บากแม้จะเคยได้ชื่อว่าเป็นพรานทมิฬ เป็นยอดนักรบ นักล่าแห่งผืนนภาที่ใครๆต่างก็ยำเกรง เล่าขานถึงความน่ากลัวของทักษะการรบที่ดุดัน เหี้ยมโหด และน่าหวาดหวั่น ท้าวเทหะยักษากล่าวชมเสมอยามได้รับการถวายรายงานจากลูกน้องคนสนิท ตัวเขาเองก็นับได้ว่าภาคภูมิใจในฝีมือฉกาจกรรจ์ของตัวอยู่ไม่น้อย มือที่ยาว ข้อนิ้วที่โปนเล็กน้อย มีนอสีแดงสดงอกออกมา รวมถึงเล็บยาวสีเดียวกัน

มันคือมือของนักรบ

มือของบุรุษที่จับอาวุธ

มือนี้ไม่เคยปราณี

มันอาบเลือดเสียจน…

บากเองก็คิดว่าคงล้างไม่ออก

………………………………...

รุ่งอรุณมาเยือนอย่างเงียบเชียบเช่นเดิม หากร่างบางที่นอนหลับอยู่ในมุ้งสายก็พลันลืมตาตื่นขึ้นมาตามวิสัยปกติที่ต้องหุงหาอาหารเตรียมรอท่าเช่นทุกครั้ง หล่อนค่อยๆเคลื่อนกายออกจากอ้อมแขนใหญ่ที่กอดเอวเอาไว้ ยิ้มบางให้ท่าทีงัวเงีย ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงแห้งเพราะตื่นตาม

           “ ...จะรีบไปไหนกัน “

         “ เช้าแล้วจ้ะพี่ ไม่เป็นไร พี่นอนต่อเถิด กลับมาก็ดึกดื่น “ เธอว่า อีกฝ่ายมองก่อนจะรวบร่างที่เปลือยเปล่ามาซบอก จูบแก้มอย่างเรียกร้อง

           “ ก็เพราะกลับมาดึกน่ะซี... จึงไม่ได้กอดเจ้าเท่าที่ควรเลยนะ อ๊อด “

           “ พี่บาก ไม่เอานะจ๊ะ พอแล้ว พี่ง่วงก็นอนต่อเถิดนะ ข้าต้องไปหุงข้าว ไหนจะเตรียมยาให้พ่ออีก… “ เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ มือสีม่วงก็ยอมปล่อย แต่ก็ไม่วายถอนหายใจใส่เมียรักจนหล่อนต้องยกมือตีไหล่เข้าให้

           “ ข้ารู้นะจ๊ะว่าพี่ถอนใจทำไม “

           “ เอ้าๆ เอาที่เจ้าสบายใจเถิด พี่ขอนอนต่ออีกหน่อย “ บากเอ่ย อ๊อดพยักหน้ารับ หยิบผ้าแถบมาเตรียมจะรัดอก ก็พบว่าโดนชายผมขาวแกล้งเอาไปนอนกอดเสียอย่างนั้น

           “ พี่บาก...อย่าแกล้งข้าสิจ๊ะ “ คนโดนกล่าวหายิ้มเห็นเขี้ยวขาว

           “ มิได้แกล้งเสียหน่อย พี่แค่อยากมองร่างเปลือยของเจ้า “ หญิงสาวย่นคิ้วใส่

           “ พี่บาก พูดจาไม่อายผีบ้านผีเรือน “ ชายหนุ่มหัวเราะ

           “ ผีบ้านผีเรือนคงไม่อยู่ในห้องนี้ตั้งกะเมื่อคืนแล้วกระมั้ง …. “ อ๊อดหน้าแดงลงมือหยิกต้นแขนสามีเต็มแรงจนเขาต้องร้องโอดโอยส่งผ้าแถบและผ้านุ่งให้แต่โดยดี อดีตพรานมองดูแก้มแดงๆแล้วก็อดจับดึงเอาใบหน้าน่ารักนั่นโน้มลงมาหา

