ดวงตะวันลาลับ ทิ้งแสงสุดท้ายเป็นฉากหลังหมู่ไม้ยืนต้นเบียดเสียดไม่เห็นภายใน เสียงนกกู่ร้องบินกลับรังค่อยจางหายไปกับสายลมยามสนธยา เหลือเพียงความเงียบสงัดรับราตรีกาลคลี่ม่านปกคลุมผืนฟ้า

“พร้อมหรือยังลูอี” เสียงทุ้มนุ่มจากคนข้างตัวเอ่ยถามเอื่อยเนือย คล้ายกับการล่วงเข้าไปในป่าติดอันดับสถานที่ยอดนิยมสำหรับประกอบอัตวินิบาตกรรมในยามวิกาลนั้นเป็นเรื่องธรรมดาและน่าเบื่อยิ่ง ขณะเจ้าของชื่อมองตรงไปเบื้องหน้าแล้วกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ กลั้นใจพยักหน้าช้าๆ

“พร้อมแล้วครับคุณเฮนรี่”

“เฮ้ กลัวก็บอกได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอก จริงๆก็ไม่คิดจะว่าอยู่แล้ว ตาแก่นั่นได้ฉีกอกฉันพอดี” เฮนรี่ คาวิลล์ลดเสียงลงพึมพำกับตนเองในตอนท้าย ยื่นมือหนึ่งมาคว้ามือน้อยของเด็กหนุ่มร่างเล็กข้างตัว ส่งคำถามทางสายตา ครั้นลูอิสพยักหน้าพร้อมตอบรับเบาๆ แวมไพร์สองตนก็ออกเดินเข้าไปในป่าพร้อมกัน

สถานการณ์นักล่าแวมไพร์ที่นับวันทวีความวิกฤตทำให้ทุกฝ่ายร่วมกันระดมพลแกะรอยไม่หยุดพัก หากทว่าฝ่ายศัตรูเหมือนเร้นกายหายเข้าไปในกลีบเมฆ ค้นหาตามแหล่งซึ่งเป็นสถานที่ซ่องสุมกำลังแทบพลิกแผ่นดิน กลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยกบดานของฝ่ายนั้น

กระทั่งแฮร์รี่ สไตลส์ ประมุขพงศ์พันธุ์รัตติกาลแห่งยุโรปเบนเข็มมาหาแหล่งข่าวยังย่านชาวเอเชียในกรุงลอนดอน ก็ได้พบเบาะแสมากมายโดยคาดไม่ถึง

ที่แท้...อพยพแหล่งซ่อนตัวข้ามไปไกลถึงอีกฝั่งของโลก เพราะมั่นใจว่าพวกเขาจะตามไปไม่ถึงแน่นอน

พวกนักล่านั้นกระจายไปตามประเทศต่างๆในทวีปเอเชีย คงตกอยู่ในสภาพงมเข็มในมหาสมุทรต่อไปหากไม่มีเหตุนักล่าแวมไพร์คึกคะนอง ไล่สังหารแวมไพร์ชาวตะวันตกจำนวนสิบตนภายในสองวันที่ป่าโอกิกาฮาระ ฟูจิคาวากุจิโกะ ประเทศญี่ปุ่น

ทุกอย่างคงง่ายขึ้น ถ้าจะเกิดเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว

ราวผ่านไปเสี้ยววินาที หลังคุณสไตลส์ได้ทราบเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องแวมไพร์ ก็มีเรื่องคล้ายกันที่รัสเซียฮ่องกงและจีนแผ่นดินใหญ่ตามลำดับ เร่งด่วนจนผู้นำทั้งสามซึ่งประกอบไปด้วยเบน แอฟเฟล็ค จ่าฝูงมนุษย์หมาป่า บรูซ เวย์น ผู้นำแวมไพร์ฝั่งอเมริกา และแฮร์รี่ สไตลส์ ต้องรุดไปจัดการเร่งด่วน 

ส่วนปัญหาที่ญี่ปุ่นซึ่งดูจะร้ายแรงน้อยที่สุด ก็ยกให้เป็นหน้าที่ของเฮนรี่ คาวิลล์ ซึ่งแม้ทั้งสามจะปฏิบัติเหมือนแวมไพร์หนุ่มเป็นเด็กไม่รู้จักโต กระนั้นเมื่อมีเรื่องสำคัญ เฮนรี่ก็ได้รับความไว้วางใจไม่น้อยทีเดียว

คุณสไตลส์สั่งให้ลูอิสแยกไปจัดการเรื่องที่ญี่ปุ่นกับเฮนรี่ เพราะประเมินแล้วความเสี่ยงน้อยกว่าหากจะเดินทางไปพร้อมกับตนซึ่งเป็นเป้าหมายของบรรดานักล่า

ครั้นได้อยู่ตามลำพังกับแวมไพร์รูปงามยังต่างแดนย่างเข้าวันที่สอง ลูอิสก็เริ่มคิดว่าหน้าที่ของเขาคือรับฟังผู้ปกครองจำเป็นบ่นระบายอารมณ์ไปเรื่อย

จนไม่มีข้อสงสัยใดๆเกี่ยวกับภารกิจครั้งนี้ เพราะเฮนรี่ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ประสบอารมณ์จนหมดแล้ว

“ฉันเข้าใจว่าเพราะพวกที่ตายส่วนใหญ่เป็นคนเกาะอังกฤษเลยติดต่อเรา แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมาเดินดูที่เกิดเหตุเองมัน ต้องเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านต้องช่วยนำทางหน่อยไม่ใช่หรอวะ ไอ้หน้าโมจิติดขนตาปลอมนี่มันน่าถีบจริงๆ” 

เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อได้ยินฉายาแปลกหูจากแวมไพร์ข้างตัว แต่ก็เงียบ เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาน เฮนรี่ก็จะเฉลยออกมาเอง

“คนคุมเผ่าแวมพ์เหมาเอเชียทั้งหมดน่ะลูอี ไม่ได้เลคเชอร์ให้ฟังแต่แรกเพราะไม่ได้สำคัญอะไร และมันไกลตัวจนฉันลืมไปเลย ไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ เจอครั้งแรกก็เมื่อวานเลยที่ฉันต้องคุยในฐานะตัวแทนตาแก่แล้วนายแยกไปดูแฟ้มข้อมูลเหยื่อน่ะ ประทับใจไม่รู้ลืมจริงๆ”

คนฟังนึกตามถ้อยสาธยายนั้นแล้วพยายามนึกตาม บรรดาผู้นำของทางเอเชีย ไม่เห็นมีใครใกล้เคียงนิยาม ‘หน้าโมจิติดขนตาปลอม’ สักคน

จะมีก็แต่...

“ใช่คนที่ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย ผิวขาว ตาโต ยิ้มสวย ใส่สูทดำหรือเปล่าครับ”

“นายพูดซะดูดีเลย ไม่เห็นหน้ากลมๆขนตากันสาดนั่นหรอ คิ้วก็อย่างกับปลิง” เฮนรี่แค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างดูแคลน

แวมไพร์ตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่น “เขาไม่แย่นะครับ ตอนผมดูแฟ้มอยู่ ก็เดินมาถามว่ามีอะไรสงสัยหรือเปล่า ถ้ามีถามเขาได้”

เจ้าของวงหน้าไร้ที่ติเบะปาก

“อะไรกัน นี่มันเลือกปฏิบัตินี่หว่า ตอนคุยกับฉันเชิดมาก อย่างกับคอสเพลย์เป็นเอลซ่า พวกผู้นำนี่ต้องน่าหมั่นไส้ใช่ไหม แบบว่าเจอกันแล้วทำให้คนเกลียดขี้หน้าไม่ได้ จะไม่ผ่าน”

ลูอิสทำเพียงยกยิ้มน้อยๆ ไม่ออกความเห็นใด ดวงตากวาดมองไปรอบกาย กระทั่งถึงตรงที่ป้ายบอกทางตรงชายป่าก็ยกขาข้ามเชือกกั้นเขตหวงห้าม รู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าปกติเพราะเพิ่งได้ฝ่าฝืนกฎเป็นครั้งแรก

“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ เพราะแบบนี้ไงมันเลยมีพวกเปรี้ยวชอบแหกกฎบ่อยๆ บอกว่าสร้างสีสันให้ชีวิต มันฟินเวลาทำอะไรตรงข้ามกับที่เขาห้าม หัวใจเต้นแรง อะดรีนาลีนหลั่งดี มะเหงกแน่ะ”

เด็กหนุ่มผงกศีรษะรับ ไม่เปิดปากเช่นเคย หยิบปึกเอกสารรายละเอียดขึ้นมาอ่าน นึกขอบคุณดวงตาของแวมไพร์ที่ทำให้เขาไม่ต้องพึ่งพาแสงจากไฟฉายหรืออุปกรณ์เสริมใดให้เป็นที่สงสัย

“แวมไพร์ทุกตนถูกแขวนคอ มีลิ่มปักอกทำให้ดูไม่น่าสงสัย เพราะป่านี้เป็นป่าที่คนเข้ามาผูกคอตายบ่อยๆอยู่แล้ว” เขาอ่านออกเสียงเบาๆ ย่ำไปบนใบไม้แห้งปูเป็นพรมทับพื้นดิน ได้ยินเสียงเฮนรี่กดชัตเตอร์เป็นระยะ

“ป่านี้สวยมากเลยนะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะทำให้รู้สึกอยากฆ่าตัวตายตรงไหน”

เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเทามองไปรอบๆ รำพึงกับตนเอง

“เรื่องบางเรื่อง ผมคิดว่าถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่เข้าใจหรอกครับ”

“นายรู้ตัวไหมว่าชักจะติดสำนวนตาแก่นั่นมาแล้วนะ” แวมไพร์รูปงามเหน็บ มือวางบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มแล้วโยกไปมาเบาๆ

ลูอิสยิ้มรับ ก่อนชะงักเมื่อแว่วเสียงหนึ่งมากระทบโสตสัมผัสเหนือมนุษย์ เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง หันสบดวงตาสีฟ้าใสแววเคร่งเครียดที่ผินมาประสานพอดี

“คุณเฮนรี่...”

“ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน”

ทั้งคู่ออกวิ่งสุดฝีเท้าไปหาต้นเสียง ภาวนาให้อย่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับใครก็ตามขณะพวกเขาอยู่ที่นี่

ทว่า...เหมือนพระเจ้าจะไม่สดับเสียงจากอมนุษย์

ลูอิสเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งห้อยลงมาจากคบไม้แต่ไกล รายละเอียดเริ่มชัดเจนครั้นสองเท้าเคลื่อนไหวรวดเร็วมาหยุดอยู่ตรงหน้าปลายเท้าในรองเท้ากีฬาลอยอยู่ระดับสายตา หยดเลือดบนกองใบไม้แห้งนำสายตาขึ้นมองพบลิ่มไม้ปักอยู่กลางอกผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกจับแขวนคอ

เหยื่อรายที่สิบเอ็ดในคดีฆาตกรรมแวมไพร์ ณ ป่าโอกิกาฮาระ ได้เกิดขึ้นแล้ว

ตระหนักความจริงแสนเจ็บปวดได้ในวินาทีนั้น

พวกเขารู้กลุ่มคนร้าย หากไร้ความสามารถที่จะยับยั้งเหตุไว้ได้

TBC.