เธอค่อยๆกลับเข้าสู่สภาวะปกติ และจนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกเธอเรื่องที่ป้าของเธอมาปรากฏตัวที่ร้าน มีเพียงนัทที่ได้รับรู้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีการเชื่อมต่อเกิดขึ้นอีก และป้าของเธอก็ไม่ได้มาที่ร้านอีกเลย บางทีคุณป้าอาจจะรับรู้ถึงบทสนทนาในวันนั้นแล้วก็เป็นได้

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนวันนี้ก็ 24 ธันวาคมแล้ว กิจการของร้านคึกคัก ทั้งเธอและนัทต่างก็ยุ่งหัวหมุนอยู่กับงานทั้งการออกขนมตัวใหม่ตามเทศกาล ขนมที่รับสั่งทำ จำนวนคนเข้าร้านที่เพิ่มขึ้น คงมีแต่เขากับนางแมวล่ะมั้งที่แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ร้านปิดแล้วแต่เจ้าของร้านทั้งสองยังไม่หยุดทำงาน คุ้กกี้เนยที่เพิ่งอบเสร็จวางเรียงอยู่บนตะแกรง เธอกำลังวุ่นวายกับการแบ่งส่วนผสมไข่ขาวที่ตีเข้ากับน้ำตาลไอซิ่งจนฟูมาผสมสีต่างๆก่อนจะใส่ถุงตัดปลายแยกไว้สำหรับบีบแต่งหน้า กระปุกน้ำตาลเกล็ดสำหรับตกแต่งขนมสองสามชนิดวางเรียงราย ส่วนนัทกำลังขะมักเขม้นกับการปาดครีมแต่งหน้าเค้กขอนไม้อยู่ ส่วนเขาหลังจากพยายามเสนอตัวช่วยเหลือด้วยการวาดต้นคริสต์มาสบูดๆ เบี้ยวๆ ลงบนคุ้กกี้และเกือบทำให้ขอนไม้กลายเป็นต้นกระบองเพชร ทั้งคู่ก็พร้อมใจกันขอให้เขาช่วยโดยการนั่งมองเฉยๆ ส่วนนางแมวอ้วนเดินวนเวียนไปมาอยู่รอบๆขาของเขา กว่าทั้งคู่จะได้กลับบ้าน ก็เป็นเวลาใกล้เที่ยงคืนแล้ว

อากาศยามเที่ยงคืนในหน้าหนาวเย็นพอที่จะรู้สึกได้แม้อยู่ในร้าน เขากำลังเคลิ้มจนเกือบหลับตอนที่ได้ยินเสียงกุกกัก ลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายชราคุ้นตาผู้หนึ่งยืนอยู่ในร้าน

“ลุงเบ็น?” ชายชราร่างท้วมผมหงอกประปรายหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามากอดเต็มรัก “เป็นไงบ้างไอ้หนุ่ม”

“ลุงมานี่ได้ยังไง” เขาจำได้ว่าลุงไม่เคยมาที่ประเทศไทยแน่ๆแถมลุงก็ตายไปตั้งแต่ก่อนเขาจะเข้ามหาวิทยาลัยเสียอีก

“ลุงก็อยู่ข้างๆ เอ็งตลอดอยู่แล้ว ถึงเอ็งจะมองไม่เห็นไม่รู้ตัวก็เถอะ” สายตาของชายชราฉายแววหยอกล้อ “วันนี้เอ็งจะถูกหลอกหลอนด้วยผีสามตัว”

“โธ่ลุง จะมาเล่าเรื่อง A Christmas carolทำไม”

“ล้อเล่นน่ะ”ลุงของเขากลับมาปั้นสีหน้าจริงจังขึ้นอีกนิด “ก็มาเยี่ยมเอ็งนั่นแหละ”

ลุงเป็นคนใจดี แม้จะเพี้ยนๆ หน่อย ปกติแล้วจะได้เจอลุงก็ช่วงเทศกาลคริสต์มาส ลุงทำงานอะไร เขาก็จำไม่ได้แน่ แม้จะเจอกันเพียงปีละครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจอจะมีอะไรบางอย่างติดค้างใจให้เขาได้กลับไปคิดต่อเสมอ ไม่ว่าจะเป็นจากบทสนทนาหรือของขวัญที่ลุงให้

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”ลุงของเขาวกกลับเข้าเรื่อง “สุขสบายดีไหม”

“ก็เรื่อยๆ แหละลุง” เขาถอนหายใจ “ว่างงานไม่มีอะไรทำ ไปไหนก็ไม่ได้”

“ทำไมจะไม่มีอะไรทำ” เจ้าแมวร้องเหมียว เดินเข้าไปยื่นหัวถูกับมือลุงของเขา“อย่างนี่ก็ทำอยู่”

“กวนแล้วลุง”

“อ้าว คิดดีๆ”ลุงของเขากล่าวหน้านิ่งเหมือนไม่ได้ยินเขาว่า ”วันหนึ่งๆ เอ็งทำอะไรตั้งกี่อย่าง มีเวลานั่งคิดบ้างมั้ยว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ แล้วทำเพื่ออะไร” เขาขมวดคิ้ว

“อย่างตอนนี้คิดอยู่หรือเปล่าว่าจะรออยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ หรือว่ามีอะไรดึงรั้งเอาไว้ถึงได้ไม่ยอมไปหาโอกาสที่อื่นเลย” เขาอ้าปากจะเถียงลุงของเขาพูดต่อ

“The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.”

“ Stopping by woods on a snowy evening ของ Robert Frost” เขาต่อให้ลุง “ลุงนึกยังไง ตอนนั้นถึงได้ให้หนังสือรวมบทกวีเป็นของขวัญ”

ลุงไม่ตอบคำถามของเขา แต่กลับพูดต่อ“อย่าลืมสิ่งที่ต้องทำ”

เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าที่จริงแล้วเขากำลังนอนอยู่บนเก้าอี้อยู่ และเมื่อลืมตา ก็มองเห็นแต่เพดานร้านเท่านั้นเอง