แต่เป็นเพราะ…สิ่งที่เขาคิดหากจ้าวซู่ไม่เข้ามากลับไม่ใช่ผลักบ่าวชั้นต่ำนั่นออก

เหมือนคราวก่อนที่ถูกเซียวเหลียนอีจับได้ที่พระราชวังตอนนั้น…เขากลับไม่เคยคิดจะผลักคนคนนี้ออกเลย

หากจ้าวซู่ไม่มาจริงๆ…จะเป็นอย่างไรนะ

เซียวหนานสวินหลับตาลง สีหน้ามืดมนราวกับจะบีบน้ำหมึกออกมาอย่างไรอย่างนั้น

“คารวะไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ”

ยังไม่ทันไปถึงห้องโถงรับแขกก็มีเสียงทักทายดังมาจากข้างในแล้ว

เซียวหนานสวินหยุดฝีเท้าลง

แววตาของเขาเฉียบคมมองไปทางต้นเสียงนิ่งๆ “เฮ่อกงกงมีเรื่องอันใดนั้นหรือ”

เฮ่อเหวินจงมีคำพูดติดอยู่ในปากแต่เมื่อเห็นว่าเส้นผมที่เปียกชุ่มทั้งสองคนเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

สภาพเช่นนี้ ดูเหมือนเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ…แต่ทว่าไท่จื่อกับเจิงเอ๋อร์อาบน้ำในเวลาเดียวกันบังเอิญเพียงนี้เชียวหรือ

ทว่าเขาชะงักไปเพียงครู่เดียว จากนั้นก็กล่าวว่า “ทูลไท่จื่อ พรุ่งนี้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาในวังจึงเชิญชวนให้สมาชิกในครอบครัวที่เป็นหญิงเข้าร่วมงานเลี้ยงพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนี้ออกไป สีหน้าของทั้งสามก็พลันเปลี่ยน

ในจวนไท่จื่อที่เป็นสมาชิกในครอบครัวที่เป็นหญิงก็มีเพียงเซวียนเช่อเฟยแล้ว!

ทว่าเซวียนเช่อเฟยกระทำผิด จึงถูกกักบริเวณอยู่

เซียวหนานสวินขมวดคิ้ว “รบกวนเฮ่อกงกงกลับไปทูลให้ทีว่าเหลียงเซวียนไม่ว่าง”

เฮ่อเหวินจงขำขัน “ไท่จื่อใช่ว่าข้าน้อยไม่ยอมไปทูลแทนพระองค์แต่อย่างใด เพียงแต่…กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงสืบเรื่องจนรู้หมดแล้วจึงได้ไปอ้อนวอนขอร้องฝ่าบาท…บอกว่านางเองก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวเรื่องจวนไท่จื่อรอให้จบงานพรุ่งนี้แล้ว ไท่จื่อสามารถลงโทษเซวียนเช่อเฟยต่อได้ ฝ่าบาททรงอนุญาตถึงได้สั่งให้ข้าน้อยมาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของเซียวหนานสวินขรึมลง

สีหน้าของหนิงเจิงยิ่งดูไม่ดีกว่าแม้นอวิ๋นกุ้ยเฟยจะบอกว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวเรื่องในจวนไท่จื่อแต่หากฝ่าบาททรงเห็นเซวียนเช่อเฟยแล้วการจะลงโทษต่อไปหรือไม่นั้นยังยากที่จะมั่นใจได้!”

จากที่คนสูงใหญ่เหล่านั้นมองเซวียนเช่อเฟยเพียงแค่รังแกองครักษ์คนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นองครักษ์ของเขาคนนี้ยังกระโดดโลดเต้นไปมาได้…แต่เซวียนเช่อเฟยกลับถูกเฆี่ยนไปหลายสิบทีและยังถูกกักบริเวณไปหลายวัน ซึ่งพอตั้งนานแล้ว!

ดังนั้นงานเลี้ยงน้ำชาพรุ่งนี้สามารถยืนยันเบื้องต้นได้ว่าเซวียนเช่อเฟยจะถูกปล่อยตัว

หนิงเจิงถอนหายใจลับๆ

อวิ๋นกุ้ยเฟยคนนี้น่ารำคาญจริงๆ วันๆ เอาแต่คิดอะไรแผลงๆ!

