เซียวหนานสวินเอ่ยเสียงเรียบว่า“แน่นอน”

จิ่งตี้สีพระพักตร์ยิ่งขรึมขึ้นกว่าเดิม“ไท่จื่อ!”

เซียวหนานสวินสบเข้ากับสายพระเนตรไม่สบอารมณ์ของฮ่องเต้ก่อนเอ่ยปลอบว่า “เสด็จพ่อ หนานจ้าวของเราเป็นแคว้นอันยิ่งใหญ่ ผลการเรียนรู้แลกเปลี่ยนความเห็นกันจะไม่สำคัญได้อย่างไรลูกแค่อยากให้ทูตเทียนจู๋ได้สัมผัสถึงความจริงใจของพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาเขาทั้งมั่นคงและใจเย็นแม้ว่าฮ่องเต้จะยังคงกังวลพระทัยแต่ยามนี้ให้พระองค์กลับคำก็เหมือนจะสายไปเสียแล้ว

“ดีเพคะ!” ทั่วป๋าอวี้กลัวว่าพวกเขาจะกลับคำจึงรีบเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้นะเพคะ”

เมื่อครู่ตอนที่นางเสนอการรำดาบขึ้นมาก็หมายจะทำให้องค์หญิงดื้อด้านนั่นได้รับความอัปยศอยู่แล้วให้ท่านพี่ได้เห็นว่าใครกันแน่ที่คู่ควรกับเขาแต่ยามนี้นั้น...ชาวหนานจ้าวพวกนี้มาขอความเหี้ยมโหดด้วยตัวเองเช่นนั้นนางไม่เลือกสักคนก็คงจะคุยกันต่อไม่ได้กระมัง

ทั่วป๋าอวี้คิดมาถึงตรงนี้แววตาพลันเป็นประกายรอยยิ้ม“นักสังคีต!”

เสียงเครื่องดนตรีเทียนจู๋ที่เตรียมไว้ดังขึ้นตามคำสั่งของนางเสียงดนตรีไพเราะรื่นหูค่อยๆ ดังขึ้นในตำหนักใหญ่

ทั่วป๋าอวี้พลันหันหลังกลับ ชุดกระโปรงสีครามอมควันดุจระลอกคลื่นราวกับบุปผาดอกหนึ่งที่เบ่งบานขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในแววตาผู้คนพลันมีความตื่นตะลึงวาบผ่าน

มองออกเลยว่าฝีมือการร่ายรำของท่านหญิงผู้นี้ช่างเลิศล้ำไม่เป็นรองใครในเทียนจู๋เลยเพียงขยับเบาๆ ก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นทักษะการร่ายรำได้

ทั่วป๋าอวี้แย้มยิ้มมั่นใจออกมาทางสีหน้านางกระโดดแตะพื้นเป็นระยะคลอเคล้ากับเสียงดนตรีลอยอวล ราวกับผีเสื้อสยายปีกบินงดงามและมีชีวิตชีวายิ่ง

ดวงหน้างามของนางสุภาพเยือกเย็นท่าทางอ่อนช้อย ทุกๆ การหมุนตัวราวกับนางฟ้ากำลังเหยียบย่ำไปบนปุยเมฆ

“สมกับเป็นการร่ายรำนางฟ้าอันขึ้นชื่อของเทียนจู๋เสียจริงช่างเหมือนนางฟ้ายิ่งนัก!”

“ก็ต้องมีฝีมือการร่ายรำอันวิจิตรรเฉกเช่นท่านหญิงสิดีนี่เป็นระดับที่คนธรรมดาทั่วไปเต้นกันไม่ได้เลย!”

“แต่ว่า...จูอวี้แสดงก่อนเช่นนี้ทางพวกเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ จะให้ท่านหญิงเลือกๆ มาจริงๆ รึ”

“...”

ประโยคสุดท้ายจบลงเสียงเหล่านั้นพลันสะดุดไป เหล่าขุนนางหนานจ้าวพากันมีสีหน้าทั้งตื่นตะลึงและกังวล

ทั่วป๋าอวี้เห็นปฏิกิริยาของทุกคนแล้วรอยยิ้มในแววตายิ่งเบ่งบาน สิ่งที่นางต้องการก็คือผลลัพธ์เช่นนี้แหละ!

