รู้ไหม ในที่สุดวันนี้งานที่คั่งค้าง ก็ผ่าน

ได้ดำเนินตามทิศทางของมันอีกขั้นตอน

2.34 น.

คืนนี้ 

เมื่อราตรีกำลังโอบกล่อม หลายคนให้หลับใหล

ฉันเองก็ทำสิ่งที่คุ้นเคยอีกครั้ง

ฉันเปิดคอม

จุดบุหรี่

ขยี้ตา

คิด

จุดบุหรี่

ขยี้ตา

จุดบุหรี่

ขยี้ตา

คิด

จุดบุหรี่

ฉันเดินออกไป ขยี้ตา

และคิด

เรื่องงานหายไปหมดแล้ว

ฉันมาคิดถึงเธอ

คืนนี้เข้าไปคุยกับใครต่อใครมากมาย

แต่ทำไมยังเกิดความรู้สึก แบบนี้เกาะกุมจิตใจอีก ฉันเองก็ไม่เข้าใจ

เกลียดชะมัดเวลามีคนพูดคำ คำนี้ด้วยสายตาละห้อยไร้เป้าหมาย

อาจเป็นเพราะไม่เคยเข้าใจคำนั้นจนวันนี้. . ..

แค่คืนนี้

ที่บทเพลงทั้งโลกก็ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นไม่ได้ 

มันเป็นความรู้สึกแค่อยากบอกใครซักคนได้รู้เอาไว้

ว่าฉัน อยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่ หายใจอยู่ และตรงนี้มันกว้างใหญ่และอ้างว้างเกินไป 

ที่ตรงนี้ ฉันยืนอยู่คนเดียว 

คนเดียว ฉันคนเดียว

ฉันคนเดียว

นี่ฉันตะโกนดังพอหรือยัง?

ฉันกรีดร้องเสียงแห่งความเหงาไพเราะพอหรือยัง?

แล้วเธอเองหายใจอยู่ที่ไหนของโลกนี่นะ?

เธอรู้สึกอยากจับมือใครซักคนในคืนบ้าอย่างงี้บ้างไหม?

เธอเคยคิดถึงฉันบ้างไหม?

----------------------------------------------------------------------------------------

ฉันคิด

ขยี้ตา

เดินกลับเข้าบ้าน

อากาศยังอบอ้าวชะมัด

ไฟห้องน้ำยังเสีย

ฉันจุดบุหรี่

คิดว่าเมื่อไหร่ค่ำคืนเหงางี่เง่านี่มันจะจบลงซะที

และขยี้ตา

ฉันคิดถึงเธอ.. .

เหลือเกิน

ในคืนนี้

คืนที่. . .ความรู้สึกมันกรีดร้องดังเกินไป

3.23 น.

เธอ. . .

ฝนกำลังตก

ฉันเหงา