แต่ละคำถามดูยากเกินจะคาดเดา เหมือนขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนสัมภาษณ์ เช่น หันไปที่หน้าต่างแล้วเห็นฝนตก ก็เลยถามว่ามีฝนตกกี่เม็ด ซึ่งให้ตายเถอะ ใครจะไปตอบได้ เมื่อเป็นอย่างนี้จะให้เก็งข้อสอบล่วงหน้าคงไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือฝึกตั้งสติและคิดวิธีตอบคำถามเอาไว้เยอะๆ อย่างเช่น ถ้าอยากรู้ว่ากรุงเทพฯ มีวิทยุทั้งหมดกี่เครื่อง ก็ต้องคิดก่อนว่าแล้ววิทยุจะมีอยู่ในที่ไหนได้บ้าง หลักๆ ก็ที่บ้านคน ตามสถานที่อื่นๆ เช่น ห้างสรรพสินค้าหรือโรงเรียน รถยนต์ส่วนตัวและรถโดยสารทั้งหลาย ดังนั้นเราต้องเริ่มคิดตั้งแต่ที่ว่า ในกรุงเทพฯ มีจำนวนบ้านกี่หลังคาเรือน (คำนวณจากข้อมูลจำนวนประชากรและเฉลี่ยจำนวนคนต่อบ้าน) แต่เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ทุกบ้านจะมีวิทยุ และไม่ใช่ทุกบ้านจะมีวิทยุเพียงหนึ่งเครื่อง…

เมื่อรู้ว่าคำถามจะมาแนวนี้ ก็ต้องเตรียมตัวให้หนัก ค่อยๆ ลำดับวิธีการคิดให้รอบคอบและเป็นเหตุเป็นผล

เราใช้เวลา 2-3 เดือน ไปกับการสมัครงานและฝึกเคสอินเทอร์วิว เรื่องหาบริษัทสมัครงานนั้นไม่เท่าไหร่ เพราะในไทยไม่ได้มีบริษัทคอนซัลท์มากมายนัก การเขียนเรียงความหนึ่งหน้ากระดาษหรือการสอบข้อเขียนก็ไม่สร้างความลำบากอะไรนัก แต่กับไอ้เคสอินเทอร์วิวนี่สิ เรียนการเงินมาสี่ปี วันๆ เอาแต่ทำกิจกรรมถึกๆ เถื่อนๆ รับน้องบ้าง จัดค่ายอาสาบ้าง จัดกิจกรรมหาเงินบริจาคบ้าง ไอ้พวกไปแข่งขันวางแผนธุรกิจอะไรก็ไม่เคยไปกับเขา อะไรที่มันมีสาระพอที่จะเอามาตอบ คำถามฉลาดๆ นี่บอกได้เลยว่าไม่เคยสัมผัส

การฝึกเคสอินเทอร์วิวฉบับหฤหรรษ์จึงเกิดขึ้น

นี่คือคำถามจาก ‘แพง’ คุณเพื่อนผู้ชาญฉลาด เป็นนักแข่งแก้ปัญหาเคสธุรกิจที่สามารถคว้ารางวัลมาได้มากมายเสมือนเทพที่ลงมาสถิตในคณะ เรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยสูงสุด และช่างเป็นความประเสริฐของนางที่มาช่วยซ้อมตั้งคำถามให้เรา

“จะเริ่มยังไงล่ะวะ สายการบินอะไร แล้วบินไปไหนมึงก็ไม่บอก แล้วกูจะไปรู้ได้ยังไง” น้องเป๋าเริ่มโวยวาย

เจอแค่คำถามแรกก็ไปไม่ถูกแล้ว คนชอบพูดกันว่ายากที่สุดก็คือการเริ่มต้น แต่นี่มันยังไม่ทันได้เริ่มต้นเลยนะกระเป๋า

โห โวยวายนิดเดียว เจอสวนกลับเป็นชุด

เพื่อนแพงผู้ช่ำชองค่อยๆ ถ่ายทอดวิทยายุทธให้

กว่าจะได้คำตอบสักเคสหนึ่งก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เราฝึกกับคุณเพื่อนแพงอย่างนี้เป็นร้อยๆ เคส จนสามารถสร้างตำราสอบสัมภาษณ์ฉบับกระเป๋าเป็นของตัวเองขึ้นมา บอกได้เลยว่าถ้าเจอคำถามแบบนี้ตามตำราของอิชั้นตรงกับโจทย์ประเภทที่ 5 หรือถ้าเป็นแบบนี้ก็ตรงกับโจทย์ประเภทที่ 17

และเมื่อมีคัมภีร์ ความมั่นใจก็เริ่มมา

แต่...

