เธอกำลังหั่นกล้วยหอมอยู่ในครัว โทรทัศน์ที่เปิดค้างไว้เป็นรายการข่าวต่างประเทศ

วันนี้เธอกำลังทำบานอฟฟี่พาย เป็นเรื่องบังเอิญอย่างยิ่งที่เป็นขนมชนิดเดียวกันกับที่แม่ของเขาภาคภูมิใจนักหนา เธอเริ่มจากการบดบิสกิตเป็นฐาน เขามอง นึกถึงสมัยที่เห็นแม่ทำอยู่หลายครั้งรวมถึงมื้อสุดท้ายก่อนที่เขาจะมาทำงานที่นี่ เขาจำได้ว่าหากเขาเดินไปใกล้ครัวในเวลานั้น แม่มักใช้ให้เขาช่วยบดเสมอ เทบิสกิตลงถุง แอบจกชิมไปชิ้นสองชิ้น ก่อนจะใช้ไม้นวดแป้งทุบให้แหลก เขาเคยทุบจนถุงขาด กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ยกถุงขึ้น แม่ไล่เขาออกจากครัวไปเลย

เธอไม่ได้ทุบแบบแม่ของเขา แต่ใช้เครื่องผสมอาหารปั่นเอา ก่อนจะเทเนยละลายลงไปผสมเขาอาสาช่วยกดส่วนผสมในถ้วยให้แน่น อีกหนึ่งหน้าที่ประจำของเขาในสมัยนั้นหากบังเอิญได้ทำ ก่อนจะนำไปแช่ตู้เย็น ระหว่างนั้นเธอหันไปเตรียมส่วนผสมคาราเมล หรือทอฟฟี่ เธอนำหม้อใส่น้ำตาลทรายตั้งไฟก่อนจะเทวิปครีมตามลงไป

“ไม่ใช้นมข้นหรอกหรือ ที่ไม่ใช่นมข้นหวาน” เขาหลุดปากถามเนื่องจากไม่เหมือนกับที่เคยเห็นแม่ทำ

“คุณทำเป็น?” “แม่ผมน่ะ นี่เป็นขนมประจำบ้านผม” เธอพยักหน้ารับรู้ “สูตรที่นี่คงเปลี่ยนไปบ้างน่ะ”

“กล้วยยังไม่เหมือนกันเลย” เขาจำได้ ช่วงแรกที่มาถึงเขาตื่นตาตื่นใจกับกล้วยหอมเต็มหวี เนื้อไม่แน่นเท่ากับกล้วยหอมคาเวนดิชที่เขาเคยกินมาตลอดชีวิต รสหวานกว่า กลิ่นหอมแรง เขาซื้อยกหวีอยู่เป็นอาทิตย์ กินให้เอียนกันไปข้าง ราคากล้วยที่นี่ถูกราวกับให้เปล่า แถมยังมีกล้วยอีกหลากหลายชนิด ลูกป้อมๆลูกเล็กเท่านิ้วก้อย ลูกเหลี่ยมๆ ที่เผาไฟก่อนกิน

“ปกติแม่คุณทำยังไง”

“ใช้นมข้นตั้งไฟ” แม่ของเขาเคยเล่าที่มาของสูตรให้เขาฟัง “ตั้งไฟจนงวดใส่น้ำตาล เคี่ยวจนเป็นคาราเมลเหนียวหนืด” “ผมเคยซื้อคาราเมลกระป๋องกลับบ้านมาแม่บ่นไม่หยุด”

ตาของเธอเป็นประกายกล้า “นั่นมันความภาคภูมิใจของคนทำขนมนะ” เขาหัวเราะ

หม้อคาราเมลเริ่มเดือดปุด ส่งกลิ่นหอม เธอปิดเตา หันไปหั่นกล้วยหอมแทนและบอกให้เขาตีวิปครีมไปด้วย

เธอไว้ใจเขาให้เขาเป็นคนตีส่วนผสมเองแล้ว หลังจากคอยจับชามอ่างเฉยๆมานาน ครั้งนี้ใช้เครื่องตี ไม่ได้ยากเย็นอะไร วิปครีมขึ้นฟูขาว เสียงโทรทัศน์กล่าวถึงข่าวพายุหิมะในประเทศบ้านเกิดของเขา หิมะขาวหนาเป็นชั้น เธอหันมองโทรทัศน์“เหมือนวิปครีมเลย”

เขานึกถึงสมัยเด็ก หิมะตกอาจฟังดูเป็นเรื่องสนุก แต่ไม่ใช่เลยหิมะท่วมสูงถึงเข่า แม้ให้สัมผัสนุ่มเบาราววิปครีมแต่ก็ละลายเปียกทันทีที่ก้าวเข้าอาคาร พื้นเปียกลื่นเป็นรอยรองเท้าดำๆเสื้อผ้าเปียกจนหนาวสั่น ยังไม่นับที่ต้องคอยโกยหิมะจากทางเท้าและทางเดินรถ กว่าจะเสร็จก็แทบแข็ง ปลายมือและจมูกแม้จะไม่ถึงขั้นหิมะกัดแต่ก็แดงชาไร้ความรู้สึกไปพักใหญ่ “ไม่เลยสักนิด” ถ้าเป็นไปได้ไม่เจออีกเลยจะดีกว่า

เธอใส่กล้วยที่หั่นชิ้นลงในแต่ละถ้วยเสร็จแล้ว หันมารับชามวิปครีมจากเขาไปตักใส่ถ้วยขนมต่อ

เขาพูดอีกครั้งก็เมื่อเธอเริ่มโรยผงโกโก้ลงบนหน้าขนมแต่ละถ้วย“เมื่อกี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่อยู่ที่นี่ ที่ผมนึกเรื่องที่ทำให้ผมไม่อยากกลับบ้านได้-ผมหมายถึงหิมะน่ะ”

“นั่นเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี” เธอถาม เขาเองก็ลังเลที่จะตอบ เขากลบฝังความทรงจำเกี่ยวกับบ้านเกิดไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนกระทั่งมาที่นี่

เธอไม่ซักไซ้อะไรต่อ เรียงขนมใส่ถาดก่อนจะถือเดินไปทางหน้าร้าน “บางทีหากคุณชิมขนมพวกนี้ได้ก็คงดี” เธอพูดก่อนจะเดินพ้นประตูไป