เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Dear memoriesNot_at_All
#2
  • อันที่จริง(รอบที่ล้านแล้ว) 
    นายก็ไม่ใช่คนที่สะดุดตาเราขนาดนั้น จะว่ายังไงดี
    ไม่ใช่ประเภทที่มองหนึ่งครั้งแล้วใจเต้นน่ะ 

    ช่วงพัก พักจากกิจกรรมอะไรสักอย่าง 
    เราเดินไปที่กระเป๋า ไม่แน่ใจแฮะ เพื่อหยิบอะไรสักอย่าง 
    วุ่นวาย ไม่ใช่แค่เราแต่เป็นทุกคน เดินสวนกันอย่างวุ่นวาย 

    ..เราหันหลังกลับไป

    สวนไซปาร์คเล็ก ๆ มีต้นไม้สูงที่มีใบห่าง ๆ มีต้นไม้ประดับต้นเล็ก ๆ ความสูงเท่าคนหนึ่งคน
    ม้านั่งปูนที่ถูกใช้เป็นที่วางข้าวของ กระเป๋าเกือบร้อยใบ ขวดน้ำอีกกว่าห้าสิบขวด 

    และ นายอยู่ตรงนั้นแหละ 

    แดดช่วงสิบเอ็ดโมงที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะส่องแสงแทรกลงมาระหว่างใบไม้
    พื้นปูนใต้เท้าของเราน่าจะร้อนระอุ แว่บนึงมันน่าจะมีไอความร้อนระลอกหนึ่งลอยขึ้นมาด้วยซ้ำ

    แว่นตาของนายสะท้อนกับแสงที่ลอดผ่านลงมา 
    เสื้อแขนยาวสีดำที่ถูกพับแขนขึ้นน้อย ๆ นั่นอยู่ดีดีก็น่ามอง
    ผมม้าที่ปรกหน้าผากของนายมีบางส่วนที่งอม้วน ก็..ดูน่ารักขึ้นมากทีเดียว
     
    เรามองกลับไป และ..นายอยู่ตรงนั้น 

    ระยะห้าเมตรที่ทำให้เรามองนายไม่เหมือนเดิม 
    ระยะที่ทำให้เราขีดเส้นความสัมพันธ์ของเรากับนายในอนาคตได้ทันที

    เราจ้องปากเล็ก ๆ และจมูกของนายอย่างเหม่อลอยอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งเต็ม ๆ
    เป็นอึดใจที่สองหูเราไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนหลายชีวิตที่อยู่ข้าง ๆ
    เป็นอึดใจที่แดด และความร้อนในช่วงสิบเอ็ดโมงนี้ไม่ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิด
    เป็นอึดใจที่หัวใจของเรากระตุกไปหนึ่งรอบถ้วน ..เราอมยิ้มกับตัวเอง

    โห ย้อนกลับไปอ่านข้างบนใหม่ไหม 
    ไหนใครบอกว่านายไม่ใช่คนที่ควรสะดุดตาขนาดนั้นกันนะ 

    โห มันขนาดนั้นแหละ 
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in