เหมือนความหวังจะเริ่มมา... แต่ก็ดีใจได้แค่ชั่วคราว

ตอนนั้นเพื่อนแพงได้ทำงานในบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งไปแล้ว แถมยังได้เงินเดือนเริ่มต้นเกินหนึ่งแสนมานิดหน่อยกำลังสวย ส่วนเรายังต้องสัมภาษณ์นู่นนี่อยู่เลย ก็เลยเกิดความหวั่นใจว่าหรือเราจะมีศักยภาพไม่พอสำหรับอาชีพนี้กันแน่

ลำพังเรื่องศักยภาพของตัวเองก็น่าเป็นห่วงแล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเรื่องใส่ตัวในช่วงรอสัมภาษณ์งานอีก

การสัมภาษณ์งานในบริษัทคอนซัลท์นั้น เรื่องบุคลิกภาพและการแต่งตัวถือเป็นเรื่องสำคัญมาก ถึงขนาดต้องใส่สูทไปทุกครั้ง ถ้าใส่แค่เสื้อเชิ้ตธรรมดาก็อาจจะถูกมองว่าไม่มีความโปรเฟสชั่นแนลได้ ส่วนเรื่องแต่งหน้าทำผมก็ต้องให้ออกมาสุภาพดูดีและมีความน่าเชื่อถือ

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ก่อนจะรู้ตัวว่าถูกเรียกไปสัมภาษณ์งาน เราดันคึกไปทำสีผมมาใหม่ แล้วคุณช่างก็จัดให้เป็นสีทองอร่ามเยี่ยงนักร้องเกิร์ลกรุ๊ปสัญชาติเกาหลี ทองขนาดที่คุณพ่อเห็นแล้วยังแซวเรียกว่าอั้งม้อ เดินไปไหนก็เด่นเป็นสง่า หาความเคร่งขรึมไม่เจอสักนิด ช่างเป็นบุคลิกภาพที่ไม่เหมาะกับอาชีพนี้สิ้นดี

ตอนนั้นกังวลถึงกับไปปรึกษาอาจารย์ที่คณะ ที่ขนาดเป็นอาจารย์จบนอกและหัวสมัยใหม่แล้ว อาจารย์ก็ยังให้คำตอบที่ทำร้ายจิตใจคือ ไปย้อมสีดำเถอะลูก จะไปสมัครงานคอนซัลท์นะ ไม่ใช่นักร้อง...

วันก่อนนัดสัมภาษณ์ เราก็เลยตั้งใจจะไปซื้อสเปรย์ฉีดผมดำที่ห้างฯ พารากอน ซึ่งก่อนหน้านี้เคยเห็นวางขายเต็มไปหมด แต่พอวันที่จะไปซื้อสินค้าก็ขาดตลาด หมดเกลี้ยง ไปตระเวนดูร้านขายอุปกรณ์ทำผมแถวประตูน้ำก็ไม่มี

กระเป๋าเริ่มลนลานโทร.ไปขอความเห็นจากเพื่อนแพงเจ้าเก่า

“ทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ต้องไปทั้งอย่างนี้แหละ มึงผูกผมให้ดูเรียบร้อยหน่อยแล้วกัน” เพื่อนแพงเริ่มตัดบท แต่ก็ยังไม่วายให้กำลังใจทิ้งท้าย

นี่ตกลงว่าเพื่อนมันกำลังแอบด่าหรือให้กำลังใจกันแน่...

