วันที่ 12 : รุ่นใหญ่
ยามค่ำหลังอาทิตย์ตกดินได้ไม่นาน ภายในห้องสีเหลี่ยมผนังสีนวลตากำลังอบอวนไปด้วยกลิ่นความรักที่กำลังถูกเติมเต็มให้แก่กันและกัน
นิลนพกุมใบหน้าคมขึ้นสีของอดีตอาจารย์ของตัวเองที่บัดนี้แปรสถานะกลายมาเป็นคนรักอย่างแผ่วเบา สวนทางกับช่วงล่างที่หยัดกระทั้นหนักหน่วงจนกายสมส่วนโยกไหวตามแรงรักร้อนรุ่มที่นิลนพมอบให้ ปฏิพัทธ์หลับตาแน่นไม่กล้ามองสบสายตาของคนรักที่มองลงมา ใบหน้าขึ้นสีซุกเข้ากับฝ่ามืออุ่นของคนอายุน้อยกว่าราวกับอยากกลืนหายไปกับความรักซ่านเสียวที่อีกฝ่ายมอบให้
“อาจา..รย์ อา..จารย์ติ.. มองผม” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบเบาๆ กับใบหูขึ้นสี หากแต่ไม่ยอมผ่อนแรงจนปฏิพัทธ์ต้องส่ายหน้าหวือ
“ม… ไม่เอา.. อื้อ! นพ!” ปฏิพัทธ์ร้องเสียงดังเมื่ออยู่ๆ คนรุกรานจับเอวสอบของเขาแล้วพลิกให้เขาขึ้นมานั่งคร่อมบนตักใหญ่ อะไรต่อมิอะไรที่แนบชิดอยู่แล้วยิ่งชิดแน่นสนิทเสียจนใบหน้ามีริ้วรอยแดงซ่าน ยังไม่ทันได้ดุก็ต้องส่งเสียงครางเครือเมื่อลิ้นร้อนเริ่มฉกชิมยอดอกที่นูนเด่นตรงหน้านิลนพ มือเรียวปิดปากตัวเองแน่นไม่อยากให้หลุดเสียงน่าอายออกไป ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไรก็ไม่เคยชินกับการร่วมรักร้อนแรงแบบนี้เสียที
“เอามือออก ไม่งั้นผมกัดนะ…” นิลนพขู่เบาๆ แต่ฝ่ายที่ถูกรังแกก็ยังส่ายหน้า
“อ๊ะ! นพ!... นพ!!” ปฏิพัทธ์หวีดร้องดังเมื่อมือใหญ่ประคองสะโพกแน่นก่อนเริ่มขยับส่งตัวเองเข้าไปหยอกล้อกับความนุ่มร้อนของคนรัก แรงเสียดสีที่ลึกล้ำขึ้นและแรงขบกัดที่เนินหน้าอกทำให้ปฏิพัทธ์ต้องยอมจำนน
มือเรียวขาวของปฏิพัทธ์ย้ายจากริมฝีปากไปประคองตังเองที่ไหล่หนาแทน เสียงร้องจากปากอิ่มกังวานไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม เรียกรอยยิ้มจากนิลนพได้ไม่ยาก
“อืม… ทำดีมากครับ” นิลนพเอ่ยชมพร้อมให้รางวัลคนน่ารักอย่างไม่อิดออด
แรงเคลื่อนกายที่หนักหน่วงไม่ต่างจากเดิมยังคงดำเนินไปกระทั่งร่างกายที่คร่อมทับเขาในท่านั่งเกร็งกระตุก ทุกส่วนบีบแน่นตอดรัดจนนิลนพคำรามในลำคอ มือใหญ่ประคองแผ่นหลังชื้นให้ลงนอนกับเตียงนุ่มแล้วหยัดกายส่งแรงกระแทกต่ออีกสักพักก่อนร่างกายจะเคียดเกร็งแล้วตามคนรักไปในที่สุด
“นพ… อืม…”
“ทำเสียง...แบบนั้น… ระวังนะครับ..” นิลนพเอ่ยเตือนทั้งที่ยังหอบน้อยๆ ปฏิพัทธ์รีบส่ายหน้าทันที
“ม… ไม่ไหวแล้ว…” เสียงที่เริ่มแหบเอ่ยเบา นัยน์ตาสีดำช้อนมองขอร้อง
“...ครับ” นิลนพยิ้มตอบพลางก้มหน้าลงมาจุมพิตหน้าผากเนียนที่เคลือบไปด้วยเหงื่อชื้นจากกิจกรรมเมื่อครู่
นิลนพผ่อนลมหายใจยาวก่อนถอนกายออกจากตัวปฏิพัทธ์ อาจารย์หนุ่มจัดการตัวเองและคนรักเรียบร้อยจึงมานอนใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนเดียวกับปฏิพัทธ์
“วันนี้… อารมณ์คุณดูไม่คงที่นะ…” ปฏิพัทธ์เอ่ยขึ้นหลังจากนิลนพสอดแขนรองศีรษะของเขาเช่นที่ชอบทำทุกครั้ง มือใหญ่ที่ลูบแผ่นหลังคนรักอยู่ชะงักกึก
“...”
