เราเป็นคนในเมืองไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตตัวคนเดียวสักเท่าไหร่ แต่ทุก ๆ อย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ
เราเลือกฝึกงานที่อมรินทร์ เพราะชั้นหนังสือของเราครึ่งหนึ่งก็เป็นของอมรินทร์เสียแล้ว ไม่ว่าจะเป็น ของแพรวเยาวชน แพรวสำนักพิมพ์ หรือแม้กระทั่งโรส พับลิชชิ่ง ทำให้เราเริ่มรู้ตัวว่าอมรินทร์คือสำนักพิมพ์แรก ๆ ที่เราจะเข้าไปเลือกหนังสือก่อนสำนักพิมพ์อื่นเสมอ
แต่แค่เริ่มก็เต็มไปด้วยอุปสรรคแล้ว (ฮา) ตามตารางเดิมเราจะได้ฝึกงานช่วงกลางพฤษภา ปี 63 ถึง ปลายกรกฎาปีเดียวกัน แต่เนื่องจาก COVID-19 ระบาดหนักมาก ทำให้ทุกอย่างต้องเลื่อนออกไปหมด ต้องอยู่บ้านเรียนออนไลน์ ฝึกงานก็ต้องเลื่อนมาเริ่มเอาตอนต้นมิุนา จะยื่นเอกสาร จะเดินเรื่องฝึกงานก็ลำบากเหลือเกิน แต่ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี สำนักพิมพ์ยังไม่เทเราก็ดีใจมาก ๆ แล้ว ฮ่า ๆๆ
ก็อย่างที่บอกไว้ในบรรทัดแรกว่าเราไม่ค่อยได้ทำอะไรเองคนดียว ถ้าไม่มีเพื่อนก็ต้องมีครอบครัวอยู่ด้วยตลอด แต่คราวนี้เราต้องมาฝึกงานคนเดียว ถึงจะมีเพื่อนมาฝึกอยู่ที่เดียวกัน แต่ก็อยู่กันคนละแผนก
แถมอมรินทร์ก็อยู่ไกลบ้านเรามาก แบบมาก ๆ เลย เราก็เลยต้องหาที่พักในการมาฝึกงานระยะเวลา 2 เดือนนี้ เราเลยเลือกมาอาศัยอยู่บ้านลุงเพื่อความสะดวกและประหยัดค่าหอ แต่ต้องแลกกับการอยู่คนเดียว เพราะลุงย้ายไปอยู่บ้านใกล้ที่ทำงานในนนทบุรีแล้ว เหงาx2
การใช้ชีวิตคนเดียวฟังแล้วเหมือนจะง่ายแต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด การใช้ชีวิตคนเดียวทำให้รู้สึกว่าเวลาว่างมันน่าเบื่อมาก ๆ จากที่คิดว่าถ้าได้อยู่คนเดียวจะทำนู่นทำนี่ ทำสิ่งที่อยากทำ ทำทุกอย่างที่ไม่ใช่งาน แต่กลายเป็นว่ามันไม่น่าสนใจเท่าเดิม พลอยทำให้ไม่อยากทำเสียอย่างนั้น อาจจะเพราะเราไม่มีจุดมุ่งหมายก็ได้ อย่างการทำงาน เรายังมีจุดหมายปลายทาง ยังรู้ว่ามันมีจุดสิ้นสุดเมื่องานเสร็จ แต่กิจกรรมยามว่างไม่เหมือนงาน มันไม่มีจุดสิ้นสุด เราจะนอน จะกิน จะดูหนังหรือเล่นเกมนานเท่าไหร่ก็ได้
การว่างงานมันน่าเบื่อจริง ๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in