เราคนไทยถูกสอนมาว่าแต่ละวันมีสีประจำเป็นของตัวเอง วันจันทร์เป็นสีเหลือง วันอังคารเป็นสีชมพู วันพุธเป็นสีเขียว (เว้นแต่คุณเติบโตในต่างประเทศ คุณคงไม่เคยได้ยินสิ่งนี้มาก่อนล่ะสิ) แต่ว่าทำไมวันต้องมีสีตามนี้ด้วยนะ? แต่คิดไปคิดมาก็เลิกคิด มันคงไม่ได้สำคัญอะไรนัก แต่พักหลังมานี้ เหมือนตาจะเริ่มพร่าไป เริ่มมองเห็นวันจันทร์เป็นสีน้ำเงินซะแล้วสิ ยิ่งในคืนวันอาทิตย์ ยิ่งนอนคิดว่าพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นเช้าตรู่ เพื่อไปเบียดอัดเป็นปลากระป๋องบนรถไฟฟ้าอีกแล้ว คงจะร้อนและเมื่อยน่าดู ในหัวก็ยิ่งเห็นวันจันทร์ปกคลุมด้วยสีน้ำเงินไปหมด ไหนล่ะสีเหลืองอันสดใสของวันจันทร์ที่เขาสอนกันมา นี่สินะที่เขาบอกว่า บางเรื่องต้องโตก่อนถึงจะรู้

.

“Monday Blues หรืออาการเกลียดวันจันทร์ เป็นอาการที่พบมากในกลุ่มพนักงานออฟฟิศ...” หลังจากทำการเสริชกูเกิลและอ่านบทความจำนวนหนึ่งก็ค้นพบว่า มีเพื่อนมนุษย์ออฟฟิศจำนวนมากที่เห็นวันจันทร์เป็นสีน้ำเงินเหมือนกัน (พวกเราออกจากกรอบที่โดนสอนมาตอนเด็กได้แล้วโว้ย เย้ๆ) นอกจากอาการเห็นวันจันทร์เป็นสีน้ำเงินแล้ว พวกเรายังมีความคิดว่า ทำไมเสาร์อาทิตย์ถึงผ่านไปเร็วขนาดนี้ ไหนจะต้องทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจาน เงยหน้ามาอีกทีก็คืนวันอาทิตย์แล้ว รู้สึกเหมือนยังไม่ได้พักเลย อยากรู้จริงๆ ว่าใครกำหนดว่ามนุษย์ออฟฟิศชาร์จแบต 2 วันก็เต็มเนี่ย แค่คิดก็เศร้า เหนื่อยเปลี้ย อ่อนเพลีย คล้ายจะเป็นลมซะแล้ว เราบางคนถึงกับต้องลาป่วยในวันจันทร์ ก็จิตใจมันป่วยนี่หน่า ใจป่วยกายก็ป่วยนะ 

.

บทความนี้ไม่ได้จะรับมือหรือจะสู้กลับอาการเกลียดวันจันทร์นี้หรอก นี่คือบทความงอแง เพื่อบ่นแทนใจเพื่อนชาวออฟฟิศอีกจำนวนมากที่อาจกำลังงอแงเหมือนกัน คืนวันอาทิตย์นี้คงจะต้องอ่านหนังสือหรือหาหนัง/ซีรี่ย์ดู กินอะไรอร่อยๆ คงต้องฉกฉวยความสุขเอาไว้ให้มากที่สุด ก็แหม อีกตั้ง 5 วันกว่าจะวันหยุดอีกทีนี่หน่า ไม่ผิดซะหน่อยที่จะขอเหลวไหลบ้างน่ะ