“เป็นอะไรไปนิลนพ” เสียงนุ่มทุ้มเจือไปด้วยความเป็นห่วง นิลนพถอนหายใจ
“...”
“นพ…”
“คุณจำได้มั้ยเรื่องที่ผมเคยบอก…”
“เรื่องไหนล่ะ”
“ผม… ไม่เหมือนพวกคุณ”
ปฏิพัทธ์นิ่งคิดสักครู่ก่อนพยักหน้าเบาๆ มือเรียวยกขึ้นไปลูบกลุ่มผมสีดำสนิทช้าๆ
“ที่เคยบอกว่าคุณเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษ มีหูกับหางสัตว์สินะ พ่อเสือใหญ่”
“จำไม่ได้ว่าเคยพูดว่าพิเศษ…” นิลนพเลิกคิ้วจึงได้รับเสียงหัวเราะจากคนรักมาเป็นการตอบแทน
“พิเศษสิ ถึงผมจะไม่เคยเห็น แต่ผมก็รู้ว่าพิเศษ” มือเรียวยังไม่หยุดลูบไปมาบนศีรษะนิลนพ แต่เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไร แถมดูจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ
“มาถึงตอนนี้ผมก็ยังแปลกใจทีุ่ณยอมเชื่อทั้งที่ไม่เคยเห็นนะ”
“อืม… เพราะนพเป็นคนพูด ผมเลยเชื่อ” ปฏิพัทธ์ส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้ชายหนุ่มคนรัก รอยยิ้มที่พร้อมจะเชื่อทุกอย่างตามที่นิลนพบอก
“ร้ายกาจจังนะ”
“หือ?”
“แค่นี้ผมก็หลงจะแย่แล้ว ยังมาพูดจาน่ารักแบบนี้อีก เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ได้นอนหรอกอาจารย์ติ”
“พอเลย พรุ่งนี้ผมมีสอนเช้า” ปฏิพัทธ์รีบหยุดความคิดของนิลนพโดยพลัน เมื่อครู่ก็ทำตั้งแต่กลับมาจากข้างนอก ถ้าให้ทำถึงเช้าจริงๆ เขาคงต้องลางานในวันพรุ่งนี้เป็นแน่
“ก็คุณน่ารัก…”
“พอแล้ว อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ปฏิพัทธ์ทำเสียงดุ แม้ใบหน้าจะเจือสีแดงเล็กน้อยกับคำชมตรงๆ ของคนตรงหน้า แต่นัยน์ตาฉายแววจริงจังไม่ล้อเล่น
“โอเคครับ ยอมๆ…” นิลนพเอ่ยยอมแพ้พร้อมรอยยิ้ม ก่อนมันจะเลือนหายไปเมื่อเขาเริ่มต้นเล่าเรื่อง
“พวกคนแบบผมจะถูกเรียกว่า ‘กรัชวาล’* คือเป็นพวกที่มีหูและหางสัตว์โผล่ออกมา อาจจะมีตั้งแต่เกิดหรืออยู่ๆ เพิ่งโผล่มาตอนใกล้ตายก็เป็นได้…”
“...”
“คนปกติจะไม่เห็นหูกับหางที่พวกผมมี แต่บางคนก็เห็นโดยที่ตัวเองไม่ใช่กรัชวาลก็มี อย่างพารักษ์… ผมว่าเด็กคนนั้นสามารถมองเห็นได้”
“เด็กที่พูดถึงคือนักศึกษาที่เจอกันที่พิพิธภัณฑ์เมื่อตอนบ่ายน่ะเหรอ”
“ใช่ครับ… ผมเห็นสีหน้าเขาตอนเจอผมครั้งแรก พอลองสะบัดหางดูเขาก็มองตาม… อาจารย์… เดี๋ยวเถอะ” นิลนพเสียงเข้มเมื่ออยู่ๆ ปฏิพัทธ์ก็ขำพรืดออกมา
“ก็… ส่ายหาง… ฮ่าๆๆๆ” ปฏิพัทธ์หัวเราะร่วนเมื่อนึกถึงอากัปกิริยาดังกล่าวของคนรัก ก่อนเสียงหัวเราะจะหายไปกลายเป็นเสียงกลืนน้ำลายดังอึกเพราะมืออุ่นของอาจารย์หนุ่มลากลูบไปมาตรงต้นขาขาวเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มหนา
“เสียงหัวเราะน่าฟังดีนะครับ เปลี่ยนเป็นเสียงอย่างอื่นได้คงดี”
“นิลนพ!” ปฏิพัทธ์ปัดมือซนของนิลนพที่เริ่มลูบไปถึงสะโพกนุ่ม ใบหน้าคมขึ้นสีครั้งแล้วครั้งเล่าจนนิลนพอดไม่ไหวที่จะจับหอมแก้มหนักๆ สักฟอด
“อา… เล่าไม่จบแน่เลย”
“ก็เลิกเล่นสักที!” อาจารย์หัวหน้าภาควิชาแหวใส่คนที่แสร้งทำเสียงอ่อย เรียกรอยยิ้มน่าหมั่นใส้จากคนอายุน้อยกว่าจนปฏิพัทธ์อยากเอามือไปบีบจมูกโด่งตรงหน้า
“เล่าต่อก็ได้ครับ…” นิลนพยิ้มบางๆ อีกครั้ง “ผมว่าพารักษ์เห็น ถึงเขาไม่ใช่กรัชวาล แต่กลิ่นเขาก็บอกว่าเขาเป็นคนดี”
“กลิ่น?”