           “ จูบอรุณสวัสดิ์พี่หรือยัง “

           “ ปากดีจนไม่น่าจูบเลยพี่น่ะ “ เธอบ่นให้แต่ก็ยอมจูบปากมีแผลอย่างแสนรักเอาใจ ก่อนจะผละออกไปจากมุ้ง หล่อนเถิบตัวที่แต่งกายเรียบร้อยแล้วมานั่งหน้ากระจก เตรียมหวีผมหวีเผ้า แต่ตอนนั้นเองคนในมุ้งที่น่าจะนอนต่อกลับออกมาหยิบหวีกระที่วางไว้ไปเสียก่อน

           “ พี่บาก? “

           “ พี่จะหวีให้ “ เขาบอก นั่งลงข้างหลัง อ๊อดส่ายหัว

           “ ไม่ต้องดอกจ้ะพี่… อ๊อดหวีเอง “

           “ พี่อยากทำให้ “  พรานหนุ่มเอ่ยยิ้มบางให้ คนน้อยวัยกว่าก็ได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร หันหลังมองตนเองและคนรักในกระจก บากค่อยๆจรดปลายหวีกระลงบนผมสีน้ำตาลเข้ม แต่ก่อนอ๊อดจะไว้ผมทรงดอกกระทุ่ม ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องเหมาะสมเพราะต้องฝึกปรือวิชามวย การไว้ผมยาวคงจะไม่เป็นผลดีกับการฝึกเท่าไหร่ ไหนจะต้องเดินทางฝ่าอันตรายมากมาย นานพอตัวที่อ๊อดจำต้องทิ้งความเป็นสตรีเอาไว้เพื่อกอบกู้บ้านเมือง…

                      แต่ใครเล่าจะรู้

                      หล่อนมิเพียงกอบกู้เมือง

                      แต่ยังได้กอบกู้หัวใจและชีวิต

                      ของผู้ที่ไม่เคยได้รับความรักมานานมากแล้ว

           “ ...พี่หวีได้เบามือเหลือเกินจ้ะ “ อ๊อดเอ่ยชม บากยิ้ม

           “ งั้นหรือ...คงเพราะผมเจ้านุ่มมาก แล้วก็มิได้พันกันยุ่งเหยิงละมั้ง แต่หากเจ้าเจ็บเจ้าก็บอกพี่มาตามตรงเสียล่ะ อย่าได้ปดเชียว “ มือของบากบรรจงสางผมต่อให้ ค่อยๆใช้มือสางช่วย เล็บที่เคยแหลมคมถูกตัดจนสั้นกุดหมดแล้ว ดวงตาสีทองจ้องมองหลังคอสีน้ำผึ้งที่เผยให้เห็นขณะแยกผมออกเป็นสองส่วน มองอยู่ครูก็อดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆแล้วไล่มายังเส้นผมหอมละมุน นุ่มเหมือนไหม ทิ้งตัวลงราวสายน้ำ

           “ พี่บาก “ แขนค่อยๆโอบล้อมรอบเอวคอด ริมฝีปากของชายหนุ่มประทับจูบที่กระหม่อม

           “ ใยต้องให้น่ารักให้พี่รักมากถึงเพียงนี้ หือ แม่หญิง “ หญิงสาวหัวเราะ จับมือที่กอดตนเองเอาไว้

           “ พี่ก็เหมือนกัน ใยต้องอ่อนโยนน่ารักกับข้ามากขนาดนี้ “

           “ เพิ่งมีคนชมทมิฬแบบพี่ว่าน่ารัก “ เขาว่า มองดวงหน้าสะอาดที่ส่งยิ้มให้

           “ ก็พี่น่ารัก...ขอบคุณที่หวีผมให้นะจ๊ะ พี่หวีได้เบามือมาก เบากว่าที่พ่อหวีให้ตอนเด็กๆเสียอีก “ บากยิ้มอย่างมีความสุข ตอนนั้นเองที่อ๊อดจับมือของเขาไปแนบแก้ม

           “ มือพี่นี่ดีจัง หวีผมก็เบาแสนเบา อุ่นด้วย “

           “ ...ชอบมือพี่หรือ “ ทมิฬหนุ่มถาม ผละมือออกมาจนอ๊อดแปลกใจ

           “ พี่บาก? “

           “ ….มือพี่...จริงๆมันไม่คู่ควรจะ...หวีผมให้เจ้าเลย “ ชายหนุ่มเอ่ยพลางมองมือของตนเอง แม้มันจะสะอาด แต่ในสายตาของบาก รอยคราบเลือดยังคงติดตรึงเสมอ อ๊อดพอจะเข้าใจได้จึงจับมือมามากุมเอาไว้…

           “ ข้าชอบมือของพี่นะ ชอบเวลามือของพี่ช่วยข้าหยิบจับของในครัว ช่วยข้าทำยาให้พ่อ ข้าชอบให้มือพี่สางผมให้ ชอบยามนิ้วยาวเรียวของพี่ป้อนข้าวข้าตอนข้าไม่สบาย ...เวลาที่พี่เอามือมาแตะแก้มข้า  ข้ามีความสุขที่สุด “ มือเรียวขาวของมนุษย์ยกมือของสีม่วงมีนอเล็กๆของทมิฬขึ้นมา จรดริมฝีปากจูบลงตรงกลางมือใหญ่กว่าของตัวอย่างอ่อนโยน

           “ ข้ารักมือของพี่จ้ะ ไว้วันหลัง หวีผมให้ข้าอีกนะ “

           “ ...พี่จะหวีให้เจ้าไปตลอดชีวิตเลย อ๊อด มานี่สิ “ บากดึ้งรั้งร่างบางกว่าตนเองให้มานั่งตัก จูบปากบางน้อยๆอย่างรักแสนรัก หญิงสาวแก้มแดงเมื่อเพิ่งจะนึกได้ว่าสามีของเธอมิได้มีผ้าผ่อนติดกายเลย

           “ พี่บาก...ไปนุ่งผ้าเลย “

           “ อีกเดี๋ยวซี อ๊อด… “ คนโดนเรียกเงยหน้ามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสบกับดวงตาสีทองพื้นดำ

           “ พี่รักเจ้า...รักเสียยิ่งกว่าชีวิตของพี่นะ เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกน่ารักเสียที พี่หยุดรักเจ้าไม่ได้แล้วนะ “

           “ ...พี่บาก พี่นี่ ….อ๊อดก็รักพี่นะ รักพี่ยิ่งกว่าชีวิตของอ๊อดเหมือนกัน พี่ด้วย หยุดน่ารักได้แล้วนะ อ๊อดรักพี่มากรู้ไหม “ เธอว่าเอนกายซบลงแผ่นอกกว้างแสนอบอุ่น บากยิ้มจับเมียรักลงนอนกับฟูก พรมจูบที่แก้มและปาก มือดึงรั้งผ้าแถบอย่างรวดเร็วจนหล่อนต้องร้องท้วง

           “ พี่บาก เดี๋ยวเถอะนะะ “ อ๊อดหยิกมือไวๆนั่น

           “ โอ๊ย! ไหนว่าชอบมือพี่ไง ใยมาหยิกมือพี่กัน “ เขาบ่นให้

           “ จะไม่ชอบตรงพี่รุ่มร่ามเนี่ยล่ะ ดูสิ ผมข้ายุ่งอีกแล้ว “

           “ เดี๋ยวพี่หวีให้ น่า...จะไม่เมตตาพี่เลยหรือ “ บากใช้มุกออดอ้อน แต่เมียสาวกลับไม่ยอมง่ายๆ

           “ ไม่ได้จ้ะ ลุกเลยนะ “

           “ ไม่ลุก “ อดีตพรานยียวนใส่ ด้วยตัวใหญ่กว่ามาก ไม่มีทางเลยที่อ๊อดจะหลุดจากอ้อมกอดไปได้ เธอถอนใจ เอี้ยวหน้ามองฟ้าที่ยังไม่สว่างมากดี ก่อนกลับมามองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของคนรัก

