เวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว แต่เจ้าของร้านทั้งสองคนยังอยู่พร้อมหน้า รวมถึงคนที่ไม่ใช่เจ้าของร้านอย่างเขาด้วย ขนมถาดแล้วถาดเล่าถูกลำเลียงออกจากเตาอบ

ตั้งแต่ช่วงสาย เขาก็ยังไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ยังคงช่วยงานต่างๆ ต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นัทที่เข้ามาในครัวต่อในช่วงบ่ายก็ถามอะไรคล้ายๆกัน แต่เขายังไม่ได้ตอบพวกเธอทั้งคู่

เค้กก้อนสุดท้ายที่เย็นแล้วถูกตกแต่งเสร็จเรียบร้อย เธอยกมันเข้าไปเก็บในตู้เย็น ตอนที่นัทหันมาบอกเขา “ไปเถอะ” เธอไม่ได้พูดอะไรแค่หันมาพยักหน้าให้ เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ “ผมอาจจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วนะ”

“นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นอยู่แล้วนี่” เธอตอบ“คุณรอคอยการกลับไปฝั่งนั้นมาตลอดไม่ใช่หรือ”

“แต่..” “คุณเริ่มผูกพันกับที่นี่?”เป็นคำที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ใช้ เพื่อให้การจากลาเป็นไปอย่างง่ายดายขึ้น“ที่นี่เริ่มเป็นเหมือนบ้านขึ้นทุกที” เขาพูดออกมาในที่สุด

“บ้านไม่ใช่แค่สถานที่” เธอตอบเขา

..............

ข้างนอกร้านยังมีแสงไฟจากโคมอยู่บ้าง เสียงดนตรีจากร้านนั่งกินดื่มในละแวกนี้ดังลอยมาไกลๆ เขามองเห็นตึกที่ว่าแล้ว สองเท้ามุ่งตรงเข้าไปใกล้ ไอความเย็นเริ่มสัมผัสได้ชัดเจนขึ้นทุกขณะ เขาเดินทะลุผ่านรั้วที่กั้นไว้ บนรั้วมีป้ายใหม่เอี่ยมแปะทับป้ายผ้าใบมอซอขาดวิ่นผืนเดิม เขาไม่ได้สนใจอ่าน เดินตรงเข้าไปยังตัวอาคาร

ภายในตัวอาคารนั้นมืดสนิท เขาเดินตรงเข้าไปยังบริเวณโถงส่วนกลาง เริ่มเห็นดวงไฟเรืองๆหลากสีกระพริบหมุนวนอยู่ที่มุมห้อง เสียงกระซิบกระซาบสูงๆ ต่ำๆพูดคุยกันดังเข้ามาให้ได้ยิน

“...ไอ้เด็กนั่นแหกปากคุยเสียงดังลั่น พูดอยู่ได้เรื่องของดี ห้อยพระบ้าง ที่บ้านมีรักยมบ้าง..” อีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา“มีอยู่คนนึงเอาแต่พูดเรื่องน้ำมันพรายด้วยไม่ใช่หรือไง ไอ้คนที่มีผู้หญิงเกาะแขนมาด้วยน่ะ” เสียงหัวเราะหึๆ ดังขึ้น“เห็นว่าเก่งกันนักเลยโผล่ไปทักเสียหน่อย วิ่งหนีแหกปากกันกระเจิง”เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้น ก้องสะท้อนไปมาทั่วตึก

เขาเดินก้าวเท้าตรงไปยังดวงไฟวิญญาณหลากสีกลุ่มนั้น ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากทักทาย ดวงไฟเหล่านั้นก็กระจายตัวออกไปทั่วทิศก่อนจะหายวับไป ถูกแทนที่ด้วยบรรดาซากศพระยะต่างๆ นอนระเกะระกะก่ายกันอยู่ที่พื้น เขาถอนหายใจเฮือก “พวกเดียวกันครับ”

ศพแห้งกรังข้างตัวเขาอ้าปากพะงาบๆ “อ้าวแล้วไม่รีบบอก” ก่อนจะกลับเป็นร่างมนุษย์ มองเขาตื่นๆ ก่อนจะตะกุกตะกัก “ เฮลโล่ว็อท ยัวร์ เนม”

“พูดไทยก็ได้ครับ” เขาตอบ รอบนี้ฝั่งนั้นรัวปร๋อ“หลงมาจากไหนกันนี่ ทำไมไม่คุ้นหน้า เพิ่งมาถึงหรือ” ก่อนจะหันไปหาบรรดาซากศพรอบๆ“เฮ้ย พวกเดียวกันๆ“ เหล่าร่างหลากหลายสภาพเหล่านั้นคืนกลับเป็นร่างมนุษย์ เข้ามาห้อมล้อมเขา“หลงมาอยู่แถวนี้นานแล้วครับ แต่เพิ่งเคยมาที่นี่ ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”

“เมื่อวานมีพวกเด็กๆเข้ามาลองดีน่ะเลยสั่งสอนไปหน่อย ปรากฏว่าดันไปเที่ยวประกาศว่ามีศพจริงๆ ซะงั้น”

“เลยมีประกาศจริงจังขึ้นมาอีกรอบว่าจะทุบตึกนี้” อีกเสียงหนึ่งบ่นขึ้น“ทีนี้จะทำยังไง ที่นี่เป็นที่เชื่อมต่อถาวรเสียด้วย ถ้าหายไปก็ลำบาก”

“ที่นี่เหรอครับ” เขาถาม “ใช่ ตรงบ่อน้ำนั่นไง”ร่างหนึ่งชี้ไปยังมุมห้อง สิ่งที่เขาเห็น จะเรียกว่าบ่อน้ำคงไม่ถูกนักเป็นเพียงแค่พื้นที่ทรุดตัวลงแล้วมีน้ำขังอยู่มากกว่า ระดับน้ำสูงราวๆถึงเอว

เขาก้าวขาลงบ่อน้ำทันที ท่ามกลางเสียงร้องอุทานอย่างตกใจ