ขณะที่เดินตามฝูงชนไปยังด่านตรวจคนเข้าเมือง ผมภาวนาให้ได้ช่องที่พนักงานเป็นผู้ชาย เพราะน่าจะไม่ถามจุกจิก ดูพาสปอร์ตแค่นิดหน่อยแล้วก็ปั๊มผ่าน แต่นั่นก็เป็นแค่ทฤษฎีปัญญาอ่อนที่ผมคิดขึ้นมาเอง พอยืนต่อแถว ความตื่นเต้นก็เริ่มถาโถม ไหนจะสกิลการพูดของตัวเอง ไหนจะสำเนียงผู้ดีจ๋าที่ฟังยาก ไม่เหมือนสำเนียงอเมริกันที่ได้ยินผ่านหนังฮอลลีวูดบ่อยๆ อีก... เอาแล้วไง เขาเรียกผมแล้ว ผู้หญิงผิวดำหยิบพาสปอร์ตแล้วมองหน้านิดหน่อย พร้อมกับคำถามยอดฮิตว่า “มาทำไม”

ก่อนมาอังกฤษได้สองสามวัน ผมเห็นสเตตัสเฟซบุ๊คของพี่ต่อ—คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง (ผู้เขียนหนังสือท่องเที่ยวซีรีส์ แอดเวนเจอร์ ออฟเมอฤดี) ที่พูดถึงการคุยกับเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของประเทศอะไรสักแห่ง เจ้าหน้าที่ถามพี่ต่อว่ามาทำไม แต่พี่ต่อเบื่อกับการตอบแบบ Side and Seek เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป เลยบอกว่ามาดูคอนเสิร์ต เจ้าหน้าที่ตอบว่า “เจ๋ง” ผมเลยอยากลองทำบ้าง

หลังจากนั้นก็มีคำถามอื่นอีกเยอะแยะ แต่ก็เป็นคำถามทั่วไป เช่น นอนที่ไหน พกเงินสดมาเท่าไหร่ เข้าเมืองยังไง ไปเมืองอื่นอีกมั้ย ผมพยายามตอบเท่าที่จะตอบได้ ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษมานานมาก จะพูดอะไรทีก็คิดรูปประโยคไม่ออก ได้แต่ส่งยิ้ม แฮะๆ ไปตามเรื่อง

กว่าป้าจะยอมปล่อยให้ผมเดินเข้าไปเที่ยวเล่นในอังกฤษได้ก็นานมากกกก (ที่จริงก็ไม่นานหรอกครับ เว่อร์ไปงั้น) ผมไม่เคยคุยกับเจ้าหน้าที่ที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองนานขนาดนี้มาก่อน นี่ไม่รู้เป็นเพราะไปตอบว่าดิสม่าแลนด์หรือเปล่า (ถ้าตอบว่ามาเดินชมวิวชมตึก ไปบิ๊กเบน พระราชวังบักกิ้งแฮมตั้งแต่แรกก็คงจบไปนานแล้ว ...ความผิดพี่ต่อคนเดียวเลย)

ไอ้จ๊อยมาสาย... ผมนั่งรอมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ติดต่อก็ไม่ได้ ไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาหาเกมง่อยๆ แบบไม่เปลืองแบตเล่น (ป้ากับลุงที่นั่งข้างๆ นั่งดูผมเล่นอย่างเพลิดเพลิน) ระหว่างนั้นรู้สึกคันไม้คันมืออยากเล่นเฟซบุ๊คเลยลองค้นหาไวไฟดู ...อืม ที่สนามบินมีเน็ตให้เล่นฟรีด้วย เข้าไปสมัครอะไรนิดหน่อยก็เล่นได้แล้ว พอเปิดเฟซบุ๊คขึ้นมาก็ได้รับข้อความจากจ๊อย

ผมลงลิฟต์ไปที่ชั้นล่างสุดของสนามบิน เดินตามป้าย Underground ไปเรื่อยๆ ต่อแถวซื้อบัตร Oyster จากตู้ขายตั๋วอัตโนมัติ เสียค่าบัตรไป 5 ปอนด์ เติมเงินเพิ่มเข้าไปในบัตรแบบ Travel Card สำหรับเดินทาง 7 วัน อีก 32 ปอนด์ (Travel Card สามารถเดินทางไปไหนก็ได้ทั้ง Tube, Bus,etc. เฉพาะโซน 1 กับ 2) และเติมเข้าไปอีก 5 ปอนด์ เผื่อเดินทางไปโซนอื่นนอกเหนือจากโซน 1 กับ 2 รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นเงิน 42 ปอนด์

ครับ เพราะว่าผมเป็นคนฉลาดและเรียนรู้ได้ไว ดังนั้นผมจึงทำทั้งหมดที่ว่านี้ได้อย่างคล่องแคล่วราวกับว่าอยู่ลอนดอนมานานทั้งที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรก (จริงๆ ก็คือจ๊อยทำให้หมด ผมไม่ได้แตะ ไม่ได้ยืนดู ไม่ได้
สนใจอะไรทั้งนั้น ยื่นเงินให้อย่างเดียว)

ป.ล. ตอนผมไป หนึ่งปอนด์เท่ากับห้าสิบกว่าบาท!

