เฮ้ออพวกแกจะรู้ไหมว่าเจ้าของแกไม่ได้รักแกเลย เสียใจไหมหละชีวิตโดนทอดทิ้ง โอ้ววว เสียใจไหมหละ เสียใจไหม เจ้าพวกไร้ค่า แกมันไร้ค่า(เดี๋ยวๆอินไปไหม)  

เรากับรูมเมทได้หารกันซื้ออาหารแมว ที่อร่อยที่สุดในโลกให้พวกมันได้มีกินมีใช้ทุกวันนี้(มีแมวต้องมีตัง ไม่ใช่มีโอ) แต่พักหลังๆมีร้านอาหารมาเปิดหน้าหอพัก2ร้านพวกมันเลยไปกินที่อื่นแทน แล้วอาหารกระสอบโตสีม่วงๆก็ขายไม่ออกแล้วละจ้า (ตัดภาพไปมองถุงมีโอ ล้มพึ่บ) เจ้าพวกนี้มักจะมาร้องหน้าห้องของเราทุกๆ3ทุ่ม บางทีแค่มาเป็นทางผ่านไปกินอาหารหลังห้อง บางทีมาป่วนห้องทำข้าวของตก มานอนหลบฝนบ้างเพราะในห้องเรามันอุ่น  บางทีก็โดดมานอนทับหัวเราตอนที่หลับไปแล้ว เป็นที่ปิดตาชั้นดี 

หลายครั้งที่หงุดหงิดกับมันที่วิ่งไล่กันทั่วห้อง ชนกี้ตาร์ของรูมเมทล้มบ้างวันนั้นเรานี่เป็นเหมือนคนรับบอล ในกีฬาเบสบอลก็ว่าได้ ต่อให้ตะคอกด่าไปเท่าไหร่พวกมันก็มันไม่รู้เรื่อง(เหมือนแม่ที่กำลังลังดุลูกที่มัวแต่วิ่งซน แต่ลูกไม่สนใจ เหมือนกับ ว่าด่าไปเหอะความสุข อ่าาาาา) สุดท้ายก็ต้องมาตายกับลูกอ้อนมานั่งเล่นด้วยกับมันซะงั้น  

หลายที ที่โดนเรียกร้องความสนใจด้วยการมานอนทับแป้นพิมพ์โน้ตบุ๊ค รวนกันไปอีก มากวนเวลากินข้าวฝนเล็กกับผ้าปูที่นอนจนเป็นขุยบ้างหละ แต่ก็วุ่นวายดี และบางทีมันก็สอนให้คนที่มีนิสัยเอาแต่ใจได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง  เวลาที่เราอยากจะเล่นกับมันแต่มันไม่เล่นเราก็ไม่สามารถบังคับมันได้ วันไหนที่ไม่แวะมาก็หงอยๆเหมือนกัน บางทีไม่อยากเจอก็ดันมาเจอ เราไม่สามารถบังคับใครได้หรอก ต่อให้มีอะไรที่ดี แต่ถ้าหากว่า เรายังนึกถึงกัน เราก็จะมาเจอกัน เหมือนที่เจ้าเหมียวมัน มาร้องเหมียวๆหน้าห้อง อ่าจ้า ไปเปิดประตูสิเชิญเดินสะบัดหมัดเข้ามาแล้วไปกินข้าวหลังห้อง ได้เลยคร้า (ยิ้มมมมมมม)