โลกค่อย ๆ เปลี่ยนเรา ในขณะที่เราตัวเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับโลก

เราต่อสู้ เราอดทน เราแก้ไขปัญหา และอยากให้ทุกอย่างออกมาดีแค่ไหน

โลกก็จะพังมัน

มีคนอื่นอีกมากมายที่ไม่เห็นด้วยและตั้งคำถามถึงความพยายามของเราตลอดเวลา

จนกระทั่งถึงกับเพิกเฉยและไม่สนใจ มองไม่เห็นความพยายามนั้นด้วยซ้ำ 

กว่าเราจะมองเห็นสิ่งสวยงามมากมายที่โลกมอบให้เรา ถึงตอนนั้นเราจะยังทนได้หรือเปล่านะ?

เราจะยังมองสิ่งเหล่านั้นว่าสวยงามอยู่หรือเปล่า 

ในขณะที่เฝ้ามองคนเห็นแก่ตัว คนคิดร้ายและคนที่ทำไม่ดีกับคนอื่น

กำลังมีความสุขในโลกที่พวกเขาเป็นฝ่ายได้เปรียบ เราก็รู้เลยว่าโลกนี้ไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อทุกคน

ความเปลี่ยนแปลงเป็นเสมือนหอยทากที่คลานเชื่องช้าและสับสนในหนทาง

ฉันเองก็เช่นกัน 

อ่อนแอ เชื่องช้าและสับสนในโลกที่ต้องรวดเร็ว เข้มเเข็ง และรู้เท่าทัน 

"โลก" ที่ฉันหมายถึงคือโลกที่พวกเราทุกคนสร้าง โลกที่พวกเราทุกคนอยากเปลี่ยน

โลกที่เราอยากจะอยู่ไปนาน ๆ และเป็นโลกที่เราอยากให้มันแตกสลายหายไปเสีย

ทำไมเราถึงสร้างโลกแบบนี้ขึ้นมากันนะ?

เราตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว หรือมันผิดพลาดที่ตรงไหน ทำไมมันถึงกลับตาลปัตรไปหมด

การเพ้อถึงโลกที่ดีงามกว่านี้ หรือแม้แต่การสงสัยในความป่วยไข้ของโลกกลายเป็นเรื่องน่าขบขัน 

เป็นเรื่องของพวกคิดมากและไม่ยอมปล่อยวาง ซึ่งมีเพียงเสียงตอบรับตัดรำคาญว่า

"อย่าคิดมากน่า"

เราทำดีที่สุดในทุกวันไม่ได้หรอก บางวันเราก็ห่วย บางวันเราก็ท้อและเหนื่อย 

บางวันเราก็พ่น Hate Speech แต่บางวันก็ discuss กันด้วยเหตุและผล

เพราะมันไม่มีอะไร perfect โลกมันถึงยังเป็นแบบนี้หรือเปล่า?

หรือต่อให้มันดีที่สุดมันก็จะยังเป็นแบบนี้ ?

หรือเพราะมนุษย์เองก็ไม่ได้สมบูรณ์ แล้วจะหวังให้โลกสมบูรณ์ไปกว่านี้ได้อย่างไร

คงเพราะเรายังคงแสวงหาความสมบูรณ์แบบนั้น แต่มันไม่เคยเกิดขึ้น

ผู้คนมากมายที่ยังเฝ้าโทษตัวเอง และยังคิดว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ไม่ดีพอสำหรับทุกอย่าง

เพราะว่าโลกให้คำตอบกับเขาแบบนั้น ให้ความสิ้นหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผลิตซ้ำฝังหัวเรื่องโลกที่ดีกว่าที่เราไม่สามารถไปถึงได้ มนุษย์เป็นเช่นนั้น?...

สร้างโลกสมมุติเป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ วิมานเมฆที่ตัวเองอาศัยอยู่ไม่ได้

เพียงเพื่อจูงใจให้คนที่อยู่ในโลกที่บิดเบี้ยวนี้ ทำให้โลกนี้เป็นวิมานในหมู่เมฆในตำนาน

เราสร้างความหวัง แล้วเราก็พังมัน เราสร้างสิ่งสวยงาม ทั้งที่จริงแสนอัปลักษณ์

เราให้ราคาความฝันเหนือความจริง 

สิ่งสวยงามในฝันย่อมมัวเมาเย้ายวนกว่าความเป็นจริงแสนน่าเกลียดเสมอ

โลกแบบที่เราใฝ่ฝันจะเป็นจริงได้มั้ย?

หรือคงต้องฝันต่อไป ฝันให้ได้ฝัน ฝันให้หล่อเลี้ยงจิตใจ 

แต่โลกจะไม่ไปไหนเลย โลกจะยังอยู่ที่เดิม