2024 ไคล์ก็อดยิ้มเยาะให้กับการมองโลกในแง่ดีของพวกนั้นไม่ได้ นั่นก็ฟังดูดีอยู่หรอก เพราะนั่นหมายถึงงานที่ลดน้อยลงสำหรับพวกเขา แม้จะไม่มากมายอะไรเมื่อเทียบกับจำนวนคนตายราว 50,000 คนต่อปีในเมืองแสนวุ่นวายแห่งนี้ก็ตาม อีกอย่าง ภาพจากที่เกิดเหตุพรรค์นี้ก็ไม่น่าดูชมสักเท่าไร แถมพวกคนตายมักจะงุนงงและสติแตกง่ายเป็นพิเศษอีกต่างหาก
แต่เบรนดอลไม่ได้งุนงงและสติแตก ไคล์ไม่รู้จะนิยามอารมณ์ความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างไร ในเมื่อชายผมส้มในเสื้อแจ็กแก็ตหลวมโคร่งนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นราวกับรูปปั้นและมองตรงมาที่เขา หากลองเดาให้ใกล้เคียง นี่อาจไม่ต่างจากสภาพของเขาเมื่อห้าหกชั่วโมงก่อนเท่าใดนัก ชั่วขณะหลังความตายอันไม่คาดคิดเริ่มต้นด้วยคำถามที่ว่า “เกิดอะไรขึ้น” ก่อนจะตามมาด้วย “ทำไม” ทำไม ทำไม และทำไม ตอนที่ไคล์เห็นชื่อประหลาดที่เขาคิดว่าจะจดจำไปจนถึงโลกหน้าปรากฏขึ้นมาควบคู่กับคำว่า "อุบัติเหตุรถชน" และ "แมนฮัตตัน" เขาวิ่งหน้าตั้งไปถามคุณลุงยมทูตคนสนิทเผื่อว่าจะมีอะไรผิดพลาด "เคยมีเรื่องที่ยมทูตรับตัวคนตายผิดคนไม่ใช่หรือไง" เขาโวยวายต่อหน้าลุค แต่ชายสูงวัยแค่ถอนใจแล้วส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่มีหรอก เรื่องแบบนั้นมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ" จากปฏิกิริยาของไคล์ ไม่นานบรรดายมทูตทั้งแผนกก็เดาออกทันทีว่าน้องเล็กสุดของพวกเขาคงเจอคนรู้จักเข้าให้แล้ว พวกนั้นบอกว่านานทีปีหนเรื่องทำนองนี้ก็เกิดขึ้นได้ ขณะที่ไคล์รู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ เขาเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าการตายครั้งที่สองเกิดขึ้นได้เมื่อหัวใจคนเราแหลกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพื่อนผู้หวังดีอาสามาทำหน้าที่นี้แทนด้วยความเห็นใจ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็มาอยู่ที่นี่ด้วยตัวเอง ยืนถือร่มสีดำแกร่วอยู่อีกฟากถนน ใต้สัญญาณไฟจราจรที่เกิดลัดวงจรในวันที่อึมครึมที่สุดวันหนึ่งของปี รอคอยให้ช่วงเวลาที่เหมือนกับวันสิ้นโลกมาถึง เขาอยากจะหัวเราะเมื่อเห็นเรือนผมของอีกฝ่ายมาแต่ไกล ชื่อเล่นติงต๊องติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่พกร่มออกจากบ้านอีกตามเคย เขาคิดถึงท่าทางเด๋อด๋านั่นใจแทบขาด แต่ไม่ใช่แบบนี้ —
กาแฟรสโปรดของหมอนั่นที่เขาไม่รู้ว่าอร่อยอะไรนักหนาหกนองพื้น เลือดสีแดงฉานหลั่งไหล ถนนเปียกเฉอะแฉะ เสียงเอ็ดตะโรของคนเดินถนนและคนขับรถที่สบถสาบานให้กับความโชคร้ายดังลั่น ห่างออกไป นายกเทศมนตรีคงยังไม่รู้ตัวว่าสถิติที่เขาวาดฝันไว้ดูจะห่างไกลเข้าไปทุกที ไคล์ก้าวเข้าไปในที่เกิดเหตุ คลุมร่มให้พวกเขาทั้งคู่เพราะไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ เขาปล่อยให้เบรนดอลซึมซาบข้อเท็จจริงที่ว่าชีวิตเพิ่งจะจบสิ้นลง ไม่มีที่มาที่ไป ไร้เหตุผล และไม่อาจทวงถามถึงความยุติธรรมได้
ไคล์เสียใจ เขาไม่ได้พูดออกไป แต่อย่างน้อยนั่นก็น่าจะดีกว่าคำว่าสวัสดี
ตามมาอ่านต่อเลย ชอบมากๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ : )