เรียนจบแล้ว ไม่รับปริญญา ไม่ติดต่อใครแม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่อยากติดต่อ ไม่ออกกำลังกาย ไม่ดูแลตัวเอง ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่ทำอะไรสักอย่าง ด้วยเหตุผลง่ายๆ โง่ๆ คือ 'ขี้เกียจ'

หลังจากปิดตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมในกทม.มาหลายเดือน อยู่ๆ แม่ก็ชวนกลับบ้านเกิด เดินทางด้วยรถไฟ 

ด้วยความขี้เกียจ เราไม่เตรียมตัวอะไรเลย มีแค่มือถือ เครื่องเดียว พอมาถึงหัวลำโพงก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า นั่นรถไฟมันนานนะ มือถือเครื่องเดียวอาจจะเอาไม่อยู่ 

เราเดินไปเดินมาภายในหัวลำโพง มองหาร้านหนังสือ เจอร้านหนึ่งแต่เดินวนๆ สองรอบ กลับไม่ได้อะไรติดมือออกมาเลย

ไม่มีหนังสือดี ที่หัวลำโพง

หรือที่จริงแล้วเราแค่ขี้เกียจเลือก ขี้เกียจอ่าน เลยอ้างว่าไม่มีหนังสือดีพอจะให้เสียตังค์ซื้อ

สุดท้ายก็ขึ้นรถไฟแบบตัวเปล่า แม่ตั้งใจให้เรานอนตู้บน แต่เราบอกแม่ว่าตู้บนไม่มีหน้าต่าง สลับกันได้ไหม แม่ก็บอกว่าเราเรื่องมาก เราคิดในใจ ไม่เรื่องมากนะ เรื่องเดียวนี่แหละ คือ 'ขี้เกียจปีน'

ตอนนี้... นอนจิ้มมือถือ ฟังฝรั่งคุยกัน ฟังเพลง มองหน้าต่าง อืม... ไม่มีหนังสือบนรถไฟ มีแต่ความขี้เกียจ