บ้านของฉันหลังเล็ก

แต่กำแพงมันแสนจะสูงใหญ่ และไม่มีทางออก

ฉันเรียงร้อยอิฐที่หนาและหนักทีละก้อนด้วยความเบามือ

โปกทับด้วยส่วนผสมของความขยะแขยงเกลียดชัง

ฉันผนึกมันด้วยความรู้สึกไม่รู้จากอารมณ์ภายใน

กำแพงสูงขึ้นทุกวัน

ฉันรู้สึกปลอดภัย

กำแพงสูงขึ้นทุกวัน

ฉันรู้สึกไม่หวั่นไหว 

กำแพงสูงขึ้นทุกวัน...ฉันเริ่มไม่เข้าใจ

ตอนนี้

ฉันยืนถืออิฐหนา 

แต่ฉันไร้ซึ่งส่วนผสมแห่งความเกลียดชังและความรู้สึกทั้งมวล

น้ำตาฉันไหล..

กำแพงสูงใหญ่

ทำให้ฉันมองไม่เห็นแม้แต่พระอาทิตย์