ในที่สุดเราเลยเข้าไปสัมภาษณ์ในสภาพผมทองอร่ามตา แต่รวบอย่างเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

บริษัทนี้คือความหวังที่ใกล้เคียงกับการจะได้ทำงานคอนซัลท์ของเราที่สุดแล้ว เพราะอุตส่าห์ผ่านการสัมภาษณ์มาตั้ง 5 รอบ ผ่านคนสัมภาษณ์มาถึง 12 คน (ได้เจอคนแทบจะหมดทั้งบริษัทแล้วมั้งเนี่ย) น่าจะต้องได้แล้วสิ

พี่คนที่สัมภาษณ์เรารอบนี้อธิบายให้ฟังว่า ที่ต้องเรียกสัมภาษณ์หลายรอบก็เพราะถึงจะเป็นบริษัทต่างชาติใหญ่โต แต่สาขาที่กรุงเทพฯ นี้ก็เล็กๆ ดังนั้นการรับใครสักคนเข้ามาในทีมจึงเป็นเรื่องสำคัญ ต้องเป็นคนที่มีศักยภาพพร้อมที่สุด และเข้ากับทีมได้ดีที่สุด เพราะต้องทำงานด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน

แม้จะฟังดูยุ่งยาก แต่ก็ทำให้เราประทับใจที่นี่มาก เพราะเพื่อนร่วมงานก็เป็นปัจจัยสำคัญของคนจิตใจอ่อนไหวใฝ่ดราม่าอย่างเรา การที่ได้เจอทุกคนตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์จึงไม่ใช่แค่การให้เขาได้ทำความรู้จักเรา แต่เราเองก็ได้ทำความรู้จักคนในทีมก่อนด้วย และถ้าสุดท้ายสัมภาษณ์ผ่านขึ้นมาจริงๆ แปลว่าเราก็คงจะเหมาะกับที่นี่แล้วแหละ

ใช้เวลาสัมภาษณ์อยู่เกือบสองเดือน และแล้วก็มาถึงการสัมภาษณ์รอบสุดท้าย...

เรามีนัดสัมภาษณ์กับคุณฝรั่งนายใหญ่ของบริษัทตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า โดนถามคำถามยากๆ จนเริ่มมึนไปประมาณสามเคส สัมภาษณ์เสร็จตอนบ่ายเลยขอบินกลับบ้านนอกไปทำใจรอฟังผลที่บ้าน

จังหวะที่รอขึ้นเครื่องฯ อยู่ที่สนามบินก็มีเบอร์แปลกโทร.เข้ามา

เฮ้ย! ภาษาอังกฤษ เฮ้ย! …

“Speaking.” เราตอบไปด้วยความตื่นเต้น

อะไรนะ นี่เรากำลังจะได้งานในบริษัทนี้แล้วใช่มั้ย ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย!?

โอ้โห ไม่ต้องรอตัดสินใจถึงสองอาทิตย์หรอกค่ะ เป๋าตกลงปลงใจตั้งแต่ตอนไปสัมภาษณ์แล้วค่ะ!

แต่ถึงจะตื่นเต้นจนแทบกรี๊ดอยู่กลางสนามบิน แต่ตามหลักของการเป็นโปรเฟสชั่นแนลแล้ว เราต้องไม่แสดงความดีใจออกหน้าออกตา ต้องทำเป็นขอเวลาตัดสินใจเล็กน้อย ให้ดูเหมือนว่ามีตัวเลือกเยอะ แล้วก็ต่อรองเงินเดือนบ้างให้พอดูมีอำนาจ จากนั้นค่อยตอบตกลงอีกที เรื่องวางฟอร์มอะไรแบบนี้เราก็โปรเฟสชั่นแนลอยู่แล้ว...

ตอนนั้นนายฝรั่งอาจงงเล็กน้อย ว่าอีนี่จะบอกทำไม ว่าจะไปบอกคุณแม่ อาจจะเริ่มไม่มั่นใจว่าเลือกคนถูกหรือเปล่าวะเนี่ย

แต่เราน่ะเหรอ จิตใจลอยล่องไปในอากาศแล้ว แค่คิดว่ากำลังจะได้ทำอาชีพในฝันก็ดีใจยิ่งกว่าได้มงกุฎนางสาวไทย ได้รถเบนซ์จากคุณตัน หรือถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเสียอีก

ชีวิตก่อนกับหลังรับโทรศัพท์มันช่างต่างกันสิ้นเชิง จากที่ตระเวนสัมภาษณ์งานมาหลายบริษัท ตอนนี้เรากำลังจะได้เป็นคอนซัลแทนต์จริงๆ แล้ว!

ป.ล. พอเข้ามาทำงานแล้วมีแต่คนบอกว่า พี่ๆ ในออฟฟิศจำ ‘น้องหัวทอง’ คนนี้ได้ตั้งแต่ตอนมาสัมภาษณ์แล้วล่ะ