กาลครั้งหนึ่งตอนเราเรียนอยู่ปีสุดท้ายที่ม.บูรพาวิทยาเขตจันทบุรี เราได้พบได้รู้จักรุ่นน้องปีหนึ่งคนนึง ความรู้สึกที่ได้รู้จักน้องคนนึงเรารู้สึกว่าน้องเป็นผู้ชายที่เราอยากดูแลน้องเค้าไม่ว่าน้องเค้าจะเป็นยังไงจะยิ้มจะป่วยจะเหนื่อย ถามว่าชอบน้องไหม?ก็ชอบนะแต่ไม่กล้าบอกพอเห็นน้องมีสาวมาจีบมาคุยก็ภาวนาอย่างเดียวให้น้องสมหวังเจอคนดีๆก็พอ ไม่ว่าน้องจะเป็นยังไง เราก็จะอยู่ข้างๆไปเรื่อยๆแหละ
เราทำอะไรให้น้องโดยใจเราบอกว่าทำไปเถอะทำไปแบบไม่หวังผลแค่ได้ทำก็สุขใจ อิ่มใจล่ะ
วันเกิดเราน้องก็ส่งข้อความมามาแฮปปี้เบริ์ดเดย์ คุยกันผ่านหน้าเฟส หลังจากเราเรียนจบน้องยังคุยกกับเราบ้างนิดหน่อย แค่นี้เราก็รู้สึกดี อื่มใจ อุ่นใจ มีความสุข มีกำลังใจ เรายิ้มได้เวลาได้คุยกับน้อง เหมือนมีน้องอยู่ใกล้ๆบ้างบางเวลาแค่นี้ก็ดีมากสำหรับเราล่ะ
วันนั้นเราไปกินชาบูกับเพื่อนแล้วเราเห็นโดนัทมันน่ากินดีเราเลยซื้อมาฝากน้อง มีอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนขากลับเราเก็บกระเป๋าตังค์ไม่ดีหล่นไประหว่างทางแต่พอกลับมาหอก็ได้กระเป๋าตังค์คืนมีคนเห็นบัตรปชช.เราแล้วจำได้ว่าอยู่หอในม.เลยเอามาคืนแต่ไม่ได้ตังค์ตังค์หายไม่กี่บาทหรอกถือว่าฟาดเคราะห์ไปหน่อยๆ น้องก็รู้เรื่องนี้ณวันนั้นน้องบอกว่าดีแล้วทีหลังไปไหนเก็บกระเป๋าตังค์ดีๆครั้งนี้ผ่านแล้วให้มันผ่านไปพี่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อิ๊
ตอนเราไปขึ้นเขาคิชกูฎน้องก็ดูแลเราตลอดการเดินขึ้นเขา มันเป็นเรื่องราวเล็กๆน้อยที่เรารู้สึกขอบคุณอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เราได้มาเจอมาพบความทรงจำดีๆแบบนี้ มันฝังลงไปในใจเราแล้วเรียบร้อย อิ๊ บางคนอาจจะคิดว่ามันน้ำเน่าแต่เราว่ามันไม่น้ำเน่านะ555+
เนี่ยน้องสะพายกระเป๋าเป้ให้เราด้วย
ตอนนั้นที่ไปขึ้นเขามันเป็นตอนกลางคืนมันก็มืดน้องก็จับมือเราเกือบจะตลอดที่กลัวเราจะล้ม
เรารู้สึกเป็นภาระหน่อยๆนะแต่ต้องขอบคุณความโชคดีที่มีน้องมาดูแล
กาลครั้งหนึ่งดีใจนะ ที่เราได้พบกัน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in