แล้วก็องค์ชายสามนั่นด้วย…ต้องเป็นเพราะเขาไม่พอใจดังนั้นจึงไปหาเสด็จแม่ของเขาให้แก้แค้นสินะ!

เหตุใดจึงมีคนปัญญาอ่อนเช่นนี้นะ

สู้ไม่ไหวเลยฟ้องบิดามารดา!

…

หนิงเจิงกลับถึงห้องก็ขึ้นเตียงไปด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนักขณะที่กำลังจะนอนก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ใครกัน”

“ข้าเอง!” เสียงของจ้าวซู่ดังขึ้น

หนิงเจิงตะลึงงัน ลงจากเตียงแล้วสวมชุดใหม่อีกครั้งขณะที่เดินไปตรงหน้าประตูก็ยกมุมปากขึ้น อดไม่ได้ที่จะพูดแซว “จ้าวกงกงตอนนี้ท่านรู้จักเคาะประตูแล้วหรือ ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

จ้าวซู่มองนางด้วยแววตาคับแค้นใจ “ไม่เหมือนเดิมแล้ว เจ้าไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ”

อะไรไม่เหมือนเดิม

หนิงเจิงงงงัน “หา?”

จ้าวซู่ยิ่งคับแค้นใจ “ไม่กล้าไม่เคาะประตูอีกแล้วหากเห็นอะไรไม่ควรอีกครั้ง ไท่จื่อจำต้องควักตาข้าทิ้งแน่ๆ”

หนิงเจิง “…”

“จ้าวกงกง!”

นางหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที แล้วพูดขวยเขินว่า “ท่านพูดจาเหลวไหวอะไรกัน! ท่านมาหาข้ากลางค่ำกลางคืนเช่นนี้ก็เพื่อจะพูดเรื่องนี้หรือ”

จ้าวซู่มองนาง แล้วถอนหายใจเบาๆ “ดูสิ เจ้าพูดจาเช่นนี้กับข้าแล้ว เฮ้อ…คิดถึงตอนนี้เจ้าเข้าจวนมาใหม่ๆเคารพนับถือข้ามากขนาดไหน คำก็ท่านสองคำก็ท่าน แต่บัดนี้…ไม่เหมือนเดิมแล้วไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ”

หนิงเจิง “…”

หนิงเจิงอยากจะเตะเขาให้ปลิวเลยจริงๆ

ทว่าไม่รอให้นางได้ลงมือก็เห็นจ้าวซู่ยกมือส่งสัญญาณ “เด็กๆ นำเข้ามา”

สิ้นเสียงก็มีสาวใช้สองคนมือถือเสื้อสองตัวเข้ามาตรงหน้านาง

หนิงเจิงตะลึงอีกครั้ง “นี่คืออะไรนั้นหรือ”

จ้าวซู่ตอบจริงจัง “ไท่จื่อบอกว่านี่เป็นชุดใหม่ทั้งหมดและยังให้ความอบอุ่นได้ดี ต่อไปเจ้าอย่าใส่ผ้าเน่าๆ อีกหากขนาดไม่พอดีก็ให้คนมาวัดตัวเจ้า แล้วค่อยไปตัดใหม่”

หนิงเจิงตะลึงงัน สายตาเบนเบี่ยงไปที่เสื้อพวกนั้นโดยสัญชาตญาณ

ไม่คิดว่าคำพูดลอยๆ ของนาง ไท่จื่อจะนำไปคิดด้วย และยังให้คนส่งเสื้อมาให้นางอีก

จ้าวซู่กระซิบข้างหูนาง แล้วพูดตักเตือนเบาๆ “องครักษ์หนิงข้าขอแนะนำนะต่อไปหากจะทำเรื่องอย่างว่าก็สวมใส่งามๆ สักหน่อยจะดีกว่าเจ้าอย่าคิดว่าเป็นบุรุษจึงไม่ต้องแต่งเนื้อแต่งตัวเชียว!”

หนิงเจิง “…?”

