ฉันยังจดจำวันนั้นที่เธอได้เดินเข้ามา คือวันที่ฝนโปรย..
และตัวฉันเองไม่อาจจะละสายตา ไปจากเธอ คนนั้น..
และเสียงเพลงได้นำพาฉันนั้น ออกไปเข้าใกล้กับเธอ
เห็นเธอกำลังจิบไวน์ เข้าไปสู่ร่างกายของเธอ
ทำฉันหวั่นไหว ทุกครั้งที่เธอมองมา
ทุกครั้งที่ได้สบตา กับเธอ..
ทำฉันหวั่นไหวอาจเพราะว่าเสียงของเธอ
ยังร้องกึกก้องอยู่เสมอ ในหัวฉันเอง..
เช่นเดิม เมื่อฝนซา.. หายไป
เธอก็จากลา.. เหลือแค่ความว่างเปล่า
ความเหงา ยังปกคลุม.. ในใจ ของฉันเหมือนอย่างเคย
ทำได้เพียงเฝ้ารอให้ฝนโปรยอีกคั้ง และหวังว่าเธอจะย้อนมาตรงนี้ ที่เดิม..
ทำฉันหวั่นไหว ทุกครั้งที่เธอมองมา
ทุกครั้งที่ได้สบตา กับเธอ..
ทำฉันหวั่นไหวอาจเพราะว่าเสียงของเธอ
ยังร้องกึกก้องอยู่เสมอ ในหัวฉันเอง..
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in