ยืนรอรถอยู่นานจนฝนปรอยเริ่มหนักขึ้น ที่ป้ายรถเมล์มีฉันหนึ่งคน และชายหญิงไร้บ้านอีก 7 คน ความรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลาง homeless community หลายคนนั่งกินข้าว พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ อีกคนกำลังตัดผมให้เพื่อนท่ามกลางความมืด 

เขาพูดกับเพื่อนว่า 

“ทีหลังจะตัดก็มาตัดแต่วัน มืดแล้วมันมองไม่เห็น” 

ปากบ่นแต่มือก็ยังตัดต่อจนเสร็จ เพื่อนดูท่าทางภูมิใจกับผมทรงใหม่ มือหนึ่งลูบผมสั้นเตียนไปมา อีกมือปัดเศษผมตามปกเสื้อ เมื่อพิจารณาเส้นผมจนพอใจก็ซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกง ควักเงินเหรียญขึ้นมาหนึ่งกำมือ หยิบเหรียญสองเหรียญยื่นให้เพื่อน

คนตัดพูดว่า 

“ห้าบาทสิบบาทตามใจ แต่มาเก็บผมมึงไปด้วย” 

ฉันยืนฟังอย่างเงียบๆ ไร้ปฏิกิริยา แต่ในใจยิ้มกว้าง รู้สึกถึงความน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

หลายนาทีผ่านไป 

ไร้รถเมล์

ไร้ความหวัง

รัฐบาลไร้ประสิทธิภาพอย่างที่คนเขาว่ากันจริงๆด้วย

กูโบกแท็กซี่ก็ได้วะ