องค์หญิงดื้อรั้นนั่นพ่ายแพ้ให้นางหมดท่ามากเพียงใดอย่างมากก็แค่ถูกฮ่องเต้ดุด่าไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ถ้าหากคนธรรมดาทำเรื่องขายหน้าให้แก่หนานจ้าวต่อหน้าธารกำนัลมากมายอย่างน้อยๆ ก็ต้องโดนโบยเกือบตายกระมัง

หึ

ทั่วป๋าอวี้พลันเกิดความเย็นชาวาบผ่านแววตาไปนางมองไปยังทิศทางหนึ่ง

หนิงเจิงสบเข้ากับสายตานางก่อนจะตัวสั่นขึ้นมาอย่างประหลาด

“ฝ่าบาท...พระองค์คงจะไม่เล่นงานกระหม่อมหรอกกระมัง” นางพึมพำขึ้นเบาๆแต่เซียวหนานสวินก็ยังได้ยินเข้าอยู่ดี

ทว่าไม่รอให้เขาเอ่ยขึ้นสายตาเซียวเหลียนอีก็ปรายมามองนาง “หนิงเจิงข้าได้ยินว่าคราก่อนอวิ๋นกุ้ยเฟยจัดงานเลี้ยงน้ำชาขึ้น ทรงให้เจ้าเข้าวังมาแสดงการรำดาบโดยเฉพาะด้วยนี่”

แล้วอย่างไรล่ะ!

หนิงเจิงตกใจ “องค์หญิง ท่านหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวเหลียนอีกะพริบตาปริบๆก่อนยิ้มจางๆ “ข้าแค่ถามดูเท่านั้น คนที่เล่นงานเจ้าไม่ใช่ข้าเสียหน่อย”

หนิงเจิง “...”

นางกัดฟัน จู่ๆก็มองไปยังบุรุษข้างกาย “ฝ่าบาท รีบบอกองค์หญิงทีว่ามันไม่ใช่อย่างที่นางคิด”

เซียวหนานสวินสังเกตเห็นสายตาของนางคิดอย่างเรียบๆ ก็เป็นเหมือนที่เหลียนอีคิด

ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นขันทีน้อยบอกว่าหนิงเจิงเห็นองค์หญิงกับท่านหญิงเทียนจู๋ทะเลากันจึงได้เดินไปหาถ้าอย่างนั้นพวกนางทั้งสองฝ่ายก็คงจะต้องผูกพยาบาทกันแล้วหากท่านหญิงเทียนจู๋จะเลือกคนล่ะก็ ย่อมเลือกคนที่คุ้นตาก่อนเขาปฏิเสธแทนเซียวเหลียนอีอย่างอ้อมๆ ไปแล้วเช่นนั้นก็เหลือเพียงหนิงเจิงคนเดียวแล้วล่ะ

เซียวหนานสวินเบนสายตามามองนาง “เปิ่นกงแค่ให้ท่านหญิงเทียนจู๋เลือกเอาตามใจชอบส่วนเรื่องต่อจากนี้ก็ไม่ใช่เปิ่นคงเป็นคนตัดสนใจแล้ว”

หนิงเจิง “???”

นางพลันมีปฏิกิริยาขึ้นตนโดนเล่นงานเข้าเสียแล้ว!

นางหยุดเว้นก่อนจะกัดฟันอย่างตกใจและเดือดดาล“กระหม่อมเป็นบุรุษพระองค์จะให้กระหม่อมไปร่ายรำได้อย่างไร”

เซียวหนานสวินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย“เดิมทีการรำดาบก็เป็นการร่ายรำที่ไม่จำกัดเพศอยู่แล้วเจ้ารู้แก่ใจยังจะถามอีกรึ”

ยิ่งไปกว่านั้นนางเป็นบุรุษหรือไม่นางรู้ดีอยู่แก่ใจ!

