4 ทุ่ม 27 นั่งฟังพอดแคสในชุดนอนที่จริงๆก็เกือบจะโป๊ ใส่แค่เสื้อในกับกางเกงตัวโคร่ง 

จริง ๆ ตอนนี้ก็อายุ 22 แล้ว ก็ไม่รู้ว่าชีวิตมันจะจบไปจบลงที่อายุเท่าไหร่ ตีอายุขัยคนทั่วไปก็ 60 แล้วกัน 

บทที่ 22 กูแม่งโคตรเหงาเลย

ไม่รู้ดิ ในวัย 22 ที่ไม่ได้มีปัญหาเรื่อง identity crisis เหมือนตอน 18 19 แล้ว

แต่เหมือนกำลังตามหาอะไรอยู่เลย หรือมันเป็นเพราะใกล้เรียนจบวะ

อนาคตก็ดูไม่ชัดเอาซะอย่างงั้น

เพื่อนก็เผชิญเรื่องเดียวกัน คุยกันก็จะพากันบ้า

บอกพ่อบอกแม่ก็เท่านั้น ไม่ใช่เรื่อง

แฟนก็ไม่มี

มานั่งพิมพ์อยู่เนี่ย

มันก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความสุขนะ มองโลกในแง่ดีจะตาย ชีวิตเหมือนไม่เคยทุกข์

จริง ๆ นะเว้ย ออกมาจากความคิด จากเสียงเลยว่าเป็นคนมีความสุข

แล้วมาบ่นไรวะว่าตามหาอะไรอยู่

แฟนหรอ

มีก็ดีแต่ก็ไม่ได้หา

แค่อยากได้คนคุยเล่น

เหมือนมีลิสต์ที่อยากทำ ทำแล้วก็จบ Checked 

แล้วไงต่อวะ ทำอะไรต่อดี

หรือนี่กูกำลังขาด connect the dots ของ Steves Jobs

ลากแต่จุดเชื่อมกันในช่วงชีวิตแล้วมันจะพาไปเราเอง

แล้วพากูไปไหนอะ

แล้วโลกนี้คนแม่งโตไวกันจังวะ 

เก่งจังพูดได้ 5 ภาษา เห้ย เทรดหุ้นได้หรอ

เรียนต่อป.โทที่อังกฤษนี่นั่น

แล้วทำไมพิมพ์ไปแล้วจะร้องไห้วะ

พอยิ่งโต ตัวก็ยิ่งเล็กลงซะงั้น

กูที่เป็นเด็กเต้นแร้งเต้นกาไปไหนนะ

ประธานนักเรียนคนนั้น

ไอ้เด็กที่ใคร ๆ ก็รู้จัก 

มันก็ไม่ได้แย่นะตอนนี้ แต่ทำไมจะร้องไห้เนี่ย

อันนี้น้ำตาอะไรอะ มันเศร้า ดีใจหรือคิดถึง

ตอนนี้ยังบอกไม่ถูกเลย

เห็นมั้ยว่า ไม่รู้จริง ๆ ว่าหาอะไรอยู่

แต่ 22 มันก็ไม่ได้โตขนาดนั้นปะวะ

อย่าร้องไห้เลย