           “ …..ข้าจะยอมตามใจพี่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะจ๊ะ “

           “ รู้แล้วน่า แม่หญิงอ๊อด “ พรานทมิฬยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ในใจกระหยิ่มยิ้มย่องที่จะได้ทำตามใจตนเอง แต่ทว่าทุกการเคลื่อนไหวและการกระทำถูกหยุดด้วย…

           “ แอ๊ะะะ!!! “

เสียงร้องที่ฟังไม่ได้ศัพท์จากมุมห้องที่มีตะกร้าน้อยๆวางไว้ปลายมุ้ง ก่อนที่ใบหน้ากลมจะโผล่ขึ้นมามอง ดวงตาสีทองกลมโตรับกับผมขาวน่ารัก มือน้อยๆอ้วนป้อมเกาะขอบตะกร้ามองบิดามารดาตาแป๋ว พรานหนุ่มถึงกับคอตก อ๊อดหัวเราะ

           “ ลูกใครหนอ ตื่นเช้าเชียว “ เธอว่า ค่อยๆลุกขึ้นเพราะตอนนี้บากจำต้องกลับเข้ามุ้งไปนุ่งผ้าผ่อนให้เรียบร้อย หญิงสาวยิ้มลุกจัดทรงผ้าแถบก่อนจะไปอุ้มเด็กน้อยมากอดหอม

           “ ว่าอย่างไร แสง ตื่นเช้าจังเลยนะลูกนะ “

           " นี่เราจงใจแกล้งพ่อหรือ หือ? “ ร่างสูงถามขณะเก็บที่นอนหมอนมุ้ง

           “ ลูกจะไปรู้ได้อย่างไร เด็กก็แบบนี้...นอนหลับเต็มอิ่มแล้วเหรอลูกเหรอ “ อ๊อดถามบุตรชายตัวน้อยวัยขวบเศษที่เหมือนบิดาแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว เจ้าตัวดียิ้มเริงร่าประจบแม่ มือน้อยๆกำผมที่ยังไม่ได้รวบของแม่เอาไว้

           “ ชอบผมแม่หรือ “

           “ เจ้าตัวอ้วน ไม่ได้นะ ผมของแม่เจ้าเป็นของพ่อ “ บากว่า มองลูกชายที่เหมือนตนเอง ดูท่าจะเหมือนกระทั่งนิสัยด้วย เขาเอานิ้วที่ไร้คมจิ้มจมูกน้อยๆของลูก (ซึ่งเป็นสิ่งที่ตาของเด็กคนนี้ภูมิใจหนักหนาที่ได้จากมารดามากกว่าบิดา…) แสงย่นหน้าใส่

           “ แน่ะ มาย่นหน้าใส่พ่ออีก มานี่เลย “ บากดึงตัวลูกชายไปอุ้ม ยกปากเป่าพุงกลมๆของลูกเสียงดังจนเจ้าตัวน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อ๊อดยิ้มมองอย่างมีความสุข

                      ใครจะว่าผัวของหล่อนใจคอโหดเหี้ยมเช่นไรก็ช่าง

                      หากยามนี้บากก็เป็นแค่ทมิฬตนนึงที่เป็นพ่อแล้ว

                      เขาตัดเล็บที่เป็นอาวุธตนเองจนสั้น

                      เพื่อไม่ให้มันบาดลูก และตัวเธอ

                      ปากคนก็ว่ากันไปอย่างที่มองเห็น

                      แต่อ๊อดรู้ว่าคนที่ตนเองรักอ่อนโยนมากแค่ไหน

                      แล้วจะให้หยุดรักก็คงจะยากเต็มทีแล้ว...

           “ เอ้า ตื่นกันหมดแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาที่ข้างล่างกันเถอะจ้ะ ข้าจะได้ไปหุงหาข้าวปลาให้ “

           “ อ๊อด.. “

           “ จ๊ะ...พี่… “ บากยิ้ม อุ้มแสงลูกชายพาดบ่าไปข้างหลังก่อนจะโน้มตัวลงจูบอ๊อดเบาๆที่ปาก

           “ ไว้มาต่อคืนนี้นะ “ หญิงสาวแก้มแดง

           “ พี่นี่ก็… “ เขายิ้มให้

           “ รักเจ้านะ “

           “ เช่นกันจ้ะพี่… “ เธอเอ่ย กะว่าจะจูบตอบคนรักก็พอดี….