“แล้วเหตุใดพระองค์ไม่รำเองเล่า!” หนิงเจิงมองอย่างโมโห

“...” เซียวหนานสวินโมโหขึ้นมา เขาพบว่าสตรีนางนี้ชักจะโอหังขึ้นเรื่อยๆ แล้วนึกไม่ถึงว่าจะกล้าเอ่ยกับเขาเช่นนี้

“พี่รองของข้ารำไม่เป็นนี่” เซียวเหลียนอีโพล่งสอดขึ้น นางยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “อีกทั้งประเด็นก็คือท่านหญิงเทียนจู๋ก็ไม่มีทางเลือกพี่รองข้าด้วย”

หนิงเจิง “...”

ใครก็ได้มาตัดหัวสองคนพี่น้องนี่ให้นางที!

ไอ้พวกแซ่เซียวนี่ไม่มีคนดีเลยสักคน!!!

ความคิดนี้เพิ่งจะผุดขึ้นเสียงดนตรีในตำหนักใหญ่ก็พลันหยุดลง ทั่วป๋าอวี้ร่ายรำท่าสุดท้ายอย่างการกระโดดค้อมตัวเสร็จสิ้นจากนั้นการร่ายรำนางฟ้าก็สิ้นสุดลง

ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังกระหึ่มตำหนักใหญ่ทันที

“เยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

ทั่วป๋าอวี้ได้ยินเสียงชื่นชมของทุกคนก็แย้มยิ้มมั่นอกมั่นใจและสง่างามออกมาช่างเหมือนนางฟ้านางสวรรค์เสียจริง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันแสดงความไม่เอาไหนให้ทอดพระเนตรเสียแล้ว”

จิ่งตี้ร้องแย้งขึ้น “ท่วงท่าร่ายรำของท่านหญิงช่างยอดเยี่ยมวิจิตรไม่เป็นรองใครในเทียนจู๋จริงๆ”

ทั่วป๋าอวี้ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมแต่แววตากลับเป็นประกายทะมึนขึ้น “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงชื่นชมเพคะเช่นนั้น...ยามนี้ข้าก็เลือกคนรำจากหนานจ้าวได้แล้วกระมัง”

เสียงปรบมือของทุกคนพลันชะงักไป

จิ่งตี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยหยุดเว้นไปครู่หนึ่งจึงพยักหน้าตรัสว่า “แน่นอนสิ”

“ข้าเลือก...” ทั่วป๋าอวี้พลันหันหลังแล้วชี้ไปทางหนึ่ง “เขา!”

ทุกคนต่างมองตามนิ้วนางอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย...

เซียวหนานสวินกับเซียวเหลียนอีสีหน้าไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยแต่หนังตาหนิงเจิงกลับกระตุกยิกๆ

เมื่อเทียบกับนางแล้วคนอื่นอาการหนักกว่าพอเห็นทั่วป๋าอวี้ชี้มาที่นางทั่วทั้งตำหนักใหญ่ก็พลันฮือฮาขึ้นมาทันที!

“สวรรค์ ท่านหญิงผู้นี้ก็ช่างชี้เป็นยิ่งนัก แค่ชี้ๆไปก็ไปโดนเอาบุรุษคนดังของพวกเราเสียได้!”

“องครักษ์หนิงจะไหวรึ”

“เห็นเมื่อก่อนเขาเจอปัญหายากๆ เพียงใดก็สามารถคลี่คลายมันมาได้เช่นนั้นกับการรำดาบนี้ก็น่าจะ...”

“ฝันอยู่รึคลี่คลายปัญหากับการร่ายรำมันเกี่ยวอะไรกันตรงไหนน่ะ นี่มันต้องฝึกฝนตั้งแต่เด็กๆเชียวนะ”

“ก็นั่นน่ะสิ เจ้าดูไท่จื่อของพวกเราสิ ทรงฉลาดปราดเปรื่องเพียงนี้พระองค์ร่ายรำดาบเป็นซะที่ไหน”

“...”

ทุกคนพูดมาถึงประโยคสุดท้ายก็พากันส่ายหน้าทอดถอนใจ

แม้ว่าจะมีส่วนน้อยที่ยังฝากความหวังไว้กับหนิงเจิงแต่คนส่วนใหญ่ต่างรู้ว่าสถานการณ์ยามนี้มันคิดในแง่ดีได้ยากนัก!