เทศกาลตรุษจีนเวียนกลับมาอีกครั้งแล้ว

เธอมองไปรอบบ้าน ปีนี้วันไหว้ตรงกับวันอาทิตย์ เธอจึงสามารถกลับมาร่วมพิธีได้ บรรดาญาติตัวเล็กตัวน้อยของเธอกำลังส่งเสียงเอะอะเอ็ดตะโรจนกระทั่งเล่าโกคนไหนสักคนเปิดหนังแผ่นล่อให้อยู่นิ่งๆแต่ดูจะไม่เป็นผลนัก ส่วนฝั่งผู้สูงอายุกำลังตั้งวงสนทนากันอย่างออกรสชาติ เธอจัดตัวเองอยู่ในฐานะกึ่งกลาง นั่งอยู่ระหว่างทั้งสองวง มือพับกระดาษเงินกระดาษทอง และตอบคำถามจากวงสนทนาผู้สูงอายุที่มีมาเป็นระยะมีแฟนหรือยัง งานเป็นอย่างไร และอื่นๆ ทำนองนี้ พร้อมกันนั้นก็คอยดูบรรดาหลานๆไม่ให้ซนกันเกินกว่าเหตุ

“โกฮุยๆ ทำไมที่จีนมีแวมไพร์”หลานคนหนึ่งชี้มือไปยังหน้าจอที่กำลังเปิดเรื่องเปาปุ้นจิ้น ผีเจ้าทุกข์ที่ออกมาร้องยื่นฟ้องคดีในสภาพเลือดท่วมปากกลายเป็นแวมไพร์ไปแล้ว

“ไม่ใช่แวมไพร์ครับ”เธอตอบหลังจากนั่งดูไปซักระยะหนึ่ง “อ้าว ไม่ใช่เหรอ เป็นผีเหมือนกันนี่”หลานเจ้าปัญหาว่า ก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่นต่อ

คำพูดของหลานสะกิดใจเธออยู่ไม่น้อย หากไม่นับเรื่องการกินเลือด แวมไพร์ก็เป็นผีที่ยังติดอยู่ในโลกมนุษย์เช่นกัน หากไม่ต้องกินเลือดแล้ว จะยังอยู่ในโลกนี้มั้ยนะ แล้วผีที่ยังตกค้างอยู่ในโลกนี้เป็นเพราะยังมีเรื่องติดค้างอะไรในใจจนหน่วงเหนี่ยวไม่ให้ไปสู่สุคติได้เสียที เธอเหม่อมองโทรทัศน์ แว่วเสียงจากฝั่งผู้ใหญ่ให้ไปดูความเรียบร้อยของกับข้าวบนโต๊ะให้หน่อย

บนโต๊ะไหว้มีอาหารวางเรียงราย ถ้วยข้าวที่บรรจงตักจนพูนสวยเย็นชืดไปแล้ว ถ้วยชาจีนเล็กๆ ที่วางไว้ข้างๆ ก็เช่นกัน บรรดากับข้าวบนโต๊ะและซาลาเปาถาดใหญ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ส่วนธูปที่ปักไว้กำลังค่อยๆ มอดไหม้ราวกับอ้อยอิ่ง

เธอมองบรรดากับข้าวบนโต๊ะ ปีนี้ไม่มีหน่อไม้ทะเลกระป๋องเจี๋ยนอย่างที่เคยเนื่องจากคนทำก็ไม่อยู่เสียแล้ว บรรดาโถตุ๋นอื่นๆ ยังอยู่ดี อาม่าของเธอเป็นคนละเอียดพิถีพิถัน ทุกครั้งที่ไหว้จะลงมือทำกับข้าวเองตลอด จนเริ่มทำไม่ไหวก็ได้บรรดาโกและลูกสะใภ้ทั้งหลายที่รับสืบทอดตำรากันไปคนละอย่างสองอย่างส่วนเธอเคยเป็นลูกมือช่วยทำหน่อไม้ทะเลตั้งแต่สมัยยังเด็ก แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ไม่ได้เข้าไปช่วยอีก ยิ่งถึงช่วงมหาวิทยาลัย บางปีก็ไม่ได้มาไหว้ด้วยซ้ำ

“ปีนี้หนูทำซาลาเปาเองนะ” เธอกระซิบเบาๆนึกไปถึงเรื่องที่เคยได้ยินผู้ใหญ่เล่ามาว่าบรรพบุรุษจะลงมาเยี่ยมและกินอาหารบนโต๊ะ แม้จะดูเหมือนไม่พร่อง แต่รสชาติอาหารหลังตั้งไหว้แล้วจะจืดจางไป

“อร่อยดี” เสียงแผ่วๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้น บรรยากาศที่โต๊ะไหว้มีไอเย็นปกคลุมเธอเผลอทักออกไป “โก?”

“ฝีมือดีนะ” ร่างคุ้นเคยของโกปรากฏขึ้นเลือนราง“ร้านขนมขายดีล่ะสิอย่างนี้” เธอพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่พยักหน้ารับ ร่างของโกยิ้มให้บางๆ “สบายดีอยู่ใช่ไหม”

“ดีค่ะ” เธอบังคับเสียงไม่ให้สั่นหางตาเริ่มร้อนผ่าว “โก หนูขอโทษ”

“โกก็ต้องขอโทษ” โกของเธอตอบ “โกไม่ได้ตั้งใจจะหมายความอย่างนั้น โกไม่ได้อยากบังคับฮุย”เธอคิดว่าเธอเห็นรอยน้ำตาของโก

“โกอย่าร้อง หนูไม่ได้โกรธโกแล้ว” เธอกลั้นเสียงสะอื้น“ตอนนี้มีความสุขดีด้วยนะ”

ธูปมอดจนจะสุดก้านแล้ว ร่างของโกกำลังเลือนหาย แม้น้ำตาจะทำให้ร่างของโกดูยิ่งพร่าเลือนมากขึ้นไปอีก แต่เธอมั่นใจว่าเธอเห็นรอยยิ้มของโกก่อนที่จะหายไปพร้อมควันธูปดอกสุดท้ายที่มอดดับลง

เธอยิ้มทั้งน้ำตาขณะที่ยกถาดซาลาเปาเพื่อลาไหว้