“พี่ พาไปกินบุฟเฟ่ต์หน่อยดิ”
อีกแล้ว กินอีกแล้ว เพิ่งพาไปเมื่อสองวันก่อนเองนะเว้ย
“เนี่ยพี่บุฟเฟ่ต์แซลมอนเปิดใหม่อะ พาไปหน่อยดิ”
“หรือเนี่ยๆอะ เบื่อปลาช้ะมีร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อเปิดใหม่”
“ไม่ก็ของคาวเบื่อแล้วช้ะ เนี่ยๆบุฟเฟ่ต์เค้กมาเปิดตรงปากซอยนี้เอง”
“โว๊ย!!! มึงจะอยากอะไรขนาดนั้นวะไอแดน” เมื่อคนที่นั่งฟังความอยากบุฟเฟ่ต์ของอีกคนไม่หยุดเริ่มจะทนไม่ไหว ไอบุฟเฟ่ต์เนี่ยมีอะไรดี อร่อยก็ไม่อร่อย บางที่ก็คิดเครื่องดื่มแยกอีก แย่หน่อยอาหารก็มีไม่พอเสิร์ฟด้วยทำให้ต้องรอเป็นชั่วโมงก็มี แต่จริงๆแล้วมันก็มีอีกเหตุผลนึงแหละ
ที่ทำให้ พัค อูจิน คนนี้ เกลียดการไปกินบุฟเฟ่ต์โว้ย!
“โหพี่ก็นานๆทีจะไปบุฟเฟ่ต์ของหวานอะ นี่เพิ่งไถ่เจอในทวิตฯเมื่อกี้เลยนะ ดูดิๆ”
“ไม่อะ กูไม่ดู” ว่าพลางก้มอ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ ไม่ต้องเงยหน้าก็รู้ว่าอีกคนทำหน้าอย่างไร แดเนียลน่ะชอบกินบุฟเฟ่ต์มาก ผิดกับเขาลิบลับ เพราะเจ้าตัวบอกว่ามันคุ้มและอิ่มดี จะได้ไม่เปลืองเงิน ก็ไม่รู้หรอกว่าจะประหยัดไปทำไมบ้านรวยซะขนาดนั้น
“พี่ ไม่พาไปจริงดิ”
“เออ อยู่ห้องซะบ้าง”
“เมื่อวานผมก็อยู่ทั้งวันแล้วนะ” แดเนียลตอบเสียงอ่อย
“วันนี้อยู่อีกวันจะเป็นไร” ตอบไปโดยที่ไม่ละสายตาออกจากหนังสือตรงหน้า
และไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดลง เออ เอาละ โมโหหิวบุฟเฟ่ต์อีกละ
“เฮ้อ” ถอนหายใจและวางหนังสือการ์ตูนในมือลง
ไม่ชอบเลยที่แบบนั้น ไปกินแล้วใช่ว่าตัวเองจะกินคุ้มซะที่ไหนละ มีแต่แดเนียลนั่นแหละกินคุ้มคนเดียว เท่ากับ อืม.... กินสามคนได้มั้ง
“แดน” ลุกไปหน้าห้องก่อนจะส่งเสียงเรียก
“....” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“อย่างี่เง่าดิ”
“... ก็พี่ไม่พาไปอะ ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบ แต่อันนี้อยากกินจริงๆนะ”
“มึงก็บอกอยากกินทุกร้านอะแดน”
“ไม่ใช่นะพี่ๆ อันนี้อยากไปกินด้วยกันจริงๆ”
“เฮ้อ ไหนลองว่ามาดิ” เมื่อเริ่มเมื่อยที่จะยืนคุยหน้าประตูแบบนี้ ก็ตัดสินใจนั่งลงซะ
“มันมีตั้งแต่เค้กปอนด์ใหญ่ๆ ยันพวกชีสพาย แยมโรล บานอฟฟี่ มาการอง ....” นั่งฟังเด็กยักษ์ใจเด็กประถมอธิบายความน่ารักของไอบุฟเฟ่ต์เค้กงี่เง่านี้ แล้วก็มาแอบอมยิ้มกับประโยคสุดท้าย
“มันมีแต่ของอร่อยๆอะ อยากพาแฟนไปกินด้วย”
“ช่วงหลังๆพี่ผอมเกินไปด้วย ผมเลยอยากขุนพี่”
“ให้อ้วนแบบมึง? ”
“โหยพี่ก็” แล้วก็ได้ยินเสียงหงอยๆของอีกคนนั่นทำให้เขาอมยิ้มได้อีกครั้ง ไม่นานแดเนียลก็เปิดประตูออกมาแล้วนั่งลงตรงหน้าเขา
“เนี่ยพี่ผอมมากเลยนะ” วงแขนกว้างรอบตัวของอูจินไว้และออกแรงดึงเพียงเล็กน้อย ร่างบางของอุจินก็ไปเกยตักของแดเนียลซะแล้ว
“เอวพี่เคยอวบกว่านี้อีกนะ เนี่ยมันไม่เต็มมือเลยอะ”
“ทะลึ่งละๆ เดี๋ยวไม่พาไปหรอก” ยกมือขึ้นจะตีหน้าผากของอีกคน แดเนียลยิมทะเล้นก่อนจะยืดตัวฉกหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
“ขอบคุณนะครับบบ ที่พาไปกินตลอดเลย” แดเนียลยิ้มกว้าง
“ไม่กินหมาแถวนี้ก็โมโหดิ”
“แฮ่ๆ”
“จริงๆไม่ได้อยากพาไปหรอก”
“...” โห ถ้ามีหูนะ มันคงตกเหมือนจะร่วงออกจากหัวแล้วอะ
“มาอยู่ด้วยทั้งทียังจะอยากไปข้างนอกอีก” เป็นอูจินที่เป็นฝ่ายงอนบ้าง เขาแกล้งหันมองไปทางอื่นไม่สนใจสายตาออดอ้อนของอีกคน
“อยากกินอะไรนักหนาก็ไม่รู้ อุตส่าห์อยากอยู่ห้องด้วยกันแท้ๆ” เหมือนเป็นประโยคตัดพ้อ แต่จริงๆแล้วอูจินไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่จะประชดแดเนียลเฉยๆ
“พี่อูจิน ถึงจะอยู่ห้อง ผมก็กินบุฟเฟ่ต์ได้นะ”
“ยังไง” อูจินเลิกคิ้วถาม
“แบบนี้ไง”
“โอ๊ย- ไอเด็กบ้า!” รีบใช้ฝ่ามือใหญ่ๆผ่ากลางหัวของแดเนียลซะ เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็มาทำรอยคิสมาร์กที่คอเขาไว้ คอคนนะเว้ยไม่ใช่หวานเย็นที่จะมาดูดแรงๆกันแบบนี้!
