ไม่ว่าวันเวลาจะหมุนผ่านไปเนิ่นนานขนาดไหน ฉันยังจดจำ...แมวของฉันได้เป็นอย่างดี เราใช้ชีวิตร่วมกันมาสิบกว่าปี ฉันจำได้ว่า 'สโนว์ไวส์' เมื่อเยาว์วัยนั้น ซุกซนแค่ไหน หลายคราวที่ฉันต้องจับเธอใส่ถุงพลาสติกแล้วแขวนไว้ เพื่อให้เธอได้อยู่นิ่งๆสักสิบนาที เธอนอนร่วมเตียงกับฉัน...ไม่สิ...เธอนอนบนหัวฉันมากกว่า เพราะตื่นขึ้นมาคราวใด เหมือนมีอะไรหนักๆอยู่บนหัวตลอด เธอโปรดอาหารเม็ดรสทูน่า ,ชื่นชอบนมตราหมี หมางเมินข้าวคลุกปลาทู เธอมีมุมโปรดส่วนตัว ที่ฉันก้าวล้ำไม่ได้ เธอ...เป็นมากกว่าสัตว์เลี้ยงภายในบ้าน เธอ...เสมือนเพื่อน ที่ฉันสนิทสนมและพูดคุยได้อย่างสนิทใจ ยามฉันทุกข์ ฉันบอกเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เธอรับฟัง...เธอนิ่ง สบตา และปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงต่ำๆในลำคอ ครั้งเมื่อหยาดน้ำตาฉันหลั่งหยด เธอ...เดินเข้ามานั่งบนตัก ใช้ขาหน้าแตะสัมผัสลำแขนฉันเบาๆ แมวของฉันคือเพื่อนแท้... ในวันที่เธอหมดลมหายใจ ...น้ำตาฉันหลั่งรินออกมาเป็นสาย หัวใจร้าวระบมอย่างบอกไม่ถูก แมวในความทรงจำของฉัน...ไม่เคยจางหาย แม้เวลาจะหมุนผ่านไปหลากหลายฤดูกาล เธอ... ยังชัดเจนอยู่ในความรู้สึก...จะมีก็แค่ วัน เวลา เท่านั้นกระมัง ที่เป็นเฉดสีจางๆ ผู้เขียน #เจ้าจันทร์ ผู้หญิงเขียนฝันและเพ้อเจ้อจนเป็นเรื่องราว