บัตร Oyster ใช้แทนเงินสด คล้ายๆ บัตร Rabbit รถไฟฟ้าบ้านเรา ใช้ได้กับรถโดยสารทุกประเภททั่วลอนดอน ตั้งแต่รถบัสไปจนถึงรถไฟ

รถไฟฟ้าเก่าเคลื่อนที่มาจอดตรงหน้าพวกเรา พร้อมกับเสียงประกาศจากลำโพง “Please mind the gap between train and platform” พอประตูเปิดออกก็เห็นซากหนังสือพิมพ์วางเรี่ยราดตามพื้นรถและเก้าอี้
ความประทับใจแรกในเมืองผู้ดีอุบัติขึ้นเมื่อจ๊อยเดินนำเข้าไปในรถไฟฟ้าแล้วก็เตะซากหนังสือพิมพ์บนพื้นไปอัดกับผนังด้านข้าง ก่อนจะหันมาบอกผมว่า “นั่งนี่” จากนั้นก็ล้วงป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รีขึ้นมากินหน้าตาเฉย...

Tube คืออีกชื่อของ London Underground เรียกตามอุโมงค์รูปทรงกระบอกที่เหมือนหลอด (Tube) ขนาดใหญ่ รถไฟฟ้าอังกฤษจะมีอยู่สองแบบ หนึ่ง—Deep Underground จะคันเล็ก สอง—Subsurface คันใหญ่ขนาดเดียวกับที่ไทยใช้ และเนื่องจากอุโมงค์รถไฟอยู่ลึก จึงไม่สามารถใช้เน็ตได้ (ทำไม MRT บ้านเราถึงใช้ได้?) สิ่งที่มักเห็นคนเขาทำกันก็คือกิน และอ่านหนังสือพิมพ์ที่แจกฟรีหน้าสถานี (แล้วก็เอามาทิ้งเรี่ยราดให้คนเตะเล่น) ทุกเสาร์-อาทิตย์ รถไฟบางสายจะหยุดปรับปรุงสลับกันไปต้องเช็กให้ดี จะได้อ้อมไปใช้ขบวนอื่น

บ้านหลังนี้มีคนไทยเช่าอยู่สามคน พอจ๊อยเรียนจบจะกลับเมืองไทย อีกสองคนเลยต้องไปหาบ้านใหม่ เช่นเดียวกับผมที่ได้นอนฟรีแค่สองคืนเท่านั้น วันอื่นๆ ต้องไปหาเอาจาก airbnb แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ตอนนี้ผมควรหาตั๋วเข้าดิสม่าแลนด์ก่อน แต่ปัญหาก็คือในเน็ตบอกว่าตั๋วขายหมดแล้ว! อืม...แต่ผมคิดว่ามันอาจเป็นความกวนตีนของดิสม่าแลนด์ เพราะนี่เป็นงานแบงก์ซี ศิลปินชาวอังกฤษที่โคตรกวน ผมเลยคิดว่าจะไปลองต่อแถวหน้างานดู แม้ว่ามันจะตั้งอยู่ที่เมือง Weston-super-Mare ซึ่งต้องเสียค่าเดินทางไปกลับเกือบร้อยปอนด์ก็ตาม 

มาถึงลอนดอนแล้วก็ควรจะกินอาหารท้องถิ่นเป็นมื้อแรก จ๊อยเป็นคนทำอาหารมื้อนี้ ผมตั้งตารอว่าจะได้กินอะไร และนี่คืออาหารมื้อแรกที่จ๊อยทำมาให้ผมกิน

ตอนเข้าไปขนของในมหาวิทยาลัย Chelsea (ที่นี่เคยเป็นทั้งโรงพยาบาลทหารและศูนย์บัญชาการทหารสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ภายในห้องแสดงงานยังมีเมรุเผาศพตั้งอยู่เลย) ผมมีโอกาสได้เข้าห้องทำงานห้องหนึ่งในคณะ ซึ่งเป็นห้องขนาดเล็ก มีโต๊ะใหญ่ตั้งกลางห้อง ให้บรรยากาศเหมือนโรงเรียนกวดวิชามากๆ ส่วนขากลับ กล่องของจ๊อยก็หนักจนแบกไม่ไหวเลยต้องเรียกอูเบอร์มารับ เสียเงินไป 12 ปอนด์ ระหว่างที่อยู่ในรถ ไอ้จ๊อยบอกว่า “นั่นไงบิ๊กเบน” ผมหันไปมองตามด้วยแววตาอันเป็นประกายกับสัญลักษณ์อันมีชื่อเสียงของลอนดอน “ไหนวะ มองไม่เห็น... ช่างมันเถอะ”