“พี่ก็ให้ผมกินดิ”
“แล้วต้องให้กินไม่อั้นด้วย”
“อ- ไอเด็กบ้า! โธ่เว้ย!!” รีบผลักอีกคนจนหงายหลังแล้วรีบจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้น
“ร- รีบตามมาจะไปรอที่รถ!”
สุดท้ายก็มาลงเอยที่บุฟเฟ่ต์เค้กร้านปากซอย ดั่งคำปรารถนาของแดเนียล ได้แต่กลอกตาไปมา ดูคนตรงหน้าจะมีความสุขกับการกินซะเหลือเกิน มองจานใส่เค้กที่เรียงสูงขึ้นมากกว่า10ใบได้และหน้าพนักงานที่เหมือนจะบอกว่าให้พอได้แล้ว หยุดแดกซะที ร้านกูจะเจ๊งแล้ว
นี่ขนาดร้านจำกัดเวลากินนะ แดเนียลยังกินได้ตั้งขนาดนี้ ทั้งๆที่ผ่าน10นาทีเองแท้ๆ
“อ้าวพี่ ไม่กินอ่อ” ตักเครปเค้กเข้าปากแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ม-มึงกินเหอะ เห็นมึงกินกูก็อิ่มละ” สะดุดนิดหน่อยที่จู่ๆก็เงยขึ้นมาสบตา ถึงตัวเองจะมองอยู่ก่อนแล้วเถอะ แต่พอคิดเรื่องเมื่อ20นาทีที่แล้วได้ก็รู้สึกอายขึ้นมาซะงั้น
จะมากินกูเหมือนกินบุฟเฟ่ต์หรอ กูไม่ได้ขายเว้ย!
“อีกแล้วอะ ผมทำแบบนี้อีกแล้ว” แดเนียลวางส้อมลงแล้วขยับเก้าอี้มานั่งข้างเขา
“……”
“ผมลากพี่มาก็แย่พอแล้วอะ ยังมากินไม่สนใจพี่อีก ขอโทษนะครับ”
“อ-ไอแดน!” รีบเอามือตะครุบปากตัวเอง จู่ๆแดเนียลก็โน้มลงมาจูบเขาซะได้ คนเต็มร้านเลยนะเว้ย!!
“อะพี่ ผมป้อน”
“ม-ไม่กินเว้ย!” ปัดส้อมในมือของแดเนียลออก
“นี่เค้กส้มนะ ที่พี่ชอบเลยนะ” ไม่ว่าเปล่า มือปลาหมึกยังเลื้อยมาโอบเอวคอดไว้อีก ทำเอาอูจินทำตัวไม่ถูก ล่าสุดแข็งเป็นหินไปแล้ว
“กินนะครับ” เอาอีกแล้ว สายตาออดอ้อนที่เขาแพ้อยู่ร่ำไป
“เอ้อ กินก็ได้วะ!” กลั้นใจกินเค้กจากปลายส้อม เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากแดเนียลได้ไม่หยอก
“อร่อยมั้ยครับ”
“อ-เออ”
“งั้นขอชิมด้วยดิครับ”
“ตักแดกดิ”
“ไม่เอาครับ”
“จุ๊บ”
“อ-ไอแดนโว๊ย!!!!!” แล้วก็โดนขโมยจูบเป็นรอบที่สองของวัน
อีกเหตุผลนึงที่ไม่ชอบมากินบุฟเฟ่ต์คือแบบนี้แหละ มานั่งกินแรกๆแดเนียลก็จะกินไม่สนความเป็นความตายแบบนี้ก่อนจะจับสังเกตได้ว่าเขาไม่กินเลยสักนิดแล้วก็จะป้อนอาหารให้เขา แล้วก็.... นั่นแหละ แดเนียลจะทำแบบนั้นแหละ
ฉิบหายเอ้ย
เกลียดบุฟเฟ่ต์เป็นบ้าเลยโว้ย!!!
Special Thank (Again)
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in