น่าตลกที่หลังจากนั้นความทรงจำของเขาก็เหมือนถูกตัดฉับ 

เหมือนจะจำได้แค่เลือนรางว่าเขาปล่อยให้เด็กหนุ่มที่ดูจะเด็กกว่าไม่เท่าไหร่ยืนตากฝนจนแทบไม่เหลืออะไรให้จินตนาการภายใต้เสื้อผ้าชุดนั้นประมาน 5 นาทีได้ ขอบคุณสวรรค์ที่ยังเห็นใจให้คนคนนั้นใส่กางเกงผ้าสักหลาดสีน้ำตาลเข้ม ไม่อย่างนั้น.. อ่า เขาไม่อยากจะคิดถึงส่วนที่เหลือ

"ไอ้ยองมิน ยืนทำอะไรวะ" เสียงเจ้านายเขาตะโกนเรียก แล้ววินาทีที่เหมือนต้องมนต์ก็หายไปสิ้น คังดงโฮยิ้มกว้างทั้งปากและตา เรียกชื่อเด็กหนุ่มแปลกหน้าดังลั่น ก่อนจะพรวดเข้ามาคว้าแขนคนตัวเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าตรงหน้าเขาแล้วเสือกร่างบอบบางเข้าไปในห้องเก็บของข้างๆ ที่มีล็อกเกอร์ไว้เก็บเสื้อผ้า รวดเร็วเหมือนเสือขาวสมฉายา 

มารู้อีกทีคือเด็กหนุ่มคนนั้นยืนปรับสายกีตาร์เงียบๆอยู่ตรงกลางลานดนตรีที่ว่างเปล่านั้นแล้ว

จองเซอุน.. ชื่อของเด็กคนนั้น เกิดปี 97 อายุน้อยกว่าเขา 2 ปีพอดี

ร่างเล็กๆที่ตัวใกล้ๆกับเขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ปลายข้อมือสีฟ้าสดใส ท่อนล่างเปลี่ยนเป็นเดนิมสีเข้ม 

"โทษที เอาเสื้อผ้ามึงให้เขาใส่ก่อน เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ" เสียงเจ้านายเขาดังอยู่ข้างๆ คังดงโฮยืนกอดอก มองไปที่ร่าง "เด็กใหม่" คนเดียวกับที่เขามองอยู่ 

คนที่ยืนหน้าผ่องผมแห้งหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วมาแทนนักดนตรีประจำที่มาไม่ได้ในค่ำคืนนี้ อิมยองมินได้ยินจากเจ้าเพื่อนตัวดี (คิมซองกยุนผู้รู้ทุกเรื่อง) ว่าจองเซอุนเป็นรุ่นพี่ในชมรมดนตรีของอีแดฮวี เด็กน้อยคนนั้นที่เจ้านายเขาหมายตา

อ่าจริงด้วย อีแดฮวี นักร้องประจำของผับ เขามีปัญหาในการจำชื่อคน

แต่กับ "จองเซอุน" อิมยองมินแน่ใจว่าเขาคงลืมไม่ได้ไปชั่วชีวิต 

โดยเฉพาะเมื่อสายตาของทั้งคู่สอดประสานกันอีกครั้งหลังจากเจ้าตัวปรับสายกีตาร์โปร่งคู่ใจเสร็จ ลมหายใจเขาสะดุด โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายมองกลับมาด้วยสายตาว่างเปล่า กระจกแก้วใสบานนั้นเหม่อลอยก่อนจะกระพริบสองสามทีเมื่อรู้ตัวว่าโดนคนแปลกหน้าจ้องมอง

ยามมือที่ปรับสายกีตาร์คว้าซองสีขาวขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ไฟแช็กถูกจุดขึ้นอย่างคล่องแคล่ว รู้ตัวอีกทีอิมยองมินก็จ้องตากับจองเซอุนผ่านม่านนิโคตินสีขาวที่เจ้าตัวพ่นออกมาแผ่วเบารอบตัว

อิมยองมินแน่ใจว่าเขาเห็นริมฝีปากของอีกฝ่ายยกขึ้น.. 

คังดงโฮเดินหายไปจากตรงนั้นแล้ว.. คนคนเดียวที่เด็กหนุ่มจะมองเห็นอยู่ในสายตา ก็มีแต่เขา 

มุมปากอิ่มยกขึ้น อิมยองมินสาบานได้ มันมากกว่าแค่ยิ้มมิตรภาพที่ส่งให้คนแปลกหน้า โดยเฉพาะเมื่อแก้วตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นปรือลง ยกเย้า ยั่วยวน

ฝนข้างนอกหยุดตกไปนานแล้ว แต่อิมยองมินได้ยินแต่เสียงตึกตักของก้อนเนื้อด้านซ้ายที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง

.. สะดุ้งสุดตัวตอนที่จองเซอุนละสายตาไป โยนไส้บุหรี่ลงกับปลายเท้าแล้วขยี้ให้ดับภายในคราวเดียว 

.. สูดลมหายใจแรงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแกะห่อลูกอมออกมา แค่จะตบใส่ปากยังไม่พอ จองเซอุนส่งนิ้วเรียวยาวที่ถือลูกอมนั้นเข้าไปแล้วดูดเบาๆ ดึงมันออกแล้วตวัดลิ้นเล็กๆสีชมพูออกมาไล้วนใหม่ ราวกับไม่หนำใจในรสของลูกกวาดสีหวานนั้น

ทั้งหมดที่เด็กหนุ่มทำ ม่านตาใสแจ๋วที่ปรือลงนั้นยังคงจ้องเขาไม่กระพริบ.. 

อิมยองมินร้อนตั้งแต่คอไล่ไปจนถึงอวัยวะส่วนอื่น.. ส่วนที่เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ามันจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกับคนที่เป็นเด็กหนุ่มหนั่นแน่นเหมือนกันกับเขา

คนที่มีอวัยวะส่วนนั้นเหมือนๆกัน..

อิมยองมิน แกมันบ้าไปแล้ว!