อันที่จริง(รอบที่ล้านแล้ว)
นายก็ไม่ใช่คนที่สะดุดตาเราขนาดนั้น จะว่ายังไงดี
ไม่ใช่ประเภทที่มองหนึ่งครั้งแล้วใจเต้นน่ะ
ช่วงพัก พักจากกิจกรรมอะไรสักอย่าง
เราเดินไปที่กระเป๋า ไม่แน่ใจแฮะ เพื่อหยิบอะไรสักอย่าง
วุ่นวาย ไม่ใช่แค่เราแต่เป็นทุกคน เดินสวนกันอย่างวุ่นวาย
..เราหันหลังกลับไป
สวนไซปาร์คเล็ก ๆ มีต้นไม้สูงที่มีใบห่าง ๆ มีต้นไม้ประดับต้นเล็ก ๆ ความสูงเท่าคนหนึ่งคน
ม้านั่งปูนที่ถูกใช้เป็นที่วางข้าวของ กระเป๋าเกือบร้อยใบ ขวดน้ำอีกกว่าห้าสิบขวด
และ นายอยู่ตรงนั้นแหละ
แดดช่วงสิบเอ็ดโมงที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะส่องแสงแทรกลงมาระหว่างใบไม้
พื้นปูนใต้เท้าของเราน่าจะร้อนระอุ แว่บนึงมันน่าจะมีไอความร้อนระลอกหนึ่งลอยขึ้นมาด้วยซ้ำ
แว่นตาของนายสะท้อนกับแสงที่ลอดผ่านลงมา
เสื้อแขนยาวสีดำที่ถูกพับแขนขึ้นน้อย ๆ นั่นอยู่ดีดีก็น่ามอง
ผมม้าที่ปรกหน้าผากของนายมีบางส่วนที่งอม้วน ก็..ดูน่ารักขึ้นมากทีเดียว
เรามองกลับไป และ..นายอยู่ตรงนั้น
ระยะห้าเมตรที่ทำให้เรามองนายไม่เหมือนเดิม
ระยะที่ทำให้เราขีดเส้นความสัมพันธ์ของเรากับนายในอนาคตได้ทันที
เราจ้องปากเล็ก ๆ และจมูกของนายอย่างเหม่อลอยอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งเต็ม ๆ
เป็นอึดใจที่สองหูเราไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนหลายชีวิตที่อยู่ข้าง ๆ
เป็นอึดใจที่แดด และความร้อนในช่วงสิบเอ็ดโมงนี้ไม่ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิด
เป็นอึดใจที่หัวใจของเรากระตุกไปหนึ่งรอบถ้วน ..เราอมยิ้มกับตัวเอง
โห ย้อนกลับไปอ่านข้างบนใหม่ไหม
ไหนใครบอกว่านายไม่ใช่คนที่ควรสะดุดตาขนาดนั้นกันนะ
โห มันขนาดนั้นแหละ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in