เรื่องอย่างว่า?

ใบหน้าของนางแดงก่ำ มองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ “จ้าวกงกง ข้าบริสุทธิ์นะ!”

จ้าวซู่เม้มริมฝีปากดูสับสน “อืม”

หนิงเจิง “…”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

เพราะจะได้เข้าวัง ทำให้เยี่ยเหลียงเซวียนดีใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน

หลายวันมานี้ทรมานนางเสียจริง ถูกโบยไปสามสิบทีทำเอานางลงจากเตียงไม่ได้เลยแล้วไท่จื่อยังกักบริเวณนางอีกด้วย นี่มันเจ็บปวดทรมานใจเหลือเกิน!

ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสแก้ตัวเสียที!

ขอเพียงแค่นางปฎิบัติตัวดี ทำตัวน่าสงสารต่อหน้าฝ่าบาทการถูกปล่อยตัวก็เป็นเรื่องปลอกกล้วยเข้าปากมิใช่หรือ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางจึงแต่งหน้าอ่อนๆ ให้ดูอ่อนแอไร้กำลัง

ทว่าเมื่อนางเห็นหนิงเจิงตรงหน้าประตู สีหน้าของเขาก็มืดมนในทันควัน “เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

หากไม่ใช่เพราะสวะชั้นต่ำคนนี้นางจะถูกไท่จื่อโบยแล้วกักบริเวณเช่นนี้ได้อย่างไร

มาบัดนี้สวะนี้ยังกล้าปรากฏตัวต่อหน้านางอีก

หนิงเจิงทำปากแล้วชี้ไปยังขันทีร่างผอมสูงแปลกหน้าข้างๆ

เยี่ยเหลียงเซวียนมองตาม แล้วถามอย่างระแวง “นี่คือ…”

ขันที่คนนั้นตอบยิ้มๆ “ทูลเซวียนเช่อเฟยข้าน้อยเป็นขันทีรับใช้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะพระองค์ทรงเรียกข้าน้อยว่าหวังสี่ได้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงพูดแล้วว่าจะให้องครักษ์หนิงเข้าวังไปพร้อมด้วย”

สีหน้าเยี่ยเหลียงเซวียนแปรเปลี่ยน “กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเชิญสมาชิกในครอบครัวที่เป็นหญิงไม่ใช่หรือแล้วเขาไปทำไมกัน”

เมื่อหวังสี่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ จึงหัวเราะแห้ง “ความคิดของกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงข้าน้อยมิอาจคาดเดาได้พ่ะย่ะค่ะ”

เยี่ยเหลียงเซวียนตะลึง ไม่กล้าพูดจาใดๆ อีก

บาดหมางกับอวิ๋นกุ้ยเฟย ไม่เป็นประโยชน์ต่อนางเลยสักนิด แต่ทว่า…อวิ๋นกุ้ยเฟยเรียกหนิงเจิงไปทำไมกัน!

ไม่เพียงแต่นางเท่านั้นแม้แต่จ้าวซู่ก็ยังจ้องหนิงเจิงด้วยความกังวลเช่นกัน

เมื่อวานตอนที่เฮ่อกงกงมาก็ไม่ได้บอกว่าเชิญหนิงเจิงไปด้วยนี่มาวันนี้อวิ๋นกุ้ยเฟยก็สั่งให้คนมาบอกให้หนิงเจิงเข้าวังพร้อมกันตอนที่ไท่จื่อไปเข้าเฝ้าอีก…นี่มันเจตนาร้ายชัดๆ!

แต่ไม่ว่าจะเจตนาร้ายอย่างไร หนิงเจิงก็ต้องไปสถานเดียว

ไท่จื่อไม่อยู่เขาที่เป็นเพียงบ่าวรับใช้จะกล้าขัดพระบัญชาของกุ้ยเฟยได้อย่างไร

แต่ตอนที่ออกจากจวนไท่จื่อ นางได้หันกลับไปทำปากให้กับจ้าวซู่ในตอนที่หวังสี่ไม่ทันสังเกตว่า‘ไท่จื่อ!’

จ้าวซู่ตกใจเล็กน้อย