ไอ้เราคิดว่า ก็แค่เรียน ไม่เป็นไรหรอก ชิวๆ โดยลืมคิดถึงสังคมพยาบาล

ช่วงแรกนั้น ทุกวันจะมีพี่ขึ้นมาหา สอน ตักเตือน คล้ายห้องเชียร์ย่อมๆ ที่เน้นปฏิบัติ สิ่งเหล่านี้ แม้จะเคยเจอมาตอนมัธยม ก็ไม่สามารถจะทนได้ เพราะตัวเองไม่ชอบอะไรอย่างนี้อยู่แล้ว บางวันเลิกห้าทุ่ม เที่ยงคืน สภาพจิตย่ำแย่

และเมื่อเริ่มเรียน ตัวเองเป็นคนไม่ชอบและทำได้ไม่ดีในวิชาชีวะ และวิชาที่ต้องท่องจำ ตอนจะถึงเวลาเรียนก็ไม่มีความสุข เบื่อ ทำให้ท้อแท้ใจยิ่งขึ้น

ทั้งยังต้องเคร่งในการใช้ชีวิต แม้แต่เสื้อผ้ายังเลือกเองไม่ได้ มีประโยคที่ต้องใช้ในการพูด กิจกรรมที่มากมายจากรุ่นพี่ การโดนจับผิด นี้ไม่ใช่สิ่งที่คิดเลยว่าต้องมาเจอในระดับอุดมศึกษา ขาดอิสระเสรี

ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจะเป็นเลย

ทำให้เกิดความคิดที่อยากเป็นหมอ เพียงเพราะหมอไม่ได้ทำหลายอย่างเหมือนพยาบาล คนเชิดชูกว่า เรียนหนักจนไม่ได้คิดเรื่องที่ไม่จำเป็น ไม่ได้โดนระบบอาวุโสมารังแก ได้เรียนเต็มที่ พักเต็มที่ ไม่มีคนจ้องจับผิดในเรื่องการใช้ชีวิต ทำในสิ่งที่เหมาะสมก็พอแล้ว แต่ในใจก็ต้องการจะศึกษาเกี่ยวกับคอมอย่างมากมาย

จึงกลับมาคุยกับพ่อแม่ [ที่ไม่รู้เรื่อง พูดซ้ำไปซ้ำมา จนไม่มีหลักการ ร้องไห้เพราะอัดอั้น] 

......เรื่องอยากเรียนวิทย์คอม ที่เน้นสาขานี้ เพราะตนถนัดเขียนโปรแกรม และมีความชอบในสิ่งที่จะเรียน พร้อมที่จะใส่ความมุ่งมั่นลงไป อยากจะเปลี่ยนโลกเหมือนเช่น บิล เกตส์ และสตีฟ จ็อบส์

ถ้าถามว่า รู้ได้ไงว่าชอบและรักจริงๆ

.....ความรู้สึกนี้ มันเด่นขึ้นเมื่อตอนเข้าค่ายโอคอม เวลาเรียนวิชาอื่น จะรู้สึกไม่อยากเรียน น่าเบื่อ

แต่ครั้งแรกที่รู้สึกได้ คือ มีความตื่นเต้นที่จะได้รู้ สนุก มีความสุขมากๆ ที่จะได้เรียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันอิ่มเอิมมากจริงๆ....

ถว่าอาชีพนี้พ่อแม่พูดหลายครั้งแล้วว่า ไม่มั่นคง จบมาสู้ผู้ชายไม่ได้ ตอนเข้าค่ายตั้งหลายปียังไม่ได้เหรียญ แข่งแค่กับคน 2คน ยังไม่ได้ที่หนึ่งเลย จะไปสู้เขาได้ยังไง (แต่ตอนนั้น เป็นเพราะเราไม่ตั้งใจ ตอนนี้เลยเหมือนโดนบทลงโทษ) จะโดนไล่ออกตอนไหนก็ได้ คนแบบลูก จะไปอยู่ในสังคมที่ต้องแข่งขันกันได้ยังไง ร้องไห้แบบนี้ เอาแต่ใจแบบนี้ อ่อนแอแบบนี้ จบมายังต้องไปแข่งอีก สวัสดิการก็ไม่ดีเหมือนข้าราชการ 

บางครั้งถึงขั้นพูดว่า อยากเรียนก็ไปหาเงินเรียนเอง แล้วไม่ต้องมาคุยกันอีก

มันก็คงจะใช่ ที่ว่าอาชีพนี้มีความไม่มั่นคง แข่งขันสูง เพียงแต่ครั้งนี้ สัญญาว่าจะทำให้เต็มที่ จะให้ได้การงานดีๆ ไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังแน่นอน แต่ขอเวลาให้ได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหม

และถ้ามันแย่เหมือนที่พ่อแม่คิดจริงๆ ต่อไปจะให้ทำอะไรจะยอมทุกอย่าง ไม่เปลี่ยนใจ ไม่คัดค้านแล้ว

แต่ขอโอกาสให้ได้ทำตามฝันตัวเองสักครั้ง ให้ได้สัมผัสการเรียนคอมพิวเตอร์ การทำงาน เขียนโปรแกรม สังคมเด็กสายคอม สังคมสายลุย สังคมเด็กGeek ได้พัฒนาซอฟต์แวร์ ถ้ามันแย่จริงๆ ลูกคนนี้จะกลับไปเป็นพยาบาล หรืออะไรก็ตามให้พ่อแม่เอง