“อา… ไงดีนะ มนุษย์แต่ละคนมีกลิ่นไม่เหมือนกันครับ ผมก็เคยบอกใช่มั้ยว่าผมชอบกลิ่นคุณ”
“อือ…”
“นั่นแหละครับ กลิ่นจะบ่งบอกตัวแต่ละคนได้เป็นอย่างดี พารักษ์ก็ด้วย แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะอยู่กับคนคนนั้น”
“อีกคนกลิ่นไม่โอเคเหรอ” คนเป็นอาจารย์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวล แต่นิลนพส่ายหน้า
“คนคนนั้นเหมือนผมครับ”
“หา?”
“ครับ เขาเป็นกรัชวาล แต่ถึงอย่างนั้นเขาพิเศษกว่าผม…”
“ยังมีพิเศษที่พิเศษกว่าอีกเหรอ” ปฏิพัทธ์ย่นคิ้วถาม นิลนพโน้มไปกัดจมูกคนรักอย่างมันเขี้ยว จึงโดนดุไปเล็กน้อย
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้พิเศษ…”
“...”
“แต่ที่ผมบอกว่าเขาพิเศษ เพราะเขาคือผู้นำของเหล่ากรัชวาลครับ”
“เอะ…. เอ๊ะ!”
“เขาสืบทอดอำนาจจากตาของเขาครับ แต่เขาค่อนข้างชัดเจนนะว่าไม่ชอบ หนีออกมาตั้งหลายครั้ง”
“เดี๋ยวๆๆ งั้นตอนนี้…”
“ครับ หนีออกจากบ้านอยู่”
“...” ปฏิพัทธ์นิ่งอึ้งไป “...แล้ว… แล้วไม่เป็นไรเหรอ”
“เป็นครับ ตอนนี้เขาตามหากันให้วุ่นวาย พวกรุ่นใหญ่รุ่นเล็กของตระกูลถูกเรียกมาหมดเลย"
“อ้าว… งั้น…”
“อย่าคิดให้ผมไปบอกคนในตระกูลเขาเด็ดขาดนะครับ เพราะนายเหนือบอกเองว่าห้ามผมบอก”
“...” ปฏิพัทธ์ที่กำลังจะพูดต้องปิดปากทันที แต่สายตาเหล่มองคนรักอย่างจับผิด
“อะไรครับ ทำไมมองผมอย่างนั้น”
“ไม่ใช่ว่าแค่ไม่อยากวุ่นวายเหรอ”
“อย่ารู้ใจผมทุกอย่างอย่างนั้นสิครับติ เดี๋ยวผมยิ่งหลงไปอีกนะ”
“อย่ามาอ้อน!” ปฏิพัทธ์ตีเข้าที่หัวไหล่นิลนพเผียะหนึ่งเมื่อเสือตัวใหญ่มาซุกอ้อนหนีความผิด
“ผมขัดคำสั่งนายเหนือไม่ได้ครับ มันเป็นกฏ”
“อ้าว แล้วที่ให้เขามาเป็นผู้นำทั้งที่เขาไม่ชอบล่ะ”
“ก็นั่นเป็นคำสั่งของนายเหนือรุ่นก่อนนี่ครับ นายเหนือคนปัจจุบันเลยขัดคำสั่งไม่ได้”
“แบบนั้นมัน… ออกจะน่าอึดอัดนะ”
“ครับ ผมเห็นใจเขานะ แต่ผมก็ไม่ชอบเขาเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะนพ”
“...ผมไม่ชอบหมา”
“หือ?”
“ช่างเถอะครับ เอาเป็นว่าผมขัดคำสั่งเขาไม่ได้ เพราะงั้นปล่อยเขาไปเถอะ”
“แล้วนักศึกษาล่ะ จะเป็นอะไรรึเปล่า”
“อ่า… ดูจากสายตาที่นายเหนือมองเด็กคนนั้น ผมว่าไม่ต้องห่วงหรอก”
นิลนพหวนย้อนความทรงจำตอนที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ก็ทำให้รับรู้กระแสบางอย่าง ก็ตอนนายเหนือมองเขา นายเหนือกลายเป็นผู้นำกรัชวาลอย่างสมบูรณ์แบบ แผ่นหลังกว้างหยัดตรงสง่างาม สายตานิ่งสงบน่าเกรงขาม เขาซึ่งเป็นกรัชวาลที่เกิดในตระกูลสูงเกือบเทียบเท่าตระกูลแห่งนายยังต้องสยบยอม แต่พอตอนนายเหนือมองพารักษ์…
ลูกหมาน้อยชัดๆ!!
………….
*กรัชวาล มาจาก กรัชกาย (ร่างกาย) + ชวาล (งดงาม)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in