           “ อ๊อดเอ๊ย! พ่อได้ยินเสียงเจ้าแสง หลานตื่นแล้วเหรอ???? “ เสียงทุ้มของจมื่นพันธ์ทำให้อ๊อดที่กำลังจะยืดตัวจูบบากชะงัก หล่อนรีบกระวีกระวาดมาเปิดประตูห้อง โดยมีพรานทมิฬที่เบ้หน้าอุ้มลูกเป็นฉากหลัง

           “ อา...อรุณสวัสดิ์จ้ะพ่อ “ อ๊อดเอ่ยทัก อีกฝ่ายยิ้มให้ลูกสาวก่อนจะหน้าหงิกใส่อีกคนในห้อง

           “ อรุณสวัสดิ์ จมื่น “

           “ เออ… “ เขาตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเคลื่อนตาไปหยุดที่เจ้าหลานชายตัวน้อย

           “ เจ้าแสงงงง มาหาตามาลูกมา “ จมื่นพันธ์ร่าเริงเมื่อเห็นหลานชาย รีบใช้ไม้ค้ำเดินมาหา บากจะแย้งว่าเขาจะอุ้มลูกลงไปเองก็…

           “ แอ๊ะะ แอ๊…. “ แสงอ้อแอ้ใส่ตาเลี้ยง ยื่นมือหาทันทีอย่างน่าเอ็นดู คนเป็นพ่อขมวดคิ้ว ก่อนจำต้องส่งลูกชายให้ไปอย่างงงๆ พันธ์วรเดชก้มลงหอมแก้มหลาน

           “ เออๆ ตื่นมาอารมณ์ดีน่ารัก มาๆ ตาพาไปดูตาขนมต้มจับปลาไหม “ ไม่ต้องรอคำตอบ จมื่นชราผู้แม้จะแข้งขาไม่ดีต้องใช้ไม้ค้ำก็อุ้มหลานเขยกลงเรือนไปโดยไม่ตกบันไดได้อย่างน่าชื่นชม

           “ ...บางทีพี่ก็คิดนะ...ว่าลูกเราคือลูกจมื่น พี่ชายเจ้าน่ะอ๊อด “

           “ ถ้าเป็นพี่แสงคนนั้นจริง พี่บากจะไม่รักลูกเหรอ “ เธอถามขณะปิดห้องหับเรียบร้อย บากถอนใจมอง

           “ ไม่เลย...ยิ่งเป็นแสงคนนั้น พี่ยิ่งต้องรักสิ “

           “ ...ดีแล้วจ้ะ รักลูกแล้วก็อย่าลืม...รักข้าด้วยนะ “ คนมากวัยกว่าหัวเราะ ก้มลงกระซิบที่ข้างหู

           “ คืนนี้จะรักเสียให้รู้เลยว่า เจ้าต้องหยุดทำตัวน่ารักได้แล้ว “

           “ พี่บากก็! “ อ๊อดแหวเสียงลั่นเรือน อีกฝ่ายยิ้มแล้วหันมามองขณะลงบันได

           “ ...พี่ขอลูกสาวนะคราวนี้ “

           “ ...แล้วถ้าได้ลูกชายอีกล่ะ “ อ๊อดพูดเบาๆแต่คนรักได้ยินจึงตะโกนตอบกลับมาเสียงลั่น

           “ ก็ทำจนกว่าจะได้ลูกสาวไงเล่า แม่หญิงอ๊อด  “

           “ พี่บาก!!!  “

Wise men say only fools rush in

But I can't help falling in love with you

Shall I stay?

Would it be a sin

If I can't help falling in love with you?

Like a river flows surely to the sea

Darling so it goes

Some things are meant to be

Take my hand, take my whole life too

For I can't help falling in love with you

Like a river flows surely to the sea

Darling so it goes

Some things are meant to be

Take my hand, take my whole life too

For I can't help falling in love with you

For I can't help falling in love with you

Can't Help Falling in Love - Elvis Presley